ทดลองอ่าน ข้าต้องปกป้องศิษย์พี่ผู้หล่อเหลา บทที่ 58-59

บทที่ 59

เมิ่งถังมองบันทึกในมือ ในใจยังคงรู้สึกหวั่นหวาดขึ้นมาในภายหลัง

ก่อนหน้านี้ตอนมู่หวาฮุยยื่นหนังสือเล่มนี้ให้นาง นางก็รีบเอาเก็บเข้าแหวนเก็บทรัพย์ รอกลับไปถึงห้องพักของตนแล้วค่อยเอาออกมา

บริเวณขอบมุมหนังสือหลายจุดล้วนถูกไฟเผาเป็นรอยดำไหม้เกรียม ดีที่ตัวอักษรในบันทึกส่วนใหญ่ไม่เสียหาย

เมิ่งถังรีบพลิกอ่าน

เป็นบรรพบุรุษผู้หนึ่งของสกุลโจวบันทึกไว้จริง

บรรพบุรุษของสกุลโจวผู้นี้ ตั้งแต่เด็กก็มีพรสวรรค์ด้านการปรุงยาอย่างมาก ภายหลังได้กราบอาจารย์เข้าสำนักเล็กแห่งหนึ่งซึ่งไม่ค่อยมีใครรู้จัก กลายเป็นผู้ฝึกวิชาปรุงยาผู้หนึ่ง แต่ไรมาก็เห็นการช่วยชีวิตและรักษาผู้บาดเจ็บเป็นหน้าที่ของตน

วันเวลาค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไป เขารู้สึกว่าการฝึกฝนและสภาพจิตใจของตนหยุดนิ่งไม่ก้าวหน้า จึงกราบลาอาจารย์และศิษย์ร่วมสำนักออกไปท่องเที่ยว

ระหว่างการเดินทางได้พบเจอเรื่องราวต่างๆ มากมาย เขาจดบันทึกไว้ทั้งหมด และบอกความคิดเห็นของตนที่มีต่อเรื่องราวเหล่านั้น

วันหนึ่งเขาท่องเที่ยวไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ได้ช่วยรักษาชายชราผู้หนึ่ง ตอนชายชราพูดคุยเล่นกับเขา ได้เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้เขาฟัง

บอกในสมัยที่ตนยังหนุ่ม มีอยู่วันหนึ่งเขายืนอยู่ริมทะเลในช่วงพลบค่ำ ภายใต้แสงอาทิตย์อัสดงถึงกับเห็นภูเขาลูกหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาบนพื้นผิวทะเล

เบิกตามองไปสุดสายตาเห็นบนภูเขาเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม บุปผาหลากสีสัน ท่ามกลางบุปผาแมกไม้ มีศาลาวับแวมเห็นอยู่รำไร บนท้องฟ้ามีนกกระเรียนบินวนเวียน

เขารู้สึกว่านี่คือภูเขาเซียน บนภูเขาจะต้องมีเทพเซียนอยู่ ครั้นแล้วจึงรีบค้อมตัวลงกราบกรานอธิษฐานต่อเทพเซียน

เพียงแต่รอเขาโขกศีรษะสามครั้งแล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งกลับเห็นเบื้องหน้ามีแต่ผิวน้ำที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไหนเลยยังจะมีภูเขาเซียนอันใด

หลังจากกลับไปหมู่บ้านเขาก็เล่าเรื่องนี้ให้คนในหมู่บ้านฟัง แต่ไม่เพียงไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาเลยสักคน กระทั่งยังมีคนหัวเราะเขาบอกเขาใช่ดื่มสุรามากไปหรือไม่ถึงได้เกิดภาพลวงตาขึ้น

ในใจของเขารู้สึกไม่ยินยอม ครั้นแล้วนับแต่นั้นขอเพียงมีเวลาเขาก็จะต้องมาที่ริมทะเลรอภูเขาเซียนปรากฏขึ้นอีกครั้ง ถึงตอนนั้นค่อยเรียกคนในหมู่บ้านมาดู พวกเขาจะได้รู้ว่าตนไม่ได้เมาสุราแล้วตาลาย

ชายชราเพียงเล่าถึงเรื่องราวในอดีตของตนเรื่องหนึ่ง แต่บรรพบุรุษของสกุลโจวท่านนั้นฟังแล้วกลับให้ความสนใจ

ผู้บำเพ็ญเซียนส่วนใหญ่ฟังเรื่องเกี่ยวกับเทพเซียนแล้วย่อมเชื่อ เพราะเป้าหมายในท้ายที่สุดของการบำเพ็ญเพียรก็คือการขึ้นสู่สรวงสวรรค์เป็นเทพเซียนมิใช่หรือ

ครั้นแล้ววันถัดมาบรรพบุรุษของสกุลโจวท่านนั้นก็ควักเงินจ้างชาวบ้านคนหนึ่งให้เขาพายเรือพาตนออกทะเล คิดจะไปหาภูเขาเซียนลูกนี้

ถ้าเขามีวาสนาหาภูเขาเซียนพบ ได้รับการชี้แนะจากเทพเซียน หรือเทพเซียนมอบยาอายุวัฒนะให้เขาเม็ดหนึ่งย่อมดีกว่าเขาลำบากลำบนฝึกฝนอย่างหนักหลายปี

สองวันแรกท้องฟ้าปลอดโปร่ง ท้องทะเลสงบนิ่ง อย่าว่าแต่ภูเขาเซียน กระทั่งเงาของนกตัวหนึ่งก็ยังไม่มีให้เห็น

คิดไม่ถึงว่าตอนเที่ยงของวันที่สาม ท้องฟ้าที่เดิมปลอดโปร่งแจ่มใสจู่ๆ ก็มืดสลัวลงมา เมฆดำปกคลุมท้องฟ้าบดบังตะวัน คลื่นยักษ์โหมกระหน่ำ มีพายุลมหมุนยักษ์ก่อตัวขึ้นมาจากเบื้องหน้า

บรรพบุรุษของสกุลโจวท่านนั้นเห็นสภาพการณ์แล้วก็ตื่นตระหนก

แต่เสียดายเขามีพลังวัตรขั้นจินตันเสียเปล่า ภายใต้ลมพายุและคลื่นยักษ์ก็ไม่ต่างอันใดกับคนธรรมดาทั่วไป

ครู่เดียวก็ถูกพัดม้วนเข้าไปในพายุลมหมุนยักษ์ ภาพเบื้องหน้ามืดมิด หมดสติไป

รอจนเขาฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองไม่เพียงไม่ตายกลับมาอยู่ในที่แห่งหนึ่งซึ่งมีภูเขาสายน้ำงดงาม

เมิ่งถังอ่านมาถึงตรงนี้หัวใจทั้งดวงอดแขวนลอยขึ้นมาไม่ได้

มาแล้ว…มาแล้ว เริ่มจากตรงนี้ไปน่าจะเป็นคำพรรณนาเกี่ยวกับดินแดนบุปผาในคันฉ่อง ดวงจันทร์กลางน้ำแล้ว

แต่ที่ทำให้นางคาดคิดไม่ถึงก็คือต่อจากประโยคที่ว่า

‘กลับมาอยู่ในที่แห่งหนึ่งซึ่งมีธาราบรรพตงดงาม’ ประโยคถัดไปก็คือ ‘ข้าได้บัวเซียนเก้าดาราในตำนานจากสถานที่แห่งนี้ต้นหนึ่ง หลังกลับมาได้ใช้บัวเซียนเก้าดาราต้นนี้เป็นตัวยาหลักและเพิ่มตัวยาล้ำค่าอื่นๆ เข้าไป หลอมเป็นยาวิเศษออกมาได้ห้าเม็ด

ตอนเปิดเตาหลอมยาวิเศษนี้ออกมากลิ่นอายเซียนลอยละล่อง กลุ่มเมฆมงคลลอยวนอยู่ระยะหนึ่ง เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากยิ่ง เมื่อสืบทอดไปสู่ชนรุ่นหลัง ยาวิเศษนี้ก็จะเป็นรากฐานของเมืองเหิงหยางเรา ไม่อาจเปิดเผยให้ผู้อื่นทราบได้โดยง่าย’