ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทที่ 3

เอ็มมานูเอลหันขวับไปทางประตูกระจก มีร่างสามร่างเดินตามหลังชายหนุ่มที่ชื่อปอมเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร คนแรกเป็นชายวัยกลางคนอายุสี่สิบปลายๆ รูปร่างสูงผอม ผิวซีด ผมสีดำค่อนข้างบาง ดวงตาเรียวรีลึกโหลดูเหนื่อยล้าตลอดเวลา เขาอยู่ในชุดทำงานเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็กส์สีดำ ที่เดินตามหลังชายคนนั้นมาคือผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกัน ตัวสูงแต่อวบอิ่ม ผิวสีงาช้าง ผมสีดำยาวประบ่า และมีดวงตาโตคมดุจนดูน่าเกรงขาม สองคนนี้คงเป็นพ่อแม่ของแม่นางเอกในคืนนี้ เพราะหลักฐานทางพันธุกรรมของทั้งคู่มารวมกันอยู่บนใบหน้าแฉล้มของเต็มเดือนแล้วนั่นเอง

เด็กสาวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวและกระโปรงพลีตสีดำยาวคลุมเข่าเหมือนครั้งล่าสุดที่เจอกัน เธอเดินตามพ่อแม่เข้ามาข้างในห้องรับประทานอาหารติดแอร์ ก่อนจะยกมือไหว้เจ้าของบ้านทั้งสองอย่างนอบน้อม แล้วยังเผื่อแผ่มารยาทนั้นมาทางเอ็มมานูเอลด้วย

“สวัสดีค่ะพี่เอ็ม” เสียงเล็กๆ เบาๆ ของเธอกล่าวกับเขาเป็นภาษาไทย

ชายหนุ่มรู้สึกเก้อกระดากแปลกๆ และพูดไม่ออก นั่งเป็นเบื้อใบ้อยู่แบบนั้นจนถูกคนเป็นยายสะกิดให้รีบยกมือไหว้พ่อแม่ของฝ่ายหญิงบ้าง เขาทำตามคำสั่งไปเหมือนหุ่นยนต์ รู้สึกปอดแหกอย่างไรไม่รู้เมื่อเจอหน้าคู่กรณีอย่างเต็มเดือนซึ่งหน้าแบบนี้

เอ็มมานูเอลได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมเขาต้องรู้สึกปอดแหกด้วย คนตรงหน้านี้ก็แค่เด็กอายุสิบเก้า ตัวเล็กผอมบาง หน้าตาจืดชืด ไม่มีพิษมีภัยอะไรไม่ใช่เหรอ ดูจากภายนอกและท่าทีที่เต็มเดือนแสดงออกมานั้น เธอก็ยังดูเรียบร้อยเป็นตุ๊กตาเหมือนในวันวาน

ตุ๊กตาที่นั่งนิ่งๆ ยอมให้เขาแกล้งได้ทั้งวันไงล่ะ!

“ไงยายเต็ม ไปเรียนมารึวันนี้” กันต์ทักทายหลานสาวคนโปรดอย่างอารมณ์ดี เป็นอันรู้กันว่าเจ้าของบ้านกฤติกรจะอารมณ์ดีและเข้าถึงง่ายเป็นพิเศษถ้าหากว่ามีเต็มเดือนอยู่ด้วย

“ค่ะ เลิกตอนหนึ่งทุ่ม เลยมาสายหน่อย” เต็มเดือนคุยตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

“อากันต์ สบายดีนะครับ” ชายวัยกลางคนที่ชื่อ ‘ศร’ ชวนตาของเอ็มมานูเอลคุยด้วยน้ำเสียงเคารพนอบน้อม

“สบายดี เราล่ะศร เป็นยังไงบ้าง หน้าตาดูเหนื่อยๆ นะ”

“ครับ…งานหนักนิดหน่อย”

“เอาน่า ผู้ชายอย่างเรา ทำงานหนักก็เพื่อครอบครัว” กันต์ว่าพลางเชิญให้สามคนพ่อแม่ลูกนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับหลานชายและภรรยาของตน

เต็มเดือนนั่งลงในตำแหน่งที่อยู่เกือบท้ายสุดของโต๊ะอาหารตัวยาว ไม่มีใครนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ ทำให้เอ็มมานูเอลแอบลอบมองเด็กสาวได้จากทางหางตาเท่านั้น ใบหน้ารูปไข่สีนวลสว่างเนียนใสอ่อนเยาว์จนน่าเหลือเชื่อ เต็มเดือนไม่มีอะไรแตกต่างจากเด็กน้อยกำสีเทียนคนนั้นในความทรงจำเลย เธอหน้าตาเหมือนเดิมแค่ตัวสูงขึ้นและผอมลงเท่านั้นเอง ริมฝีปากอิ่มสีชมพูคู่นั้นเหมือนอมยิ้มน้อยๆ อยู่ตลอดเวลาแต่ก็บอกไม่ได้ว่าที่ยิ้มนั้นเจ้าตัวอารมณ์ดีจริงหรือเปล่า เพราะตาเรียวรีสีน้ำตาลดำไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของเลยสักนิด

“อากันต์คะ ที่เรายอมมาตามคำเชิญของอากันต์ก็เพราะอยากมาคุยเรื่องลูกของบีกับตาเอ็มให้ชัดๆ น่ะค่ะ” ‘บราลี’ ผู้เป็นแม่ของเต็มเดือนไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ หล่อนไม่รอให้แม่เนื่องและปุยฝ้ายตักข้าวจนครบทุกจานด้วยซ้ำ เป็นเหตุให้เอ็มมานูเอลเขยิบตัวออกจากพนักเก้าอี้อย่างกระตือรือร้น ชายหนุ่มอ่านสีหน้าของผู้หญิงคนนี้ออก ดูจากดวงตาดุคมที่ปรายมาทางเขาก็บอกได้เลยว่าหล่อนคิดอะไรอยู่

ดี! ดูเหมือนว่าเขาและแม่ของฝ่ายหญิงจะลงเรือลำเดียวกัน!