ทดลองอ่านคู่อุ่นไอร่ายรัก บทที่สาม

ค่ำคืนอันยาวนานกำลังจะสิ้นสุดลง ท้องฟ้าปรากฏสีฟ้าและสีม่วงอ่อน ไกลออกไปเป็นริ้วเมฆสีแดง พาให้กระเบื้องหลังคาและชายคาโค้งมากมายค่อยๆ ปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืด

โจวชิ่งเหินตัวไปบนหลังคาของบ้านเรือนในเมืองอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะมาหยุดที่เรือสำราญของตนในแม่น้ำอวิ้นเหอ

โม่หลีปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่โดยการสวมเสื้อผ้าและหมวกที่เขาสวมใส่เมื่อคืน ปลอมตัวเป็นเขารออยู่ที่นั่น ตอนเขากลับมาค่อยยกน้ำล้างเท้ามาให้พร้อมถุงเท้ากับรองเท้าใหม่เอี่ยม

คนผู้นั้นมีสีหน้าเรียบเฉย แต่เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจ

“ทำไม เจ้ามีความเห็นหรือ”

เขาหย่อนเท้าเปล่าลงในน้ำอุ่นในอ่างทองแดง รับน้ำชาที่โม่หลีส่งให้และเอ่ยถามเสียงเรียบ

“คุณชาย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป…” โม่หลียืนหลุบคิ้วตาอย่างนอบน้อม แต่หลังจากเจ้านายเอ่ยปาก เขาก็ยังอดพูดไม่ได้ “อันตรายเกินไป”

“ข้ารู้” เขากระตุกมุมปาก เงยหน้ามองอีกฝ่าย “แต่เจ้าลองบอกข้ามาซิ ชีวิตของข้าทุกวันนี้ มีวันใดบ้างที่ไม่อันตราย”

โม่หลีโค้งกายเอ่ยปากเตือน

“สถานการณ์ในเมืองตอนนี้กำลังตึงเครียด หากมีคนเอาเรื่องนี้มาข่มขู่เล่าขอรับ”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง…”

เขายกน้ำชาถ้วยนั้นขึ้นมาเปิดฝาครอบถ้วย มองน้ำชาสีใสที่มีควันสีขาวม้วนตัวขึ้นมา ก่อนจะพ่นลมหายใจทีหนึ่ง เป่าชาให้เย็น แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเบาสบาย

“นั่นก็เป็นโชคชะตาของนาง” พูดพลางจิบน้ำชาคำเล็กท่ามกลางสายลมยามเช้า

โม่หลีชะงักไป ใบหน้าที่นิ่งขรึมดำทะมึนอยู่ตลอดดีขึ้นเล็กน้อย แต่เขากลับเงียบไป ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว