ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทนำ – บทที่ 1

“รันเนี่ยนะกระอักกระอ่วนเพราะเธอ”

“เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกแล้วค่ะ ตอนแรกก็นึกว่าหนูคิดไปเอง แต่พอเห็นปฏิกิริยาเขาเมื่อกี้นี้แล้วหนูก็มั่นใจเต็มร้อยเลยว่าเขาคงนึกระแวงอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ พี่อรคงไม่ทันรู้สึก แต่หลังจากนี้ก็ลองสังเกตดูนะคะว่าเขาพยายามหลบเลี่ยงหนูแบบเห็นได้ชัดมาก บางทีเขาจะมองหนูด้วยสายตาเหมือนเด็กกลัวหมาอ่ะ”

อรณีอึ้งงันไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหลุดขำออกมายกใหญ่ “แต่เธอกับเขาไม่เคยเจอกันมาก่อนเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาต้องกลัวเธอเหมือนเด็กกลัวหมาด้วยล่ะ”

“จริงสิ หนูยังไม่ได้เล่าให้พี่อรฟังว่าตอนขึ้นเครื่องบินขามาเกิดอะไรขึ้น”

“อะไรเหรอ”

“หนูทำแฮนด์ครีมกระฉูดใส่หน้าเขาค่ะ เปรอะเต็มแว่นเลย เลอะหน้าเขาอีกต่างหาก”

“หาาา!”

“หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ หนูลืมคิดถึงเรื่องแรงดันอากาศก็เลยเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น แต่เขาคงโกรธมากจริงๆ ไม่รู้เข้าใจว่าหนูเจตนาจะแกล้งเขารึเปล่า เขาอาจจะคิดว่าหนูตั้งใจทำแบบนั้นเพื่อจะอ่อย ทอดสะพาน ชวนคุย หรือหาเรื่องตีสนิท หรือว่าอะไรสักอย่าง เขาก็เลยไม่พอใจมากจนกลายเป็นหลอนแบบเก็บอาการไม่อยู่ไปเลย”

“ตายแล้ววว ทำไมไม่รีบบอกพี่”

“ก็ตอนแรกหนูไม่แน่ใจ นึกว่าคิดไปเอง ไม่นึกว่าเขาจะโกรธเพราะเรื่องแค่นั้นจริงๆ แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูก็พยายามทำดีกับเขา ตามใจเขา เอาอกเอาใจเขาสารพัด แต่ดูเหมือนว่ายิ่งหนูทำดีด้วยเขากลับยิ่งทำท่าแหยงๆ เหมือนอยากจะวิ่งหนีไปไกลๆ ทุกที อย่างตอนกินข้าวหนูพยายามบริการเต็มที่ แต่เอาอะไรไปให้เขาจะไม่ยอมแตะเลยล่ะค่ะ ท่าทางระวังตัวเว่อร์มากเหมือนกลัวหนูวางยาพิษ ถึงจะโกรธเรื่องบนเครื่องบินแต่จริงๆ หนูขอโทษไปแล้วเขาก็น่าจะจบนะคะ ท่าทางเขาก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเสียหน่อย… แต่ก็…จังหวะนั้นเขาอาจจะตกใจมากจริงๆ จนเสียขวัญ เลยโกรธไม่หายจนป่านนี้ ก็หน้าเขาออกจะใสกิ๊กเบอร์นั้น อาจจะเป็นห่วงกลัวว่าแฮนด์ครีมถูกๆ ของหนูจะทำให้หน้าเขาพัง”

“อะไรกันเนี่ย…” อรณีพึมพำอย่างเหลือเชื่อ “งั้นเธอก็ลองไปขอโทษเขาดูอีกทีละกันนะ ขอโทษไปเรื่อยๆ นั่นแหละ ปกติรันก็ไม่ใช่คนจิตใจคับแคบที่โกรธใครง่าย หรือชอบถือสาหาความด้วยเรื่องเล็กๆ แค่นี้”

“แต่หนูไม่กล้าแล้วอ่ะค่ะ หนูว่าหนูลองทำไปหมดแล้วทุกวิธีแต่ก็ไม่ได้ผลอะไร เลยไม่อยากไปยุ่มย่ามให้เขารำคาญอีก เอาเป็นว่าพี่อรอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครละกันนะคะ และก็ไม่ต้องไปพูดอะไรกับคุณรันหรอก หนูไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจไปมากกว่านี้ เดี๋ยวก็จะจบทริป เสร็จงานนี้หนูกับเขาก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วด้วย เขาจะคิดยังไงก็ช่างเขาเถอะ”

อรณีทำคิ้วขมวดอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย “แล้วถ้าเกิดมีงานให้ต้องเจอกันอีกล่ะ ปล่อยให้กินแหนงแคลงใจกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ แล้วรู้ไหมว่าปกติถึงรันเขาจะเป็นคนสุภาพใจดี แต่อย่าให้เหม็นหน้าใครเข้าเชียว เพราะเวลาไม่พอใจอะไรขึ้นมาเขาก็ด่าแรงและปากร้ายพอสมควรเลยล่ะ”

“หนูก็พอจะดูออกอยู่หรอกว่าท่าทางคุณรันน่าจะร้ายใช่ย่อย เซ้นส์หนูก็ค่อนข้างแรงพอตัวเวลาใครคิดยังไง เลยรู้สึกชัดว่าคุณรันไม่ชอบหนู แต่เขาเก็บอาการเก่งมาก… ช่างมันเถอะค่ะ อย่างน้อยเขาก็ยังไม่เคยพูดจาแย่ๆ ใส่ ถึงจะไม่พอใจแต่เขาก็พยายามมีมารยาทและวางเฉยที่สุด เวลาหนูเข้าใกล้จะเห็นชัดเลยว่าเขามีท่าทางกระอักกระอ่วนแบบต้องกลั้นอกกลั้นใจน่าดู สงสัยตอนทำแฮนด์ครีมกระฉูดใส่ หนูคงทำให้เขาเสียขวัญอย่างหนัก ถึงได้โกรธจนไม่อยากจะมองหน้ากันขนาดนี้”

อรณีฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก เลิกคิดที่จะเคี่ยวเข็ญอีกฝ่ายให้ไปขอโทษรัญชน์รวิชญ์ในที่สุด “งั้นเวลาที่เหลืออยู่นี่ก็หลับหูหลับตาทำงานให้เสร็จๆ ไปละกันนะ ถ้าเขาอยากเลี่ยงก็พยายามเลี่ยงให้เขาซะจะได้ไม่เกิดปัญหา เธอเองก็จะได้ไม่ต้องอึดอัดเกินไปด้วย”

โปรดติดตามตอนต่อไป…