ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 4

หญิงสาวพิมพ์ไอดีแชตของตัวเองแล้วส่งโทรศัพท์คืนเขา พอเขากดเพิ่มเพื่อนโทรศัพท์ในกระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่บนตักของเธอก็ส่งเสียงร้องเตือนพอให้ได้ยินแว่วๆ แต่เธอก็ไม่ได้หยิบมันออกมาดูในทันทีเพียงนั่งมองคนที่ก้มหน้าก้มตากับมือถือของตัวเองเงียบๆ…เมื่อคืนก่อนเธอยังคิดว่าอาจไม่ได้พบเขาอีกก็ได้ ทว่าวันนี้จู่ๆ เขาก็โผล่ไปที่บ้านพักแต่เช้า พอตกเย็นก็เหมือนจะเป็นเพื่อนกันไปแล้ว

“มีอะไรหรือเปล่า” เขาเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของเธอเลยออกปากถาม

“เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหมคะ…คือฉันถามเพื่อความแน่ใจน่ะ เพราะฉันชอบเหมาว่าใครต่อใครเป็นเพื่อนไปทั่ว แล้วบางทีอีกฝ่ายก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน” หญิงสาวขยายความ “ถ้าคุณเห็นฉันเป็นแค่คนรู้จักก็บอกได้เลยนะคะฉันจะได้ทำตัวถูก ไม่เข้าไปวุ่นวายกับคุณมากเกินไป”

“เราเป็นเพื่อนกันแล้วครับ” ปาลอดขันกับคำถามของเธอไม่ได้ มันไม่ใช่คำถามที่จะพบเจอได้บ่อยๆ

“ขอบคุณนะคะ” ฟองจันทร์ฉีกยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ เพราะตอนเจอกันครั้งแรกถึงเขาจะใจดีกับเธอแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าจะผูกมิตรจริงจังเหมือนกัน เธอเลยไม่แน่ใจว่าเขาเป็นพวกนับคนเป็นเพื่อนง่ายแบบเธอไหม

“ขอบคุณผมทำไม ผมสิน่าจะต้องขอบคุณคุณมากกว่า เกือบจะขับรถชนคุณแท้ๆ คุณยังอุตส่าห์รับผมเป็นเพื่อน”

“อุตส่าห์ที่ไหน คุณน่าเป็นเพื่อนด้วยออก” หญิงสาวทำตาโต “อีกอย่างเรื่องรถชนคุณก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย คุณยังคิดมากอยู่อีกเหรอ ห้ามคิดมากแล้วนะ”

“ครับ” ปาลรับคำทั้งรอยยิ้ม สีหน้าท่าทางจริงจังตอนสั่งห้ามไม่ให้เขาคิดมากฉุดให้เขานึกเอ็นดูเธอขึ้นมาอีกแล้ว

ชาชักและโรตีถูกยกมาเสิร์ฟ ฟองจันทร์ขอถ่ายรูปเพื่อเอาไปประกอบบทความก่อน ซึ่งเขาก็ช่วยจัดจานให้ด้วย แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ค้นพบว่าเขาถ่ายรูปอาหารเก่งกว่าเธอเสียอีก สุดท้ายเธอเลยขอให้เขาช่วยถ่ายให้เสียเลย

“ผมเรียนรู้มาจากพวกมืออาชีพตอนถ่ายรูปทำเมนูอาหารน่ะ ทำหลายๆ รอบเข้าก็ซึมซับไปเอง” เชฟหนุ่มอธิบายขณะบิดตัวเพื่อหามุมถ่ายภาพโรตีให้เธอ

“ฉันก็ไปสอดส่องพวกช่างภาพถ่ายรูปบ่อยๆ นะ ทำไมไม่ซึมซับมาบ้างก็ไม่รู้” เจ้าของร่างเล็กบ่นพึมพำ

“เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา และผมทำงานมานานกว่าคุณ” ปาลชี้ให้เห็นความจริง “ผมเชื่อว่าคุณจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ นะ”

“สาธุ” หญิงสาวพนมมือท่าทางจริงจังจนเขาหัวเราะเบาๆ