ทดลองอ่าน เกมล่าเดิมพันรัก บทที่ 4

นั่นคือองค์กรนักฆ่าที่ได้รับการขนานนามว่าแบล็กแชโดว์ เป็นทีมลอบสังหารมืออาชีพ

แบล็กแชโดว์รับงานทุกอย่าง ขอเพียงมีเงินจ่าย ไม่สนว่าจะผิดหรือถูก ไม่สนว่ามีคุณธรรมหรือไม่

แบล็กแชโดว์คัดเลือกเด็กที่มีความสามารถจากที่ต่างๆ ทั่วโลก ลักพาตัวเด็กพวกนั้นมา ใช้ยาและสะกดจิตล้างสมองพวกเด็กๆ ใช้วิธีโหดแต่ได้ผลเร็วในการฝึกและคัดเลือก ทำให้เด็กพวกนั้นกลายเป็นเครื่องมือฆ่าคนที่เลือดเย็น

ฮั่วเซียงก็เป็นหนึ่งในนั้น จริงๆ แล้วเธอเป็นระดับหัวแถว

เดิมทีคนของเรดอายยังสงสัยว่าทำไมพวกตนถึงสามารถทำลายองค์กรนักฆ่าที่มีชื่อเสียงระดับโลกได้ง่ายดายเช่นนี้ หลังจากถูเจิ้นพบข้อมูลซึ่งดาวน์โหลดมาจากคอมพิวเตอร์ในเรือขนส่งที่จมลงใต้ทะเลลำนั้นจึงได้รู้ว่าเป็นเพราะเธอ

เธอเป็นนักฆ่า เป็นนักฆ่ามือดีที่สุดขององค์กรแบล็กแชโดว์

แต่เพื่อปกปิดสาเหตุที่แท้จริงที่อยู่ๆ เธอก็ทรยศองค์กร เธอจึงฆ่าผู้นำองค์กร ทำให้เกิดการแบ่งพรรคแบ่งพวกออกเป็นสองฝ่าย แย่งชิงอำนาจกันภายใน จึงเป็นโอกาสให้คนของเรดอายสามารถกำจัดองค์กรนักฆ่าให้หมดสิ้น

เมื่อพวกเขากลับมาที่เรดอาย อาหนานที่เป็นหมอก็ช่วยเธอตรวจบาดแผล จึงพบว่าเธอมีกระดูกหักหลายแห่ง ทั้งด้านหลังและหน้าอกก็มีรอยช้ำขนาดใหญ่ ซ้ำยังมีเลือดออกภายใน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากเธอแม้แต่น้อย

เธอมีเพียงแค่ความสงบนิ่ง นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างที่ควรจะนั่ง เหมือนกับหุ่นไม้ไม่มีผิด

คนขององค์กรนักฆ่าแบล็กแชโดว์ส่วนใหญ่ถูกล้างสมอง คนพวกนั้นไม่คิดว่าการฆ่าคนเป็นสิ่งผิด พวกเขาไม่มีมโนธรรมไม่มีความรู้สึก การยึดมั่นจงรักภักดีต่อผู้นำองค์กรเป็นเงื่อนไขเดียวของการมีชีวิตอยู่

พวกเขาไม่สามารถทรยศต่อชายที่เลี้ยงดูสั่งสอนและฝึกฝนพวกเขาขึ้นมา ชายที่พัฒนาระบบนักฆ่านี้ขึ้นมา

‘ทำไมล่ะ’

มองดูร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลแต่ยังนิ่งสงบได้ของผู้หญิงคนนั้น เขาจำได้ว่าตัวเองอดที่จะเดินเข้าไปถามไม่ได้

เธอกะพริบตาสองสามที เมื่อได้สติขึ้นมาก็เอ่ยออกมาเพียงประโยคเดียว

‘ฉันแค่จำได้ว่าตัวเองชื่ออะไร’

ดวงตาดำขลับคู่นั้นยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เธอพูดช้าๆ ด้วยเสียงแหบๆ

‘ฮั่วเซียง คือสมุนไพรอย่างหนึ่ง ขับความชื้น ระบายความร้อน หยุดอาเจียน แม่เลยตั้งชื่อฉันว่า…ฮั่วเซียง’

เธออยู่ในชุดผู้ป่วยที่อาหนานเอามาให้ นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย มองเขาพร้อมอธิบาย

‘ฮั่วเซียง ไม่ใช่ชื่อของนักฆ่า’

เขามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตกใจ ไร้คำพูดชั่วขณะหนึ่ง

เขาเคยอ่านข้อมูลของเธอ ตอนที่ถูกจับตัวมาเธอเพิ่งจะเจ็ดขวบ เขานึกไม่ออกเลยว่าเวลาล่วงเลยมาหลายปี ผู้หญิงคนนี้ยังจำคำพูดของแม่ที่พูดกับเธอไว้ตอนนั้นได้

‘ฉันไม่ใช่นักฆ่า ฉันคือฮั่วเซียง’

น้ำเสียงของเธอช้าและสงบ สองแขนที่เต็มไปด้วยบาดแผลไขว้กันอยู่ข้างหน้า ใบหน้ายังคงไร้ความรู้สึก ดวงตาดำขลับคู่นั้นไม่กะพริบ แต่คำพูดที่เรียบนิ่งของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอไม่อาจลืมมันไปได้

ต่อมาเขาออกจากเรดอายแล้วมาเปิดกิจการที่ลอนดอน

เดือนต่อมา ในคืนที่ฝนตกพรำๆ อยู่ๆ เธอก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู

เธอไม่ได้เคาะประตู ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนอย่างนั้น อยู่ตรงทำนบของแม่น้ำข้างๆ เรือ เหมือนกับเป็นวิญญาณที่ลอยอยู่

เขาเห็นเธอจากหน้าต่างเรือ แสงไฟจากบ้านเรือส่องสว่างไปที่ใบหน้าเธอ เขามองเห็นลมหายใจที่เป็นไอสีขาวเธอ

คืนนั้นอากาศหนาวมาก

เธอยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคืน ทั้งใบหน้าและดวงตาคู่นั้นยังคงไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและความรู้สึกไร้ที่พึ่งของเธอ

เขามองเธอผ่านหน้าต่าง ยังลังเลและไม่แน่ใจ รอให้เธอยอมแพ้และจากไป

แต่เธอไม่…

ฝนยังตกอยู่ เขาเปิดประตูออก

เธอต้องการงานทำ เขาก็ให้งานเธอทำ

เขาไม่เคยถามเธอว่าทำไมเธอถึงออกจากเรดอาย

เขารู้ว่าเพราะอะไร ในตอนนั้นเธอไม่อาจใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้ แล้วก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกับคนปกติได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่อาจรู้สึกว่าเป็นหนึ่งเดียวกับเรดอายหรือพวกคุณอาเกิ่งได้

เธอรู้สึกแปลกแยกกับความอบอุ่นและครึกครื้นของครอบครัวใหญ่ ไม่ใช่ว่าเพราะคนพวกนั้นไม่ยอมรับเธอ แต่เธอสูญเสียความรู้สึกของคนทั่วไป

เป็นนักฆ่าของแบล็กแชโดว์จะต้องเลือดเย็นไร้และความรู้สึก

นักฆ่าของแบล็กแชโดว์เป็นเพียงหมาก เป็นเพียงเครื่องมือที่ไม่จำเป็นต้องมีความคิดของตัวเอง แค่รับฟังคำสั่งเท่านั้น

องค์กรนักฆ่าล้างสมองเธอ แม้ว่าเธอจะหลุดจากการควบคุมแล้ว แต่เธอก็ไม่อาจจะเรียกความรู้สึกและอารมณ์กลับคืนมาได้

บางครั้งการเอาใจใส่ที่มากเกินไปกลับกลายเป็นที่มาของแรงกดดัน สิ่งแวดล้อมดีๆ กลับทำให้คนเจ็บปวดมากขึ้น

แม้จะไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะทำ แต่ความจริงก็คือมือทั้งสองข้างของเธอเปื้อนเลือด ยิ่งเธอมีความรู้สึกชัดเจนขึ้น ยิ่งเข้าใจว่าตัวเองเคยทำอะไรมาบ้าง เธอยิ่งไม่อาจอยู่ในที่สว่างและมีความสุขได้

แสงยิ่งสว่าง เงาก็ยิ่งชัด สว่างมากก็ยิ่งรู้สึกแปดเปื้อนมาก

‘ฉันไม่ใช่นักฆ่า ฉันคือฮั่วเซียง’

เธอพูดแบบนี้

ไม่แสดงความรู้สึก ไม่ได้แปลว่าเธอไม่ได้รู้สึกจริงๆ

เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองทำอะไร เคยทำอะไร เธอไม่ได้แสดงออกมาไม่ได้แปลว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บปวด

เธอไม่มีที่ไปถึงได้มาหาเขา

เขาให้งานเธอทำ ให้เธอเป็นผู้ช่วย ช่วยเขาทำงานต่างๆ

เธอตั้งอกตั้งใจเรียนรู้ เธอทำมันได้ดีด้วย จากที่แม้แต่เครื่องซักผ้าก็ยังใช้ไม่เป็น เขายังจำได้ว่าเธอหอบเสื้อผ้ามายืนอยู่หน้าเครื่องซักผ้าแล้วจ้องมองอยู่นานมาก

เมื่อเขาสอนเธอใช้เครื่องซักผ้าแล้วเธอก็เหมือนกับแมวที่นั่งจ้องมองเสื้อผ้าในเครื่องที่หมุนไปมาอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับไปไหน

เธอค่อยๆ เรียนรู้จากเรื่องทั่วไป เรียนรู้ที่จะพูดคุยกับคนอื่น แม้ว่าส่วนใหญ่เธอจะมีสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่เธอก็ยังแสดงอารมณ์ออกมาบ้าง

รอยยิ้มเล็กๆ…ขมวดคิ้วน้อยๆ…ถอนหายใจอย่างโล่งอกเบาๆ…

เมื่อเวลาผ่านไปในที่สุดเธอก็สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้ และมันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เขาเห็น ทุกครั้งที่เขาเจอ

เธอพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ พยายามมากกว่าใครทั้งหมด แต่ไอ้สารเลวหานอู่ฉีกลับมาหาเธอถึงที่!

…

เขาลืมตาขึ้น มองท้องฟ้าสีครามไร้ขอบเขตนอกหน้าต่าง

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเธออยากจะจากไปเอง

เธอรู้แล้วว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร เธอเข้าใจการแสดงอารมณ์ สำหรับเธอ เรดอายเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าเขา เธอไม่ใช่นักฆ่าแล้ว ด้วยฝีมือของเธอทำให้เธอสามารถรับหน้าที่ตรวจสอบคดีของเรดอายได้สบายๆ

เขาทึกทักเองว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีกว่าหากอยู่กับเรดอาย เขาคิดเอาเองว่านี่คือสิ่งที่เธอเลือกแล้ว

แต่ไม่ใช่…

เธอไม่ได้อยากจะกลับไปเรดอาย เธอถูกตามกลับไป

เมื่อเขาคิดทบทวนถึงได้รู้ว่าเพราะอะไรหานอู่ฉีถึงต้องการเธอ

ผ่านมาตั้งหลายปีไอ้สารเลวนั่นเพิ่งจะมาตามหาเธอ คนแซ่หานต้องการให้เธอทำอะไรบางอย่างซึ่งมีแต่เธอเท่านั้นที่ทำได้

มันต้องการให้เธอกลับมาเป็นนักฆ่าอีกครั้ง