ทดลองอ่านคู่อุ่นไอร่ายรัก บทที่สอง

ครั้นกลับถึงห้องพัก เขาก็ถอดเสื้อผ้ากับเกี้ยวที่เปื้อนเลือดออก สวมเพียงเสื้อตัวในสีขาวเรียบ นั่งลงบนตั่งคนงามริมหน้าต่าง โน้มตัวไปบนโต๊ะเล็กบนตั่ง มองทิวทัศน์ยามค่ำคืนไกลออกไป

มีคนเคาะประตูเบาๆ เป็นหญิงสาวที่ชิงตำแหน่งยอดบุปผามาได้ติดต่อกันหลายปีผู้นั้น

แม้จะมีบานประตูขวางกั้น เขาก็ยังได้กลิ่นหอมจากกายนาง

“เข้ามา” เขาพูดโดยไม่หันไปมอง

หญิงสาวก้าวเข้ามาช้าๆ

“คุณชาย ท่านสบายดีหรือไม่”

โจวชิ่งยังคงไม่หันไปมอง เอาแต่ทอดสายตาไปไกล

“ดีสิ ย่อมดีอยู่แล้ว” เขากุมกุญแจเงินอันเล็กที่เอว ใช้ท้องนิ้วลูบไล้มันขณะย้อนถามเสียงเรียบ “จะไม่ดีได้อย่างไร”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็ชะงักเท้า ไม่กล้าเดินเข้ามาอีก

พอนางหยุดเดินกลับทำให้เขายิ้ม…รอยยิ้มเสียดสี

นางกลัวเขา เขารู้ ผู้คนในเมืองนี้ล้วนกลัวเขา แม้จะติดตามข้างกายเขามาหลายปี หญิงผู้นี้ก็ยังกลัวเขา…กลัวแทบแย่

เขาคือโจวชิ่ง เขาอยากให้ใครอยู่ คนผู้นั้นก็ต้องอยู่ เขาอยากให้ใครตาย คนผู้นั้นก็ต้องตาย

ขอเพียงเป็นคนที่มีหัวสมอง ก็ต่างรู้ว่าควรหวาดกลัวเขา

หญิงสาวถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะ

ลมกลางคืนโชยมา พัดเส้นผมดำสนิทของเขาจนปลิวขึ้นอีกครั้ง

โจวชิ่งหลับตาลง กุมกุญแจเงินโบราณอันเล็กไว้ในฝ่ามือแน่น สัมผัสสายลม สัมผัสความอุ่นร้อนมั่นคงในมือ

ในเมืองแห่งนี้มีสตรีเพียงคนเดียวที่ไม่กลัวเขา

ดวงตาดำกระจ่างใสของหญิงสาวผุดขึ้นตรงหน้า

เขามองเห็นชัดเจนว่าดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องมองเขาผ่านประกายระยิบระยับ จ้องมองเขาผ่านถนนใหญ่และตรอกเล็ก

จ้องมองเขาผ่านดอกท้อและต้นหลิวสีเขียว

หลายปีมานี้ดวงตากระจ่างใสคู่นั้นมักเฝ้ามองเขาอยู่ตลอดเวลา

เฝ้าดูเขาทำเรื่องเลวร้าย ทำสิ่งที่ขัดต่อศีลธรรม…