ทดลองอ่าน ดอกสาลี่เคียงบัลลังก์ ตอนที่หก

หลังจากตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ไป๋เสวี่ยฝูก็เยื้องกรายออกจากทะเลดอกไห่ถังทันที สาวเท้าเร็วไปถวายบังคมเบื้องหน้าเยวี่ยเยี่ย “เสวี่ยฝูถวายบังคมฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญเพคะ” นางไม่เคยเรียกแทนตนเองว่าหม่อมฉัน เพียงเพราะในใจไม่เคยเห็นว่าตนเองเป็นสตรีของชายผู้อยู่เหนือคนมากมายผู้นี้ บางทีวันหนึ่งที่นางต้องตาย หรือต่อให้ต้องตายต่อหน้าเขา ยามนั้นนางก็คงเป็นเพียงเศษธุลีดินกองหนึ่ง กลายเป็นเมฆที่ลอยผ่านตาเขาไป

เยวี่ยเยี่ยยืนอยู่ที่ด้านนอกประตูตั้งแต่ตอนนางเริ่มเล่นพิณอีกครั้งแล้ว ภายในลานดอกไห่ถังสีสดเช่นแพรไหม ดอกสาลี่สีขาวบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ กลีบดอกสาลี่สีขาวสะอาดขนาดเล็กเท่าเล็บมือลอยละล่องตามสายลม มีหลายกลีบที่เหมือนผีเสื้อร่วงลงบนจอนผมและอาภรณ์ของไป๋เสวี่ยฝูอย่างแผ่วเบา เป็นภาพที่งดงามยิ่ง ทั้งยังคุ้นตาเป็นที่สุด

หัวใจที่ปิดตายของเยวี่ยเยี่ยมีชั่วขณะหนึ่งที่อ่อนไหว แววตาจึงพลอยอ่อนโยนตามไปด้วย ราวกับสตรีในลานผู้นั้นมิใช่คนสกุลไป๋ที่เขาเคียดแค้น แต่เป็นคนที่อยู่ในใจเขา

กระทั่งเสียงพิณหยุดลง เยวี่ยเยี่ยจึงได้กลับมาเย็นชาเฉยเมยดังเช่นปกติ ไม่มองนางตรงๆ แต่เดินผ่านด้านข้างนางไปเบื้องหน้าจิ้งไท่เฟย โค้งกายเล็กน้อยก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความห่วงใย “ถวายบังคมเสด็จแม่ พระวรกายของเสด็จแม่ดีขึ้นบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

สิ่งนี้กลับทำให้ไป๋เสวี่ยฝูตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าเยวี่ยเยี่ยจะมีด้านอ่อนโยนปานนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะเรียกจิ้งไท่เฟยว่าเสด็จแม่

จิ้งไท่เฟยเพียงชายตามองเขาอย่างเย็นชา ใบหน้าเรียบเฉยขณะตอบว่า “จิ้งเหนียนหาได้เป็นผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูฝ่าบาทไม่ คำเรียก ‘เสด็จแม่’ จิ้งเหนียนย่อมรับไว้ไม่ได้ ฝ่าบาทโปรดเรียกผู้ชราเช่นหม่อมฉันว่าจิ้งเหนียนหรือจิ้งไท่เฟยเถิด” กล่าวจบก็หมุนพระวรกายหันหลังให้เขาประหนึ่งเด็กน้อยอายุสามขวบที่ถูกยั่วให้งอนแล้วเมินเฉยต่อผู้อื่น

เยวี่ยเยี่ยเคยชินกับถ้อยคำเย็นชาของจิ้งไท่เฟยแล้ว เขาจึงถอนใจอย่างอับจนหนทางเฮือกหนึ่ง เขาอ้อมไปตรงหน้าจิ้งไท่เฟยแล้วออดอ้อนว่า “ตั้งแต่เจ็ดขวบลูกก็ได้เสด็จแม่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ เสด็จแม่เอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

จิ้งไท่เฟยเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องเขาด้วยดวงตาที่โกรธขึ้งพลางดุด่าว่า “ลูกที่ข้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ตายไปตั้งนานแล้ว มิใช่จักรพรรดิเยวี่ยเยี่ยที่จิตใจโหดเหี้ยมตรงหน้าผู้นี้ ข้าเคยพูดแล้วว่าจะไม่รับลูกเนรคุณเช่นเจ้าอีกต่อไป!”