ชายผู้นั้นมาเท้าเปล่า
ก่อนลงจากเตียงนางไม่ทันสังเกต เขาไม่ปล่อยให้นางมีเวลาได้สังเกต
ครั้นนางสังเกตเห็นแล้วกลับยิ่งไม่อาจละสายตาไปได้
‘ข้าลืม’ เขาบอก
อยู่ดีๆ ใครจะลืมรองเท้าของตัวเอง
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเดินทางมากว่าครึ่งเมือง แม้แต่เสื้อนอกก็ไม่ได้สวม
ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือไม่ หมู่นี้ดูเหมือนชายผู้นี้จะทำตัวตามสบายมากขึ้นทุกที แต่ก็คงไม่แปลกกระมัง เพราะเมืองนี้แทบจะเป็นของเขาอยู่แล้ว
ต่อให้เขาไม่สวมรองเท้า ไม่สวมเสื้อผ้า เดินเปลือยกายอยู่บนท้องถนน เกรงว่าก็คงไม่มีใครกล้าต่อว่าเขาสักคำ
แม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังรู้สึกหวาดกลัวแทนเขาอยู่ดี ศัตรูของเขามีมากมายนัก เขาควรใส่ใจความปลอดภัยของตัวเองมากกว่านี้ แต่บางครั้งก็ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ
หลายครั้งที่นางต้องกัดลิ้นของตัวเองไว้ ถึงจะห้ามไม่ให้ตัวเองพูดอะไรกับเขามากเกินไปได้
ไม่ใช่ไม่เคยคิดที่จะเอ่ยปาก ไม่ใช่ไม่เคยคิดที่จะถามเขาว่าทั้งหมดนี้เขาทำไปเพื่ออะไรกันแน่ นางคิด คิดมาตลอด แต่นางรู้ดีว่าชายผู้นี้อาจจะไม่ตอบ หากเขาจะพูดคงพูดไปนานแล้ว ไม่มีทางรอจนถึงตอนนี้
เขามีเรื่องปกปิด มีเรื่องที่เก็บงำไว้ ไม่ใช่ว่านางบังคับแล้วจะได้คำตอบ
เขามีสิ่งที่อยากทำ นางรู้ เขาไม่เคยบอกนางอย่างแท้จริง แต่นางมีแหล่งข่าวของตัวเอง สิ่งที่ชายผู้นี้ทำอยู่อันตรายมาก อันตรายเหมือนเดินอยู่บนคมดาบอย่างไรอย่างนั้น พลั้งพลาดไปก้าวเดียวย่อมต้องเสียใจไปชั่วชีวิต
ดังนั้นนางจึงได้แต่กัดลิ้นของตัวเองไว้ ห้ามตัวเองไม่ให้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา
หากชายผู้นี้มีเรื่องที่อยากทำจริง นางขวางเขาไม่ได้อยู่แล้วนางรู้ดี
นางไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าชายผู้นี้เคยใส่ใจนางอย่างแท้จริงหรือไม่ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังคงถลำลึกไปกับเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
เขาจากไปโดยไม่เหลียวกลับมา ส่วนนางกลับอดไม่ได้ที่จะเดินไปข้างหน้าต่างแหงนหน้ามองเขา เห็นเขายืนอยู่บนสันหลังคาด้วยเท้าเปล่า เรือนผมยาวดำขลับกับเสื้อผ้าสีขาวบริสุทธิ์พลิ้วไหวไปตามสายลมท่ามกลางแสงอ่อนจางยามเช้า
คนที่ไม่รู้มาเห็นภาพนี้เข้าต้องคิดว่าตัวเองเห็นผีเป็นแน่กระมัง
ทว่าในสายตานาง ภาพแขนเสื้อเขาที่ปลิวพลิ้วอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ยามเช้ากลับดูเหมือนภาพวาด ทำให้คนอยากมองมากกว่านี้ด้วยความอาลัย
เหนือความคาดหมายของนาง เขาที่ไม่เคยหันหลังกลับมา เช้าวันนี้กลับหันมามอง
ครั้นถูกจับได้ว่ามองเขาอยู่ นางก็อึ้งไป หน้าแดงและถอยไปก้าวหนึ่งอย่างร้อนรน
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองทำเช่นนี้ออกจะโจ่งแจ้งเกินไป พอดึงสติกลับมาได้จึงก้าวขึ้นไปอีกครั้ง ทว่าบนหลังคาไม่มีใครแล้ว มีเพียงเมฆจางๆ กับแสงยามเช้าที่ค่อยๆ สาดส่องลงมา
หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างไร้สาเหตุ
ตอนนี้ยังเช้ามาก นางปิดหน้าต่างลงอีกครั้งก่อนจะกลับไปที่เตียง เอนกายลงแล้วหลับตาแต่กลับนอนไม่หลับ นางได้กลิ่นของเขาที่ยังหลงเหลืออยู่บนเตียง พลันนั้นมือเล็กก็กดลงบนหน้าอกโดยไม่รู้ตัว ระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น นางย้อนคิดถึงอดีตที่ผ่านมา…
