ทดลองอ่าน กระวานน้อยแรกรัก บทที่ 17

จากความเข้าใจของเขา จริงอยู่ที่เจียงซวี่ย่อมมองคนที่กระทำการอาจหาญใจกล้าเช่นนี้แปลกใหม่ขึ้นมาหลายส่วน

ในชั่วขณะนั้นซูจิ่งหรานเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเจียงซวี่จะมีท่าทีเช่นใด เพราะอย่างไรแล้วตอนอยู่ในงานเลี้ยงรับรองเมื่อครู่นี้ ท่าทีที่อีกฝ่ายมีต่อแม่นางชิงอวี่ผู้นี้ก็ผิดแผกไปจากปกติจริงๆ

ทว่าซูจิ่งหรานเพิ่งจะคิดถึงตรงนี้ เจียงซวี่ก็เอ่ยตอบขึ้นอย่างราบเรียบไร้อารมณ์ “อยู่เคียงข้างข้าติ้งเป่ยอ๋องตลอดไป? เจ้ายังไม่คู่ควรหรอก”

เขามีสีหน้าแววตาเฉยชา น้ำเสียงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เสียงผะแผ่วเบาหวิว ไม่มีทีท่าเหมือนว่าถูกกระตุ้นความสนใจขึ้นมาแม้แต่น้อย

ชิงอวี่ผงะอึ้งไป บนใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำขาวซีดสลับไปมาอยู่พักหนึ่ง

เป็นไปได้อย่างไรกัน การที่นางทำเช่นนี้ อย่างน้อยในใจก็มีความมั่นใจอยู่ถึงเจ็ดส่วน เหตุใดติ้งเป่ยอ๋องผู้นี้ถึงไม่ลังเลใจเลยเล่า หากนางไม่คู่ควร แล้วผู้ใดคู่ควรกัน

แต่ว่านางยังมิทันขบคิดจนได้คำตอบ เจียงซวี่ก็อ้อมผ่านนาง เดินตรงออกจากหอฮุยโหลวไปเสียแล้ว

ด้านนอกหอฮุยโหลว เรือสำราญหนึ่งร้อยแปดสิบลำบนแม่น้ำหลิงอวี่ถูกเพลิงเผาทำลายไปกว่าครึ่ง เรือสำราญทั้งหมดถูกสั่งให้หยุดกิจการเพื่อปรับปรุงซ่อมแซม บนผิวน้ำมืดสนิทไร้สิ้นแสงโคมไฟ เงียบสงัดไปทั่วทั้งแถบ ที่ว่าการเมืองของท่านเจ้าเมืองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำก็เงียบสงบดุจเดียวกัน

หลังจากกลับมาถึงที่ว่าการเมืองเจียงซวี่ก็กำชับสั่งองครักษ์ลับสองสามคำ ก่อนจะเดินกลับเรือนเล็กซึ่งเป็นที่พำนักชั่วคราวทันทีโดยมิได้สนใจซูจิ่งหราน

ห้องหลักภายในเรือนยังคงจุดโคมไฟสว่างไสว ดูเหมือนว่าใครบางคนจะยังไม่เข้านอน เจียงซวี่ผลักประตูเข้าไป แต่คิดไม่ถึงว่ากลับทำให้สาวใช้ที่กำลังปูเตียงอยู่ตระหนกตกใจเสียจนหันหน้ากลับมา รีบร้อนคุกเข่าลงดังตุ้บ

“พระชายาเล่า” เขากวาดตามองไปรอบๆ จากนั้นเอ่ยถามขึ้น

สาวใช้ตัวน้อยที่คุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยตอบตัวสั่นเทิ้มว่า “เรียนท่านอ๋อง พระชายากำลังนั่งรับลมอยู่ที่สวนด้านหลังเจ้าค่ะ บอกว่า… เพลิงในใจลุกโหม อยากจะรับลมเย็นๆ นอกจากนั้นยังสั่งบ่าวว่าตอนปูเตียงให้เอาถุงหอมใบปั้วเหอ* วางไว้ใต้หมอนด้วย จะได้มีกลิ่นหอมๆ เย็นๆ เจ้าค่ะ”

พูดจบนางก็ยกถุงหอมขึ้นมาให้ดูอย่างพินอบพิเทาด้วยสองมือที่สั่นเทา

เพลิงในใจลุกโหม?

เจียงซวี่เหลือบมองบนถุงหอมปั้วเหอใบนั้นแวบหนึ่ง นัยน์ตาหม่นแสงลงเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่สักพัก ครั้นแล้วก็เดินออกจากห้องหลักไปยังสวนด้านหลังในทันที

เรือนหลังน้อยที่ท่านเจ้าเมืองได้จัดเตรียมให้พวกเขาหลังนี้มีแปลงดอกไม้เล็กๆ แปลงหนึ่งอยู่ด้วย ในฤดูกาลนี้หมู่มวลผกาหลากสีสันเบ่งบานสะพรั่ง ยามกลางวันยังมีผีเสื้อบินฉวัดเฉวียนไปมา วนเวียนอ้อยอิ่งดอมดมบุปผา กลิ่นหอมแห่งคิมหันต์ฤดูก็ซึมซาบเข้าสู่ใจคนเช่นเดียวกัน

ในแปลงดอกไม้มีชิงช้าตัวหนึ่งซึ่งมีเถาวัลย์ขึ้นเกี่ยวพันอยู่ ประดับตกแต่งได้อย่างสะดุดสายตายิ่ง แต่คงเพราะก่อนหน้านี้ชิงช้าที่อุทยานหย่งชุนทำให้หมิงถานเกิดเรื่องอับอายขายหน้า ดังนั้นตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่มาพำนักอยู่ในจวนท่านเจ้าเมือง นางจึงไม่เคยขึ้นไปนั่งชิงช้าเลยสักครั้ง หากอยากนั่งรับลมในตอนนี้นางก็แค่สั่งให้คนยกตั่งนุ่มตัวหนึ่งออกมาแล้วนั่งตะแคงเอนพิงเท่านั้น

เมื่อครึ่งชั่วยามก่อน หมิงถานให้ฮูหยินท่านเจ้าเมืองรีบหาที่พักสักแห่งให้หญิงงามจากหอฮุยโหลวเหล่านั้นได้เข้าไปพำนักอยู่ก่อนเป็นการชั่วคราว ส่วนตนเองก็เดินกลับเรือน ทั้งโมโหทั้งน้อยใจ สุดท้ายกลับโกรธจนนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ มิกล้าแอบอู้ ยังคงโบกพัดให้นางต่อไปอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา

เมื่อเห็นเจียงซวี่มา บ่าวรับใช้ก็คิดจะหยุดโบกพัดเพื่อทำความเคารพ

เจียงซวี่ยกมือขึ้น บอกเป็นนัยให้นางโบกพัดต่อไป

ก่อนหน้านี้ยามฮูหยินท่านเจ้าเมืองเชิญหมิงถานมาร่วมลิ้มรสอาหาร นางตั้งใจเปลี่ยนชุดใหม่เป็นพิเศษ ชุดกระโปรงหรูฉวินสีหิมะขับเน้นให้นางดูพลิ้วไหวล่องลอยปานเทพธิดาภายใต้แสงราตรี เอี๊ยมตัวในสีแดงตรงหน้าอกปักลายดอกไห่ถังกระหวัดกิ่งอย่างวิจิตรบรรจง ผิวพรรณของนางขาวผุดผาดยิ่งกว่าหิมะ ริมฝีปากที่มิต้องแต่งแต้มชาดก็แดงเปล่งปลั่งราวกับกำลังเชื้อชวนให้คนเข้าไปเชยชม

เจียงซวี่เดินเข้าไปใกล้ๆ ใช้นิ้วกวาดไล้ดวงหน้าน้อยๆ อันนุ่มเนียนของนาง ต่อมาก็ช่วยปัดปอยผมข้างแก้มที่ยุ่งเหยิงจากการนอนหลับให้นาง

ในนิทราหมิงถานรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่หยาบกร้านกำลังเสียดสีอยู่บนใบหน้านาง ขนตานางสั่นไหวเล็กน้อย คิ้วงามขมวดมุ่นเบาๆ อย่างมิอาจห้าม ริมฝีปากแดงฉ่ำเม้มแน่นสนิท มุมปากเบ้ลงด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าดวงน้อยพองตุ่ยขึ้นมานิดๆ

เจียงซวี่พิศจ้องนางแน่วนิ่ง ก่อนจะโบกมือสั่งให้สาวใช้ที่โบกพัดอยู่ถอยออกไป

แต่ไหนเลยจะรู้ว่าหมิงถานกลับทนความร้อนไม่ได้แม้แต่น้อย เมื่อพัดหยุดโบกลงเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ นางก็ร้อนจนปากน้อยๆ ส่งเสียงแจ๊บๆ พลิกตัวตะแคงไปอีกด้าน ซ้ำยังกระชากเอี๊ยมสีแดงตัวน้อยออกอย่างไม่ได้สติ

รอบด้านไร้ผู้คน มีกลิ่นหอมจรุงใจอ่อนๆ แผ่ซาบซ่านรางๆ เจียงซวี่จ้องมองตาไม่กะพริบ ลำคอเขาติดขัดอย่างไม่มีสาเหตุ เขาหยัดกายกับขอบตั่งนุ่ม โน้มร่างลงไปอย่างแช่มช้า หยุดนิ่งอยู่เหนือริมฝีปากของนาง ไม่รู้เช่นกันว่ากำลังลังเลอันใดอยู่ สุดท้ายเขาก็จุมพิตลงบนริมฝีปากตรงหน้าเบาๆ ราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำเท่านั้น

หมิงถานมิได้ตื่นขึ้นมา แต่ว่านางร้อนจนยากจะทานทน ไม่นานนักก็กระชากเอี๊ยมตัวในที่ปกปิดหน้าอกไว้จนเกือบจะหลุดออกมา

เจียงซวี่เห็นดังนั้นก็หยิบพัดกลมที่สาวใช้วางไว้อีกด้านหนึ่งขึ้นมาพัดให้นาง ทว่าแต่ไรมาเขาไม่เคยทำเรื่องพรรค์นี้มาก่อน มือจึงกะความหนักเบาไม่ถูก โบกพัดสองทีแรกยังแค่ออกแรงมากเกินไปเสียหน่อย แต่ว่าโบกครั้งที่สามกลับฟาดลงบนหน้าอกของนางเต็มๆ ราวกับมีฝ่ามือตบฉาดลงบนหน้าอกของนางอย่างหนักหน่วง

หมิงถานอดสะดุ้งตื่นขึ้นมามิได้ นางสะดุ้งเฮือกพร้อมกับรีบเอามือปิดหน้าอกไว้ตามจิตใต้สำนึกทันที

“สะ…สามี? ท่านทำอันใดกัน” นางตาปรือง่วงงุน หลังจากความงงงันผ่านพ้นไปแล้วก็จ้องเขาเขม็งด้วยความตกอกตกใจ

* ดึงสาบเสื้อเห็นไปถึงข้อศอก เป็นสำนวน เปรียบถึงเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ต่อมาใช้บรรยายถึงสภาพความยากจนข้นแค้น

* ใบปั้วเหอ หมายถึงใบมิ้นต์

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 25 เม.ย. 66 เวลา 12.00 น.