ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 3

ปาลจับจ้องเรือนไทยโบราณอย่างสนใจ ก่อนหน้านี้เขาเคยขับรถผ่านเรือนลักษณะนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นใกล้ๆ

“หลังนี้บ้านมะ…คุณแม่ของพี่เขยเพื่อนฉันน่ะค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วชี้ไปอีกทาง “จริงๆ ฉันพักอยู่หลังนู้น”

ชายหนุ่มหันมองตามและพบบ้านแบบสมัยใหม่ชั้นเดียวตั้งอยู่ห่างออกไปไม่มาก วินาทีถัดมาประตูของบ้านหลังนั้นก็เปิดผัวะพร้อมกับที่หญิงสาวร่างท้วมคนหนึ่งก้าวพรวดออกมา

“ไอ้ฟอง…” เสียงของฐานิตขาดหายเพียงเท่านั้นเพราะสังเกตเห็นว่าเพื่อนไม่ได้กลับมาเพียงลำพังแต่มีคนมาด้วย ที่สำคัญคนคนนั้นเป็นผู้ชาย และยิ่งไปกว่านั้น…

เฮ้ย นั่นมันคุณคนใจดีของไอ้ฟองไม่ใช่เรอะ!

“นั่นนิตเพื่อนสนิทฉันเองค่ะ คนที่ฉันเล่าว่ามาช่วยพี่สาวเลี้ยงลูกแล้วก็ชวนฉันมาเที่ยวนี่แหละ” ฟองจันทร์หันไปบอกกับปาล จากนั้นก็หันไปพยักหน้าเป็นเชิงเรียกเพื่อน พออีกฝ่ายมาเธอก็แนะนำ “นิต นี่คุณพอล”

“สวัสดีค่ะ” ฐานิตยกมือไหว้

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มค้อมศีรษะรับไหว้ ก่อนจะก้มลงมองจักรยานที่ตนประคองอยู่ “ให้ผมจอดจักรยานไว้ตรงไหนดี”

“หืม เอ้อ ส่งมาเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” สาวร่างท้วมพูดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็รับจักรยานจากเขาแล้วเข็นไปจอดข้างเฉลียงหน้าบ้าน “แกเดินมาเพราะอานจักรยานไปพังกลางทางหรือเป็นอะไรอย่างอื่น”

“คือรถคุณพอลเขาเลี้ยวมาเจอฉันพอดี ฉันตกใจเลยรถล้ม”

“เลี้ยวมาเจอ…” ฐานิตทวนคำ จากนั้นก็ทำตาโตร้องลั่น “มาเจอแบบว่าชนงี้เรอะ!?”

“เปล่า แค่เจอ…เกือบชน แต่ไม่ชน” คนตัวเล็กขยายความให้ชัดเจนขึ้น “ไอ้ต้นไม้ตรงหน้ารีสอร์ตใกล้ๆ นี้อ่ะ ที่มันล้ำถนนออกมา คุณพอลเขาเลี้ยวรถจะเข้ารีสอร์ตแล้วไม่ทันเห็นฉัน”

“อ๋อ ตรงนั้น ฉันเพิ่งพูดกับแกตอนขับรถผ่านเมื่อวานเองว่ามันรกจนกินพื้นที่ถนนด้านหน้า เจ้าของน่าจะตัด” เพื่อนสาวนิ่วหน้า “เออ แล้วนี่แกรถล้มแล้วเจ็บตรงไหนไหม”

“ก็ได้แผลนิดหน่อย แต่คุณพอลพาไปทำแผลในรีสอร์ตแล้ว” ฟองจันทร์ยกแขนโชว์เพื่อน

“พักนี้แกนี่เรื่องเยอะจริงๆ หรือจะเพราะเบญจเพสจริงๆ” ฐานิตบ่นก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้ “ว่าแต่นี่คุณพอลมาเที่ยวแล้วพักที่รีสอร์ตข้างๆ นี้เหรอคะ”

“ประมาณนั้นครับ” เขาพยักหน้ารับ

“แล้วนี่มีแผนจะไปกินอะไรที่ไหนหรือยังคะ ถ้าไม่มีแผนก็อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันไหม กับข้าวแบบชาวใต้แท้ๆ เลย”