ทดลองอ่าน ขอสักที… จะดีเพื่อเธอ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 5

“…”

“แล้วผมก็ชอบมาบ้านคุณตรงที่มีอะไรเพลินๆ ให้ดูเยอะดีด้วย ผมชอบฟิกเกอร์โมเดล ถึงจะไม่ค่อยมีความรู้ทางนี้ แต่ที่บ้านผมมีของสะสมพวกนี้อยู่พอสมควร เพราะคุณพ่อผมกับหลานๆ ชอบเหมือนกัน”

“…”

“แต่วันนี้ท่าทางคุณคงเจ็บคอเลยไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมจะรีบกลับ คุณจะได้พักผ่อน เอาไว้ผมค่อยมาใหม่”

แพรภัทรที่เอาแต่รับฟังอยู่เงียบๆ ได้แต่พยักหน้าเบาๆ เพื่อแสดงอาการรับรู้โดยไม่ทักท้วงใดๆ เป็นการยอมรับว่าวันนี้เธอไม่อยากพูดมากเพราะเจ็บคอจริงๆ แต่หญิงสาวคาดไม่ถึงเลยว่าการที่รัญชน์รวิชญ์บอกว่า ‘เอาไว้ค่อยมาใหม่’ นั้น เขาจะจริงจังกับคำพูดตัวเองจนถึงขั้นแวะมาที่บ้านเธออีกครั้งในวันถัดมา…

“ทำไมมาอีกแล้วล่ะ” ตอนออกไปเปิดประตูให้เขา เธอหลุดปากถามออกไปเพราะความตกใจจนพูดอะไรไม่ถูกมากกว่าตั้งใจแสดงความรำคาญ ถึงลึกๆ แล้วเธอจะยังรู้สึกไม่ค่อยดีกับรัญชน์รวิชญ์เพราะเรื่องเข้าใจผิดของเขาตอนเจอกันที่สตูล แต่การที่มีผู้ชายอย่างเขามายืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้าน มันก็ทำให้แพรภัทรอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้เหมือนกัน ซึ่งความรู้สึกแปลกๆ ดังกล่าวไม่ใช่ความรู้สึกในแง่ลบ แม้มันจะไม่ใช่อารมณ์แง่บวกเสียเลยทีเดียวก็ตาม

“เออ… คุณนี่เป็นคนไม่ค่อยมีมารยาทจริงด้วยแฮะ คนเขาอุตส่าห์แวะมาเยี่ยมเพราะเป็นห่วง แถมซื้อข้าวมาให้ด้วย แต่กลับทำหน้าตาผิดหวังออกมาต้อนรับ ไม่คิดจะรักษาน้ำใจกันบ้างเลย”

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะ ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาอีก แถมมาไวขนาดนี้ด้วย ก็เลยตกใจนิดหน่อย แต่มาบ่อยแบบนี้เดี๋ยวชาวบ้านคงได้เอาไปนินทากันทั่ว” เธอบ่นแล้วทำท่ากวักมือเรียกให้เขารีบเดินเข้ามาข้างในไวๆ

“เสียงคุณดีขึ้นกว่าเมื่อวานแล้วนี่” เขาไม่คิดจะสนใจประเด็นที่เธอเป็นกังวล “แต่ยังไออยู่เลย”

“วันนี้ว่าจะนอนอีกวัน เพราะถ้าดันทุรังรีบลุกมาทำงานแล้วไม่หายสักทีน่าจะยิ่งแย่”

“ที่ผมมาหานี่กะว่าจะพาไปหาหมอ คุณอาจจะเป็นวัณโรคจริงๆ ก็ได้ ไปเอ็กซเรย์ปอดดูหน่อยเถอะ”

คนที่อาจเป็นวัณโรคเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ ไม่ใช่ว่าชีวิตเธอจะไม่เคยมีใครเป็นห่วงเป็นใย แต่การที่อยู่ดีๆ ก็มีคนอย่างเขาซึ่งเกือบจะถือว่าเป็นคนแปลกหน้า แถมยังเป็นบุคคลที่เหมือนจะอยู่กันคนละโลกกับเธอ มาคอยเอาใจใส่มากมายขนาดนี้ มันนับเป็นเรื่องพิลึกพิลั่นที่ยากจะรู้สึกว่าเป็นสิ่งปกติธรรมดาได้

“ฉันบนไว้แล้วล่ะว่าถ้าพรุ่งนี้รู้สึกสบายและหายดีจริงๆ ฉันจะแก้บนด้วยการกินเจเดือนหนึ่ง”

“บนอีกแล้ววว”

“ก็ฉันชอบแบบนี้ เสียหายตรงไหน”

“ก็ไม่มีอะไรเสียหายหรอก แต่มันประหลาด มีชีวิตอยู่ด้วยการพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปเสียทุกเรื่อง”

“แต่อย่างน้อยฉันก็บนด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่จะทำในสิ่งดีๆ”

“จริงสิ คุณอยากไปทำสิ่งดีๆ ด้วยกันรึเปล่า อีกสองอาทิตย์ผมต้องไปทำกิจกรรมรณรงค์เกี่ยวกับขยะ ตามที่ทาง สกว. ทำแคมเปญร่วมกับงานวิจัยการท่องเที่ยวของแทนไท แล้วก็รายการของพี่รักษ์ ที่สตูลกับปัตตานี ไปด้วยกันไหม”

“ไม่ล่ะค่ะ งานเยอะจะตาย ยิ่งพอไม่สบายงานก็ยิ่งช้าไปอีก แล้วที่คุณเคยเห็นฉันเก็บขยะนั่นไม่ใช่เพราะฉันชอบเก็บ แต่เป็นเพราะฉันต้องแก้บนต่างหาก ซึ่งตอนนี้ไม่ได้บนอะไรไว้เลยสักอย่าง”

“คุณนี่นะ…” เขามองเธอด้วยสายตาตำหนิติเตียนอย่างเปิดเผย “การทำความดีมันควรเริ่มต้นจากจิตสำนึกที่ดีมากกว่าการคำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนตัวสิ ผมเข้าใจดีนะว่าทุกการกระทำของมนุษย์ล้วนมีพื้นฐานมาจากความเห็นแก่ตัว ผมเองก็ยอมรับว่าบางทีก็ทำความดีสร้างภาพเพื่อผลประโยชน์เหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่มันจะเริ่มต้นจากจิตสำนึกที่ดีด้วย ถึงการอยากทำดีเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีก็ถือเป็นความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง แต่มันก็ดีกว่าการทำเรื่องแย่ๆ ได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย…จริงไหม แล้วคุณรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ภาวะโลกร้อนจากน้ำมือมนุษย์มันทำให้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมย่ำแย่ขนาดไหน ทั้งการเกิดไฟป่า ทั้งเรื่องที่อุณหภูมิของน้ำในมหาสมุทรสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ธารน้ำแข็งที่ละลายและหดหายไปในอัตราที่รวดเร็ว แล้วก็ยังมีสัตว์ทะเลตายเพราะขยะพลาสติกเป็นจำนวนมาก…”