ทดลองอ่านหวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนนาน เล่ม 8 บทที่ 587-บทที่ 588

บทที่ 588

เซ่าหมิงยวนตบแขนนางเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วง มีข้าอยู่ทั้งคน”

“อื้อ” เฉียวเจาพยักหน้า นางออกเดินไปหลายก้าวแล้วไต่ถามเฉินกวง “ใครดึงพี่สาวของข้าขึ้นมาหรือ”

ฉือชั่น จูเยี่ยน…

หวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ไม่เช่นนั้นคงน่ากระอักกระอ่วนใจจริงๆ

มาถึงเวลานี้แล้วเฉียวเจาไม่อาจไม่ยอมรับว่าถึงแม้ยามปิดประตูอยู่ในเรือนนางกับหลีเจี่ยวจะเป็นอย่างไร แต่ในสายตาคนภายนอกพวกนางคือพี่น้องตระกูลเดียวกัน พอเกิดเรื่องขึ้นกับหลีเจี่ยว สิ่งที่คนอื่นนึกถึงเป็นอันดับแรกก็คือมาบอกนาง

“ตอนพวกคุณชายฉือเห็นข้าก็เรียกให้มาเชิญท่านกับท่านแม่ทัพทันที ส่วนว่าใครดึงคุณหนูใหญ่สกุลหลีขึ้นมานั้น ขณะนี้ยังไม่แจ่มแจ้งขอรับ”

เฉียวเจาได้ยินดังนั้นก็อดเร่งฝีเท้าขึ้นไม่ได้

แสงไฟริมทะเลสาบปี้ปอสว่างไสว โคมดอกบัวเปล่งแสงพร่างพรายอยู่ทั่วผืนน้ำประหนึ่งสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน ส่วนเรือนตึกงามวิจิตรที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเลสาบคือที่อยู่ของเหล่าชาวสวรรค์

เฉียวเจาก้าวขึ้นบันไดไปก็ได้ยินเสียงร่ำไห้ดังแว่วๆ นางจึงชะงักฝีเท้าเล็กน้อย จากนั้นเดินตรงเข้าสู่ลานโถง

ในนั้นจูเยี่ยนยืนเอามือไพล่หลัง ขณะที่ฉือชั่นนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ตัวกว้างใหญ่อย่างเอื่อยเฉื่อย

พอเห็นเฉียวเจากับเซ่าหมิงยวนเดินเคียงคู่กันเข้ามา ฉือชั่นแย้มมุมปากเอ่ยเสียงเนือยๆ “พวกเจ้ามากันได้เสียที”

เฉียวเจามองไปทางจูเยี่ยน

เขากล่าวเสียงนุ่มขึ้นว่า “น้องเจ็ดกับญาติผู้น้องดูแลคุณหนูใหญ่อยู่ในห้องด้านข้าง คุณหนูหลีวางใจได้ ตอนเกิดเหตุดึงตัวคุณหนูใหญ่ขึ้นมาได้ทันกาลแล้วพามาที่นี่ คนที่เห็นนางตกน้ำกับตามีไม่มาก ส่วนคนที่อยู่ในเหตุการณ์พวกข้ากำชับเอาไว้แล้ว พวกเขาไม่เอาไปพูดจาส่งเดชแน่นอน”

เฉียวเจาย่อเข่าคารวะเขา “ขอบคุณพี่จูมากเจ้าค่ะ”

นางเคยบอกแต่แรกแล้วว่าพี่จูเป็นคนดีจริงๆ

ฉือชั่นได้ยินแล้วแค่นเสียงฮึ “จะขอบคุณจื่อเจ๋อคนเดียวหรือไร”

จูเยี่ยนโคลงศีรษะอย่างอ่อนใจ “สือซี เจ้าอธิบายเรื่องที่ถีบคุณหนูใหญ่ตกน้ำให้คุณหนูหลีเข้าใจสักหน่อยจะดีกว่านะ”

เขาเป็นคนนอกย่อมไม่แจ่มแจ้งว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูหลีกับคุณหนูใหญ่สกุลหลีเป็นเช่นไร แต่อย่างไรก็เป็นพี่น้องตระกูลเดียวกัน ประเดี๋ยวกลับจวนไปหากคุณหนูใหญ่เล่าเรื่องนี้แล้วจะได้ไม่สร้างความเข้าใจผิดให้คุณหนูหลีโดยไม่จำเป็น

เฉียวเจาหรี่ตาลง “พี่ฉือถีบพี่สาวของข้าตกน้ำหรือเจ้าคะ”

ฉือชั่นเป็นเหมือนแมวถูกเหยียบหาง เขาลุกพรวดขึ้นแล้วพูดเสียงเยาะหยัน “ใครใช้ให้นางรนหาที่เองเล่า”

“สือซี พูดให้รู้เรื่องดีๆ สิ” เซ่าหมิงยวนยื่นมือไปจะวางบนไหล่เขา

ฉือชั่นถอยหลบ ในใจเขาคับแค้นอย่างบอกไม่ถูก

เจ้าคนผู้นี้พาหลีซานไปเดินเที่ยวตามประสาคู่รักอย่างสำราญใจจนลืมตัว แต่เขากลับแปดเปื้อนกลิ่นคาวฉาวโฉ่ไปทั้งตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มิหนำซ้ำยังต้องอธิบายกับคนอื่นอีก

“ก็ไม่มีอะไรมาก ไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่ผู้นั้นตั้งใจหรือไร้เจตนา เดินสะดุดขาตนเองล้มถลามาหาข้า” คุณชายฉือเอ่ยถึงตรงนี้แล้วเลิกคิ้วสูงอย่างเอื่อยเฉื่อย “พวกเจ้าต่างรู้กันว่าข้าไม่ชมชอบให้สตรีเข้าใกล้มาแต่ไหนแต่ไร เลยยกขาถีบตามสัญชาตญาณ จากนั้นคุณหนูใหญ่ก็ตกลงไปในน้ำแล้ว”

“เป็นใครดึงตัวพี่ใหญ่ของข้าขึ้นมาหรือ” สายตาของเฉียวเจาจับไปที่ตัวจูเยี่ยนอย่างห้ามไม่อยู่

ด้วยอุปนิสัยของฉือชั่น หลังจากหลีเจี่ยวตกน้ำแล้วไม่ปาหินลงทะเลสาบอีกก็ถือว่าไม่เลวแล้ว หมายให้เขาดึงคนขึ้นมาไม่ต่างจากวาดวิมานกลางอากาศ

“เป็นน้องเจ็ดกับญาติผู้น้องของข้าช่วยกันดึงตัวคุณหนูใหญ่ขึ้นมา” จูเยี่ยนอ้าปากบอก

เฉียวเจาลอบโล่งใจเล็กน้อย