ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

คอนสแตนตินถอนใจ เขามีงานที่รออยู่อีกมากมาย คงไม่มีเวลารอให้คนตรงหน้านี้ตื่นขึ้นมาหรอก ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทสีดำออกส่งให้บอดี้การ์ดแล้วช้อนตัวภรรยาขึ้นมาแนบอก…คนขี้เซาจนน่าโยนออกไปนอกเครื่องยังหลับตาพริ้ม ขนตายาวเฟื้อยสีน้ำตาลแทบแนบผิวแก้มไม่กระดุกกระดิกเลย…

พอถึงประตูเครื่อง ชายหนุ่มก็เห็นว่าท้องฟ้ายามเช้านั้นมืดครึ้ม มีฝนตกปรอยๆ เลยหันไปสั่งบอดี้การ์ดที่เดินตามหลังให้ดึงฮู้ดที่ห้อยต่องแต่งอยู่กับเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นคลุมหัวให้คนขี้เซาในอ้อมแขน พอเขามาถึงบันไดเครื่องเท่านั้น ก็พบว่ารอบนอกลานจอดเครื่องบินเต็มไปด้วยกองทัพนักข่าวจำนวนร่วมร้อยที่ตอนนี้กดชัตเตอร์กันระรัวพร้อมกับตะโกนถามคำถามมากมาย…ชายหนุ่มสบถดุเดือด ก้าวพรวดๆ ไปยังรถสีดำที่จอดรออยู่ เพื่อตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาเข้าและจัดการกับเอกสารในช่องการเดินทางพิเศษ

พวกนักข่าวกระหายกับเรื่องราวที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน…คอนสแตนตินอุ้มภรรยาหมาดๆ ลงมาจากเครื่องบินด้วยตัวเอง ชุดดำตามปกติของเขาช่างตัดกันอย่างที่สุดกับชุดสีสดของภรรยาตัวเล็กบางที่แต่งกายคล้ายกับเด็กวัยรุ่น…เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีแดง

ฉลามข่าวคนหนึ่งคิดไอเดียคำขึ้นปกนิตยสารแท็บลอยด์ของเขาได้แล้ว…หนูน้อยหมวกแดงกับเจ้าชายอสูร

เพลงพิณรู้สึกตื่นเต็มที่แล้วระหว่างผ่านด่านเข้าเมืองที่เป็นช่องทางพิเศษสำหรับผู้โดยสารเครื่องบินส่วนตัว โดยเฉพาะคอนสแตนตินที่รวยที่สุดในกรีซ ซึ่งทุกคนเข้าใจว่าเวลาของเขาเป็นเงินเป็นทอง จึงไม่มีการซักถามอะไรให้วุ่นวาย เอกสารต่างๆ ผู้ช่วยทั้งสามก็จัดการให้ เพลงพิณที่ตื่นเต้นกับอภิสิทธิ์เหล่านี้กำลังจะเอ่ยปากชวนเขาหาอะไรกินที่สนามบิน แต่ชายหนุ่มกลับลากเธอลิ่วๆ ตรงไปยังทางออกเสียก่อน

พาหนะที่รับช่วงต่อเป็นโรลสลอยส์สีดำสนิท ที่นั่งผู้โดยสารกว้างขวางมาก เบาะนุ่มเสียจนเพลงพิณนั่งแล้วแทบจมหายไป แถมมีตู้เย็นเล็กๆ ดูหรูหรา หญิงสาวเปิดแล้วหยิบน้ำอัดลมออกมาหนึ่งกระป๋อง ช็อกโกแลตอีกแท่ง เหลือบมองคอนสแตนตินนิดหนึ่งก็หยิบเบียร์ส่งให้เขาด้วย

หญิงสาวเห็นว่าที่นั่งผู้โดยสารกับที่ของคนขับในตอนหน้ามีกระจกคั่นเพื่อความเป็นส่วนตัวก็เลยพูดขึ้น “นี่เรากำลังจะตรงไปบ้านคุณเลยใช่ไหม…บ้านในเอเธนส์น่ะ” เธอเคยมาค้างที่นั่นแล้วคืนหนึ่ง ในตอนที่ณิชาถูกศัตรูของสองพี่น้องอันเกลอสจับตัวไป แต่ญาติๆ เขาไม่อยู่ และเธอก็เครียดเกินกว่าจะสนใจสำรวจคฤหาสน์อันเกลอส

คอนสแตนตินจิบเบียร์ ยังไม่หายหัวเสียกับภาพกองทัพนักข่าวที่สนามบิน เขาเชื่อว่าพวกนั้นอีกกลุ่มใหญ่ก็คงไปออรอเก็บชอตเด็ดๆ อยู่ที่หน้าบ้านเขาเช่นกัน

“ใช่” ชายหนุ่มตอบ เห็นเพลงพิณในชุดตลกๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขัดหูขัดตา “มีเรื่องที่ต้องตกลงกันอีกสามสี่เรื่องนะ…หนึ่งคือคุณต้องไม่ให้ข่าว ไม่ให้สัมภาษณ์ ไม่ทำให้ตัวเองเป็นข่าวอะไรทั้งนั้น สอง…เดี๋ยวเมื่อถึงบ้านแล้ว ทีมบอดี้การ์ดของคุณจะรอคุณอยู่ที่นั่น และยังมีผู้ช่วยส่วนตัวอีกสอง…ห้ามคุณไปไหนโดยไม่มีบอดี้การ์ดเด็ดขาด…สถานการณ์ของผมไม่ค่อยปกติ แต่ถ้าคุณไม่ทำตัววุ่นวาย ไปนั่นมานี่ อยู่แต่ที่มิครอสก็ไม่มีอะไรน่าห่วง”

สถานการณ์ไม่ค่อยปกติ…ต้องเป็นเรื่องการลอบยิงอะไรนั่นแน่ๆ ตายล่ะ…หญิงสาวร้องอุทานเบาๆ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเสียดายที่ตัวเองไม่ได้เรียกเงินเพิ่มเป็นค่าความเสี่ยงขณะปฏิบัติหน้าที่…หญิงสาวตัดสินใจเก็บเรื่องนี้ไว้พูดในโอกาสเหมาะๆ ใบหน้ารูปหัวใจนิ่วนิดๆ ขณะมือเรียวส่งชิ้นช็อกโกแลตเข้าปาก

“ยุ่งยากเหมือนกันนะเนี่ย…มีอะไรอีกไหม”