ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 3

“ผู้หญิงคนนั้นคือเจ้าของแอ็ก ‘Pearlypare’ จริงๆ ด้วยครับ ท่าทางพี่รันไม่ได้อยากเปิดเผยเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ตัวเขาเองออกมายอมรับว่าพยายามส่งข้อความคุยกับพี่รันมาหลายเดือนแล้ว แต่ที่โกรธเพราะหลังๆ พี่รันไม่ยอมตอบอะไร เขาก็เลยวางแผนแอบตามมาถึงที่สตูลแล้วไปหลุดบันดาลโทสะที่สนามบินเพราะคิดว่าพี่รันเดินผ่านหน้าเขาไปแล้วทำเป็นไม่เห็น แต่ไปๆ มาๆ ก็บอกว่าตัวเองวางแผนเข้าถึงตัวเพื่อตบหน้าพี่รันก็เพราะอยากให้พี่รันจำเขาได้ตลอดไป… สรุปแล้วผมว่าเขาน่าจะป่วย”

“แต่เหมือนเขาจะบอกด้วยว่านอกจากส่งข้อความหาคุณรันแล้ว เขายังแชตคุยกับบอทไลน์คุณรันมานานจนเชื่อว่าตัวเองเป็นแฟนกับคุณรันจริงๆ ทีนี้พอไปเจอตัวจริงหลายครั้งเข้า แล้วคุณรันทำเมินเหมือนไม่สนใจ เขาก็เลยน้อยใจจนกลายเป็นความแค้น”

“แต่ดูรวมๆ แล้วเขามีส่วนคล้ายพี่แพรจริงๆ นะครับ มิน่าพี่รันถึงเข้าใจผิด”

“คล้ายตรงไหนยะ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด!” แพรภัทรชักสีหน้าพร้อมกับขึ้นเสียงทันทีที่ได้ยินดังนั้น

“ผมไม่ได้หมายถึงหน้าตานี่นา หมายถึงรูปร่าง ความสูง สีผิว แล้วก็การแต่งตัว”

แพรภัทรหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ทำท่าปลงและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “จริงๆ เขาน่าสงสารมากเลยนะ คนรอบตัวอาจจะไม่มีใครสนใจ เขาเลยเป็นได้ถึงขนาดนี้ ไม่งั้นคงมีคนพาไปหาหมอหรือช่วยพูดกับเขาก่อนเรื่องจะบานปลายจนกลายเป็นข่าว การที่อิษบอกว่าพี่มีส่วนคล้ายเขา แล้วพี่ก็ไม่พอใจ…มันก็เหมือนกับพี่ไปเหยียดเขา งั้นก็…ช่างเถอะ เหมือนก็เหมือน”

“ก็บอกว่าไม่ได้เหมือน แค่คล้าย เขาสวยกว่าพี่แพรตั้งเยอะ”

“…”

“อันนี้ผมพูดถึงข้อเท็จจริงนะ ไม่ได้จะว่า…”

“โอ๊ยยย พอเถอะจ้า ไม่ต้องพูดแล้ว!”

อิษฎามองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มขำ “แล้ววันนี้พี่แพรบนขอพรเรื่องอะไรไปอีกเหรอ”

“เรื่องงานทำฟิกเกอร์โมเดลของลัคกี้-เซย์ชีส บนว่าขอให้เสร็จทันเดดไลน์ และงานออกมาปั๊วะๆ ปังๆ”

“จริงดิ! พี่แพรได้งานนี้เหรอ”

“อื้อ” แพรภัทรอาจจะชอบสร้างสรรค์ผลงานตามใจตัวเองเป็นส่วนใหญ่ แต่เธอก็ไม่ใช่ศิลปินที่ไม่แยแสตลาดเลย เพราะนอกจากการทำงานตามอารมณ์แล้ว เธอก็ให้ความสนใจเรื่องยอดขายและการประสบความสำเร็จของผลงานด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นผลงานชิ้นไหนก็ตาม

“เจ๋งเว่อร์ ผมเป็นแฟนคลับน้องลัคกี้นะ”

“ค่ายเขาจะเปิดให้จองเร็วๆ นี้แหละ”

“ผมก็มีงานหนึ่งอยากให้พี่ช่วยทำ ว่างเมื่อไหร่บอกผมด้วยนะ”

“นี่แปลว่าจบจากทริปนี้เราจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิมเหรอ”

“อ้าว นี่เราก็คุยกันปกติแล้วนี่ ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ”

“ยัง”