ผาลำไส้จนรู้สึกเหมือนถูกไฟลวก
เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตา ยิ้มพูดคุยและคารวะสุรากับผู้อื่น ดื่มสุราลงไปอีกหลายจอก
ครั้นเห็นโจวชิ่งดื่มสุราจอกแล้วจอกเล่า ระหว่างนี้มีคนตกใจ มีคนยินดี บางคนคลางแคลงไม่แน่ใจ แต่กลับไม่มีใครพยายามหยุดยั้งเขา
การมาพบปะลูกค้าระหว่างการแสดงเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของเขา แม้แต่ละครบนเวทียังคำนวณไว้แล้วว่าต้องหยุดครู่หนึ่ง รอให้เขาทักทายลูกค้าเสร็จแล้วค่อยแสดงต่อ
เสียงฆ้องดังขึ้นอีกครั้ง โจวชิ่งก้าวเดินไปยังบ่อนพนัน
ในบ่อนพนันเสียงผู้คนดังยิ่งกว่า ทุกคนเบียดเสียดอยู่ข้างโต๊ะ ตะโกนวางเดิมพันเสียงดังอย่างตื่นเต้นฮึกเหิม
เจ้ามือเขย่าลูกเต๋า ร้องบอกให้ทุกคนเอามือออกจากโต๊ะ ดำเนินการละเล่นอันมีเสน่ห์เย้ายวนครั้งแล้วครั้งเล่า
นักพนันที่นี่ไม่มีใครมีเวลาว่างเหลือบมองโจวชิ่ง แต่เจ้ามือทั้งหลายหูตาไวและสังเกตเห็นว่าเขามา ส่งเสียงตะโกนอย่างขยันขันแข็งกว่าเดิม
เขาเอามือไพล่หลังยืนดูอยู่ข้างหลังครู่หนึ่ง สั่งลูกน้องด้านข้างว่าอย่าให้คุณชายสกุลขุนนางคนหนึ่งแพ้มากเกินไป พอเงยหน้าหมายจะหมุนตัวเลิกม่านออกจากบ่อนพนัน ร่างกายยังไม่ทันหันไป ชายฉกรรจ์หลายคนก็ฉวยโอกาสตอนเขาเผลอ พุ่งออกมาจากกลุ่มคนที่ส่งเสียงวางเดิมพันดังเซ็งแซ่ ในมือของแต่ละคนถือดาบเล่มใหญ่
“โจวชิ่ง! เอาชีวิตของเจ้ามา!”
สุรานั้นมีปัญหา เขาเดาได้อยู่แล้วว่าต้องมีคนมาก่อกวน ชายหนุ่มเหลือบมองนักฆ่าพวกนั้นอย่างเย็นชา ไม่มีท่าทีตกใจหรือสะทกสะท้าน เขายกขาถีบไปยังคนด้านหน้าสุดที่พุ่งเข้ามา จากนั้นก็โคจรพลังและอ้าปากพ่นสุราพิษไปยังดวงตาของคนที่สอง
สุราพิษเหมือนลูกธนู อีกฝ่ายปิดตาร้องโหยหวนและล้มลงกับพื้น เขาไม่สนใจ แย่งดาบมาจากคนที่สามอย่างรวดเร็วแล้วใช้มันสกัดอาวุธลับที่พุ่งมาจากอีกทาง ส่งอาวุธลับกลับไปทางเดิมได้ทั้งหมด…
คนที่สี่ถูกอาวุธลับที่ย้อนกลับมาทำร้าย ร้องโหยหวนและล้มลง โจวชิ่งหมุนตัวกลับไปฟาดฟันคนที่ห้า ถือโอกาสปลิดชีวิตคนที่หกที่เดิมทียืนรับฟังคำสั่งข้างกายเขา แต่กลับกลายเป็นคนทรยศที่เงื้อดาบขึ้นมาหมายจะฆ่าเขา
จากนั้นเขาก็หมุนปลายเท้า พลิกดาบในมือและตวัดออกไปตรงช่วงเอว จัดการนักฆ่าสองคนที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตายในคราวเดียว
ผู้คนเพิ่งจะกะพริบตา ละอองเลือดก็สาดกระเซ็นไปทั่วดุจสายฝน นักฆ่าหกคนตายไปห้า มีเพียงคนที่สองที่ตาบอดเพราะสุราพิษที่พุ่งเข้าสู่ดวงตาสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ เพราะหลังจากล้มลงบนพื้นและร้องโหยหวน เขาก็ไม่ได้โจมตีโจวชิ่งอีก
เลือดสีแดงฉานไหลลงมาตามร่องบนดาบเล่มใหญ่ของโจวชิ่ง
หนึ่งหยด สองหยด สามหยด…
ลูกค้าในบ่อนพนันมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางกองเลือดอย่างตื่นตระหนก แต่ละคนใบหน้าซีดเผือด ท่าทางเหมือนหนูที่ตกใจและขดตัวอยู่มุมผนัง หลบอยู่ใต้โต๊ะ ไม่มีใครกล้าขยับตัวแม้แต่น้อย
โจวชิ่งถือดาบเปื้อนเลือดมองทุกคนและกระดกมุมปาก รอยยิ้มนี้ทำเอาผู้คนหวาดผวากว่าเดิม ไม่กล้าขยับเขยื้อนมากยิ่งขึ้น ไอสังหารบนร่างยังคงไม่ลดเลือนไป อบอวลอยู่ในอากาศ
ยามที่เขาย่างเท้าออกไป นักพนันทั้งหลายถอยไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัว
ครั้นเขายกมือขึ้น หนังศีรษะของทุกคนก็ตึงแน่น
โจวชิ่งอมยิ้ม วางดาบเล่มใหญ่ลงบนโต๊ะช้าๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือ ยิ้มน้อยๆ พลางพูดกับลูกค้าในบ่อนพนัน
“ขออภัยด้วย รบกวนความสนุกของทุกท่านแล้ว ตาเมื่อกี้ข้าจะจ่ายให้ทั้งหมด” เขาเอ่ยเสียงเรียบและหันไปสั่งเจ้ามือด้านข้าง “เหล่าอู่ ให้นายท่านทั้งหลายไปพักผ่อนในหอสุราก่อน แล้วทำความสะอาดที่นี่ซะ”
“ขอรับ” เหล่าอู่ผงกศีรษะ ฉีกยิ้มเชื้อเชิญลูกค้าที่ได้รับความตกใจในทันที
โจวชิ่งไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ หมุนตัวจากไป
ครั้งนี้ไม่มีใครพยายามขัดขวางเขาอีก
เขาเลิกม่าน ก้าวออกไปบนระเบียงทางเดิน ข้ามสะพานเล็กและลำธาร เดินผ่านภูเขาจำลอง จากนั้นก็ก้าวขึ้นไปบนอาคารด้วยท่าทางผ่อนคลายท่ามกลางสายตาของทุกคน
