ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

บทที่ 7…เล่นละคร

มาเรียที่ยิ้มแย้มผิดไปจากเมื่อหัวค่ำเดินนำคนรับใช้ซึ่งถือถาดเข้ามาในห้อง คอนสแตนตินไม่มีทางเลือกนอกจากจะเดินตามมาสมทบ เพลงพิณเองก็รีบลุกขึ้นจากเตียง มองอย่างงงๆ ไปยังคนใช้ที่กำลังวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะเล็กก่อนจะค้อมกายจากไป

“อาเอานมสดกับช็อกโกแลตร้อนๆ มาให้จ้ะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว หลานๆ จะได้นอนหลับสบาย…” มาเรียพูดยิ้มๆ แต่เพลงพิณงงมากกว่า…ผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ เมื่อก่อนมื้อค่ำยังทำท่าไม่ชอบหน้าและคลางแคลงความสัมพันธ์ของเธอกับคอนสแตนตินอยู่เลย

มาเรียเดินมาจนถึงกลางห้อง พอเห็นที่นอนชั่วคราวของคอนสแตนตินเข้าก็จ้องเขม็ง ก่อนจะสบตาอย่างรู้เท่าทันกับเพลงพิณ คนถูกมองก็ไม่คิดว่าจะต้องอธิบายก็เลยเฉยเสีย รอตอบโต้ในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาจะดีกว่า

หากมาเรียหันหน้าไปหาคอนสแตนตินที่ยืนนิ่งอยู่แล้วถามเสียงเข้มนิดๆ “คอนจะออกไปไหนล่ะ อาเห็นไปยืนที่ประตู…อย่าบอกนะว่าจะออกไปเคลียร์งาน…อะไร้ เจ้าสาวเราอยู่ในห้องนี้นะ ทำตัวให้สมกับที่เพิ่งแต่งงานหน่อยสิ…จริงไหมจ๊ะเพลง” ดวงตาสีฟ้ามีแววยิ้มเยาะเมื่อมองมายังคนตัวเล็กอีกครั้ง…ชุดนอนตลกๆ ไร้รสนิยมแบบนี้คงไม่สามารถกระตุ้นอารมณ์โรแมนติกของผู้ชายคนไหนได้ทั้งนั้น…คิดจะตบตาเธออย่างงั้นเหรอ

เพลงพิณชักโมโห…เข้าห้องมาโดยไม่เคาะประตูแล้วยังมาวุ่นวาย จุ้นจ้านอีก “คอนเขากำลังเดินไป เอ่อ ล็อกประตูน่ะค่ะ…เรากำลัง เอ่อ ยุ่งกันนิดหน่อย” หญิงสาวพยักพเยิดไปยังที่นอนชั่วคราวหน้าเตียง ก่อนจะแสร้งทำเป็นเขินอาย “คอน…เขาชวนเปลี่ยนบรรยากาศน่ะค่ะ”

มาเรียยกมือทาบอกราวกับตกอกตกใจ แต่สายตายังคลางแคลง “แหม เล่นอะไรกัน พื้นแข็งแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดหลังกันหรอก…ขึ้นไปนอนบนเตียงกันดีกว่า แล้วประตูก็ไม่ต้องล็อกนะจ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้อากับคุณย่าจะเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟคู่แต่งงานใหม่ถึงเตียงตามธรรมเนียมในครอบครัวเรา”

เพลงพิณยิ้มแห้งๆ ตอบ แต่ในใจเดือดปุดๆ…ทำตามธรรมเนียมหรือตั้งใจมาจับผิดกันแน่ ดูสายตายิ้มเยาะนั่นแล้วหมั่นไส้ชะมัด พอมาเรียเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูตามหลังแล้ว เพลงพิณก็เดินไปหยิบแก้วนมมาดื่มอั้กๆ อย่างมันเขี้ยว

หญิงสาววางแก้วแล้วเลียคราบนมที่เกาะริมฝีปาก “อาคุณต้องสงสัยพวกเราไปแล้วแน่ๆ เพราะที่นอนของคุณน่ะแหละ แล้วไอ้เรื่องเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟพรุ่งนี้ก็คงจะมาจับผิดแน่นอน” เสียงเล็กๆ บ่นออกมาเป็นชุด

“รู้…ไม่ใช่เด็กสามขวบถึงจะไม่เข้าใจ” คอนสแตนตินพูดอย่างไม่ยี่หระ ในใจนึกไปถึงงานที่รออยู่ สงสัยคงไปทำไม่ได้แล้ว

ปากเล็กเป็นกระจับบิดเบ้อย่างไม่ชอบใจ “หัดพูดอะไรให้มันยาวๆ ด้วยโทนเสียงดีๆ หน่อยก็ได้…ความจริงคุณก็เสียงทุ้มดีนะ แต่คำพูดมันขัดหูทู้กกกที”

“ผมไม่ชอบพูดมาก…และรำคาญคนพูดมากด้วย” คอนสแตนตินตอบเรียบๆ

คนถูกกระทบตาลุก “อ๊าย…นี่ อย่ามาว่าฉันนะ เราเป็นทีมเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย…ชอบมาขัดคอกันเองตลอดเลย ยังงี้ที่ญาติๆ คุณไม่เชื่อว่าเรารักกันก็ไม่น่าแปลกหรอก”