ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 4

“ปกติงานเล็กๆ ที่ไม่ได้มีมูลค่าทางธุรกิจมากมาย ฉันไม่เคยทำสัญญาหรอก แต่ถ้าคุณซีเรียส ทางคุณก็ทำแล้วส่งมาให้ฉันเซ็นก็ได้ ไม่เห็นต้องดั้นด้นมาถึงนี่ เหมือนว่างมากเลยเนาะ”

“ก็ว่างน่ะสิ พอดีวันนี้ว่างมาก” เขายอมรับแล้วหยิบมือถือออกมาเปิดรูปสุนัขของที่บ้านเขาทั้งสองตัวขึ้นมาส่งให้เธอดู แล้วบอก “ขอไลน์หน่อยสิ ผมจะส่งรูปให้”

หญิงสาวหยิบมือถือมาแอดไลน์เขาอย่างไม่อิดออด พอเขาส่งรูปให้เสร็จเธอก็ไล่ดูแต่ละรูปพร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ ด้วยรอยยิ้มกว้างขวางและดวงตาเป็นประกายระยับขึ้นมาทันที เมื่อเห็นไซบีเรียน ฮัสกี้ทั้งสองตัวชัดเจนเต็มตา เธอมองมันด้วยความเอ็นดูอย่างหนัก ท่าทางดูมันเขี้ยวจนเหมือนอยากจะเอาโทรศัพท์มือถือยัดปากแล้วกลืนลงท้องไปเลย

รัญชน์รวิชญ์ได้แต่มองตามปฏิกิริยาของเธอเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร เขาพบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ชอบแสดงความรู้สึกออกมาทางกิริยาอาการและสีหน้าแววตาอย่างชัดเจนมากจริงๆ จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าเวลาที่จะวาดรูปการ์ตูนอะไรสักตัว เธอคงใช้ตัวเองเป็นต้นแบบด้วยการไปยืนแอ็กท่าอยู่หน้ากระจกเป็นประจำ แพรภัทรไม่ใช่คนสวยโดดเด่น และไม่ใช่ผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่เธอรู้สึกดีหรือมีความสุข เขาจะเห็นความน่ารักสดใสเปล่งประกายออกมาจนเจิดจ้า หรือแม้แต่บางทีที่เธอรู้สึกไม่ดี การแสดงออกทางสีหน้าแววตาท่าทางของเธอก็ยังดูน่าสนใจอย่างประหลาดอยู่นั่นเอง

“น่ารักจังเลยยย ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าสองตัวนี้เป็นหมาคุณฉันคงนึกว่าหมู อ้วนมากลูกกก งือออ น่ายักกก”

คนมองแทบจะกะพริบตาปริบๆ ด้วยความอึ้ง เธอเกลียดเขาแต่ดูเหมือนจะตกหลุมรักหมาเขาเข้าอย่างจังตั้งแต่แรกเห็น จนควบคุมอาการตัวเองไม่อยู่

“ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่คนรักสัตว์เลยนะ แต่เห็นแล้วอยากฟัด อยากดม อยากหอมมม… น้องกลมปุ๊กปิ๊กมากเลยลูกกก” พอพูดได้แค่นั้นแล้วเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจที่เห็นอีกฝ่ายมองเธออยู่ด้วยสีหน้าตกตะลึง “เอ่อ… ขอโทษทีนะคะ ลืมตัวไปหน่อย น้องน่ารักจริงๆ” หญิงสาวพึมพำออกมาอย่างเก้อกระดากเล็กน้อย

“รูปพวกนั้นนานแล้วล่ะ แต่เพราะอ้วนเกินไปหมอเลยสั่งให้ลด ตอนนี้อายุสามขวบ เป็นหนุ่มหล่อมาดเข้ม คูลๆ แมนๆ ด้วยกันทั้งคู่”

“หล่อมากๆ ด้วยค่ะ ท่าทางขนแน่นน่ากอดสุดๆ ทั้งสองตัวเลย”

“ไว้ผมจะพาไปดูตัวจริงที่บ้านก่อนคุณเริ่มงาน อาจจะช่วยให้คุณทำงานง่ายขึ้น รอคุณเคลียร์งานที่ค้างให้หมดก่อนละกัน”

คำพูดของรัญชน์รวิชญ์ทำให้คนที่กำลังจะเริ่มเคลิ้มกับความน่ารักของหมาจนลืมตัวอีกรอบถึงกับปรับสีหน้าท่าทีให้กลับมาเป็นปกติแทบไม่ทัน เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังโกรธเขาอยู่ เลยรีบปั้นหน้าตึงใส่เขาตามเดิมแล้วบอกว่า “ไปบ้านคุณเนี่ยนะ ไม่ไปอ่ะ”

“ทำไม” ชายหนุ่มนิ่วหน้าถามคิ้วขมวด

“ก็ไม่ทำไมหรอก แต่ไม่อยากไป”

“งั้นผมจะพาคิตตี้กับมิกกี้มาหาคุณที่บ้านนี้เอง”

“นี่คุณจริงจังกับฟิกเกอร์หมาขนาดนี้เลยเหรอ”

“อื้อ”

“ฉันขอพูดตรงๆ เลยนะ จริงๆ แล้วตุ๊กตาหรือฟิกเกอร์โมเดลไซบีเรียน ฮัสกี้หาง่ายจะตายไป แล้วตัวไหนมันก็เหมือนๆ กันหมดนั่นแหละ ไม่เห็นต้องลงทุนจ้างฉันทำขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนี่นา แต่นี่คุณจริงจังยิ่งกว่าลูกค้าที่จ้างให้ฉันทำพิมพ์ไปหล่อของเล่นขายแล้วได้กำไรเป็นล้านๆ ซะอีก”