ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทที่ 3

“ทำไมไม่โกนหนวดโกนเคราเสียบ้างไอ้เอ็ม! ไว้หนวดอย่างกับโจร!” กันต์เอ็ดหลานชายที่ต่อให้อาบน้ำจนหอมฟุ้งแค่ไหนหรือสวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านเพียงใด แต่ทรงผมและหนวดเครารกครึ้มนั่นก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์เถื่อนๆ โทรมๆ ของเอ็มมานูเอลเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม

ร่างสูงโปร่งของ ‘โจร’ ที่เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารซึ่งเป็นห้องติดกระจกรอบด้านที่ใต้ถุนเรือนหลังใหญ่มองดูผู้เป็นตาซึ่งดูอยากจะให้เขาดูสมบูรณ์แบบต่อหน้าว่าที่หลานสะใภ้เหลือเกินอย่างระอาใจ ดวงตาคมสีน้ำตาลช็อกโกแลตกลอกไปมาเพราะต่อให้กันต์จะพูดอะไรเอ็มมานูเอลก็หาได้แคร์ไม่ อีกอย่างชายหนุ่มไม่ได้พกมีดโกนหนวดติดมาด้วย จะออกปากขอให้แม่เนื่องหามาให้ก็ขี้เกียจ เอ็มมานูเอลไม่อยากให้ดูเหมือนว่าตัวเองตั้งตารอให้เด็กนั่นมาหามากเกินไปด้วย ก็เลยไม่โกนมันเสียเลย

“อย่าลืมไหว้พ่อแม่ของเต็มเดือนเขาด้วยล่ะตาเอ็ม เดี๋ยวเขาจะหาว่าลืมวัฒนธรรมไทยหมดแล้ว” นภาย้ำเรื่องมารยาทการไหว้เพราะท่านจำได้ว่าวันแรกที่มาถึงนั้นหลานชายก็เกือบจะลืมไหว้ตายายของตัวเองเหมือนกัน

เอ็มมานูเอลพยักหน้ารับคำพลางปัดมือเหี่ยวย่นของคนเป็นยายที่คอยแต่จะจัดผมยาวหยักศกเป็นลอนของเขาให้เข้าที่เข้าทางอย่างไร้ประโยชน์

“แม่เนื่อง มีหนังยางรัดผมไหมจ๊ะ เอามาให้ฉันหน่อยสิ ผมตาเอ็มมันรุงรังเหลือเกิน”

“ยาย พอเถอะน่า อย่ายุ่งกับผมนักเลย” ชายหนุ่มว่าอย่างทนไม่ได้ที่หญิงสูงวัยทำราวกับเขาเป็นเด็กๆ

“งั้นก็ตัดผมเสียสิจ๊ะแล้วยายจะไม่ยุ่งด้วยเลย!” นภาไม่สนใจ หญิงชราแบมือรับหนังยางสีดำเส้นเล็กมาจากมือของ ’ปุยฝ้าย’ เด็กหญิงวัยสิบสามที่เป็นหลานของ ‘แม่แจ๋ว’ แม่ครัวมือเอกเพียงหนึ่งเดียวของกฤติกรที่มาขออาศัยอยู่บ้านหลังนี้กับป้าของเธอ และช่วยงานในบ้านเพื่อแลกกับค่าเทอมร่ำเรียนในกรุงเทพฯ ที่กันต์ยินดีออกให้อย่างมีน้ำใจเพราะเห็นว่าปุยฝ้ายเป็นเด็กรักเรียน

“ขอบใจนะแม่ปุยฝ้าย สวัสดีคุณเอ็มเขาซะสิ” นภายิ้มอารีให้กับเด็กหญิงที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมต้นของตัวเองอยู่ เพราะพอกลับจากโรงเรียนก็ต้องมาช่วยป้าแจ๋วของแกเตรียมกับข้าวมื้อใหญ่ทันที

“สวัสดีค่ะคุณเอ็ม หนูชอบเพลงของวงคุณเอ็มมากเลยค่ะ พวกเพื่อนต้องอิจฉาหนูแน่เลยที่ได้เจอคุณเอ็มตัวเป็นๆ แบบนี้” เด็กหญิงยิ้มแฉ่งคุยเจื้อยแจ้วตามประสาเด็กช่างพูดและร่าเริง

“อย่าเพิ่งเอาเรื่องหลานชายฉันไปพูดกับคนนอกบ้านนะแม่ปุยฝ้าย” กันต์รีบห้าม เพราะรู้ดีว่าเด็กคนนี้เก็บความลับไม่ค่อยจะอยู่เท่าไหร่นัก

“อ้าว! ทำไมล่ะคะคุณท่าน”

“หลานชายฉันอยากพักผ่อนเงียบๆ น่ะ ขืนเธอไปบอกเพื่อนๆ ที่โรงเรียน เผลอๆ จะแห่กันมาดูหลานฉันให้วุ่นวายเสียเปล่าๆ”

“ก็ได้ค่ะคุณท่าน หนูจะไม่บอกใครค่ะ” ปุยฝ้ายรับคำอย่างเข้าใจแม้จะมีสีหน้าเสียดายอยู่ไม่น้อย

นภายิ้มอ่อนกับท่าทางหงอยๆ ของเด็กหญิงในปกครองพลางลุกขึ้นไปรวบผมยาวประบ่าของหลานชายไว้เป็นหางม้าต่ำๆ เปิดใบหน้าเก๋ๆ และแนวสันกรามคมกริบให้เห็นได้ชัดมากขึ้น พอมัดผมแล้วสภาพชายหนุ่มก็ดูพอรับได้ขึ้นมานิดหน่อย แต่จะดีที่สุดถ้าตัดผมและโกนหนวดให้เกลี้ยงเสีย พรุ่งนี้ท่านคงต้องให้ ‘นายปอม’ คนขับรถและพ่วงตำแหน่งคนสวนของบ้านไปหาซื้อที่โกนหนวดให้เสียแล้ว

“คุณท่านครับ คุณศร คุณบี แล้วก็คุณเต็มมาแล้วครับ” นายปอมที่นภากำลังนึกถึงอยู่เมื่อครู่โผล่ใบหน้าคล้ำแดดทะเล้นๆ เข้ามารายงานเจ้าของบ้าน