ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 3

“อะไรกัน เจ้าคิดเจ้าแค้นชะมัด ผมขอโทษตั้งหลายครั้งแล้วแท้ๆ”

“เธอคิดว่าพอพี่หันไปโกรธคุณรันแทนแล้ว จะลืมเรื่องของเธอตอนนั้นไปได้หมดเกลี้ยงเลยงั้นเหรอ”

“จริงๆ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรพี่ซะหน่อย คนผิดคือไอ้เบสต์ต่างหาก” อิษฎาเสียงอ่อย

“เธอนั่นแหละที่ผิดตรงที่ไม่ยอมทำอะไรเลย มันใจดำมากเลยนะที่เอาแต่ยืนมองคนบริสุทธิ์ถูกทำร้ายโดยไม่คิดจะช่วยเหลือ เธอเฝ้ามองเหยื่อน่าเวทนาที่ไม่ได้ทำอะไรผิดโดนคนร้ายฆ่าตายอย่างเลือดเย็น รู้ทั้งรู้แท้ๆ ว่านั่นมันเป็นรักครั้งแรกของฉัน!”

พอโดนตอกย้ำอิษฎาก็หน้าเสียยิ่งกว่าเก่า “ผมขอโทษครับ แต่พี่รู้ใช่ไหมว่าหลังจากนั้นผมก็รู้สึกผิดมากจริงๆ”

แพรภัทรเบ้ปากแล้วเมินหน้าไปมองแก้วเครื่องดื่ม คว้าขึ้นมาจิบเบาๆ “ช่างเถอะ อย่าไปพูดถึงอีกเลย มันเสียบรรยากาศ”

“ผมว่าป่านนี้พี่รันก็คงรู้สึกผิดต่อพี่แพรอยู่เหมือนกัน…”

คนฟังเบ้ปากหนักกว่าเดิม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แต่เหตุการณ์นี้คงทำให้คุณป้าต้องหาบอดี้การ์ดมาประกบพี่รันแน่ๆ ไม่ก็คงถูกบังคับให้ออกจากวงการไปเลย”

“เว่อร์ แค่โดนผู้หญิงตัวแค่นั้นปรี่เข้าไปจะตบหน้าในสนามบินเนี่ยนะ”

“เป็นเพราะพี่ไม่เคยเจอป้าๆ ของพี่รันก็เลยนึกไม่ออก แกทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วง ไม่เคยยอมให้มีอะไรมาทำร้ายพี่รันได้แม้แต่ปลายก้อย แกทำพินัยกรรมไว้เรียบร้อยแล้วว่าถ้าตายไปสมบัติที่มีจะยกให้พี่รันทั้งหมดเพียงคนเดียว เพราะกลัวว่าหลานๆ คนอื่นจะมาแบ่งเอาไป”

“โหหห… ไม่กลัวโดนใครเขาว่าเอาว่าลำเอียงเลยเหรอ”

“น่าจะไม่กลัวเลยสักนิด คุณป้าทั้งสองแกไม่เคยคิดถึงใครเลยนอกจากพี่รัน”

“ฟังแล้วเริ่มจะอยากเห็นเจ้าสาวของคุณรันขึ้นมาแล้วสิ ผู้หญิงแบบไหนที่จะผ่านด่านไปลงเอยกับคุณรันได้นะ” แพรภัทรพึมพำอย่างให้ความสนใจจริงๆ

“จริงๆ มันก็อาจจะไม่ยากเย็นเท่าไหร่หรอกครับ เพราะถึงจะโหดขนาดไหนแต่เอาเข้าจริงคุณป้าแกก็ยอมพี่รันหมดทุกอย่าง ถ้าเป็นคนที่พี่รันรักจริงๆ เขาคงออดอ้อนจนคุณป้ายอมรับได้เองในที่สุด อาจจะยากหน่อย…แต่ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้”

แพรภัทรฟังแล้วอดทึ่งไม่ได้ ถึงเธอจะไม่ชอบรัญชน์รวิชญ์ แต่ก็รู้สึกว่าชีวิตส่วนตัวของเขาน่าสนใจไม่น้อย “จะว่าไปแล้ว ชีวิตจริงคุณรันนี่สนุกกว่าละครที่เขาเล่นอีกนะ มิน่าถึงได้มีแฟนคลับคลั่งไคล้หลงใหลถึงขั้นเป็นซาแซง…”

โปรดติดตามตอนต่อไป…