แม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว โจวชิ่งยังคงจดจำครั้งแรกที่พบนางและท่าทางไร้เดียงสาของนางได้อย่างชัดเจน
แม้จะสวมเสื้อผ้าบุรุษ แต่ดวงหน้าขาวเนียนของนาง ผิวนุ่มชุ่มชื้นที่แค่สัมผัสก็เหมือนจะแตกได้ ปลายนิ้วนุ่มเนียน เรือนผมยาวดำขลับนุ่มลื่น เรือนร่างเล็กบาง ยังมีกลิ่นกายหอมที่มิอาจแยกแยะผิดไปได้ ล้วนประกาศชัดว่านางเป็นสตรี
สตรีที่ปลอมตัวเป็นบุรุษ
นางถูกปล้นชิง แต่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าต้องร้องตะโกน
เขานั่งอยู่บนอาคาร มองปราดเดียวก็เห็นนาง
นางยังไม่ทันเข้าประตูมา เขาก็รู้แล้วว่านางต้องถูกปล้นแน่ เสื้อผ้าของนางดีเกินไป รองเท้ากับหมวกใหม่เกินไป รูปร่างเล็กเกินไป นิ้วมือทั้งสิบงดงามเกินไป ท่วงท่ายามเดินบอบบางเกินไป ถุงใส่เงินที่ถืออยู่ในมือหนักเกินไป ตั้งแต่หัวจรดเท้ามองอย่างไรก็เป็นแกะอ้วนตัวหนึ่ง
แกะอ้วนตัวน้อย
เดิมทีเขาไม่อยากสนใจนาง หากเป็นเวลาอื่น บางทีเขาอาจไม่ยุ่งเรื่องนี้ แต่ยามนั้นเป็นตอนเช้าตรู่ นางเป็นลูกค้าคนแรกของโรงจำนำในวันนั้น
โจรผู้นั้นไร้ตาเกินไป นางเองก็ดื้อรั้นเกินไป ให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ
และวันนั้นบังเอิญว่าอารมณ์เขาไม่ดีนัก เห็นแล้วหงุดหงิด กว่าจะได้สติ หนังสือก็หลุดมือไปแล้ว
เขาเดินเข้าไปใกล้ถึงพบว่าเดิมทีนางน่าจะมีหน้าตาไม่เลว น่าเสียดายที่ใบหน้าถูกทำร้ายจนบวม
เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง เขารู้ เพราะเขาเติบโตขึ้นมาบนกองแป้งชาดตั้งแต่เล็ก
นางใจกล้ามาก มองเขาอยู่ตลอด แม้จะถอยไปก้าวหนึ่งและกลั้นหายใจตอนเขาประชิดเข้าไป แต่สีหน้ายังคงสุขุมผิดปกติ ทั้งยังเอ่ยขอบคุณเขา
จนกระทั่งหมุนตัวกลับเข้าไปในอาคารแล้ว เขาอดหันไปมองนางอีกครั้งไม่ได้ หญิงผู้นั้นยกมือขึ้นจัดการกับผมยาวของตัวเอง สวมหมวกใบเล็กให้ดี แขนเสื้อยาวไหลเลื่อนลงไปจนเห็นแขนผอมบางขาวซีด
เขาสังเกตเห็นว่ามือนางกำลังสั่น ก่อนก้าวเดินนางสูดหายใจลึกหลายเฮือก ลูบหน้าอกตรวจสอบให้มั่นใจว่าถุงใส่เงินยังอยู่กับตัวแล้วค่อยเดินออกจากตรอก
เขาดึงสายตากลับมาและอ่านหนังสือในมือ ไม่นานก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาจากข้างล่าง
…เป็นนาง
เขาเงยหน้ามองไป นางไม่ได้เลื่อนสายตาออกไป แต่แหงนหน้ามองเขาอยู่บนถนน ทั้งยังผงกศีรษะให้เขา
หญิงผู้นี้กล้าหาญยิ่งนัก เขาคิด แต่กลับไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
เขาไม่สนใจกุลสตรีสกุลใหญ่ และไม่คิดจะเพิ่มความวุ่นวายให้ตัวเอง แต่บนท้องถนนไม่ค่อยพบเจอสตรี อีกทั้งสตรีที่ใจกล้าบ้าบิ่นอย่างนาง สวมเสื้อผ้าบุรุษเดินไปทั่วเช่นนี้ยิ่งมีน้อย หลายปีมานี้เขายังไม่เคยพบเจอสักคน จึงยากที่จะไม่สังเกตนาง
ทุกครั้งที่เห็นมักต้องหยุดมองนางให้นานหน่อย
เขาไม่รู้ว่านางเป็นแม่นางบ้านใด เป็นคุณหนูสกุลใด แต่เขามักจะเห็นนางเดินไปมาบนท้องถนน
เริ่มแรกมาหาซื้อหูกทอผ้า เป็นหูกทอผ้าเก่า ไม่ดีนัก แต่กลับซื้อทีเดียวหลายตัว จากนั้นเป็นฝ้าย ซื้อคราวเดียวสิบกว่าชั่ง แต่กลับแบ่งมารับหลายครั้ง ครั้งละหลายชั่ง นางเป็นคนแบกเอง ใช้ร่างเล็กๆ กับมือผอมบางคู่นั้นมาหิ้ว มาขน
