ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 1

ลูกสาวเธอไม่น่าจะแสดงท่าทีอย่างนี้ เยี่ยอวิ๋นจิ่นชักไม่วางใจ กลัวลูกสาวจะมีแผนการอื่นอยู่ในหัว บ่ายวันนี้เธอจึงวางงานในมือลงแล้วมาเยี่ยมลูกสาว และเห็นอีกฝ่ายแกล้งหลับอยู่ทนโท่ ทำเป็นไม่สนใจตนเองเหมือนเดิม เธอข่มใจได้ครู่เดียว ไฟโทสะในอกก็ลุกโชนขึ้นอีก เงื้อมือตบโต๊ะเต็มแรง “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”

เสียงตบโต๊ะปังใหญ่ทำให้ซูชิงชิงที่กำลังพินิจดูเยี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่สะดุ้งโหยงอย่างตกใจและลืมตาพรึบทันที เธอรู้สึกร้อนตัวอยู่เล็กน้อย ด้วยหวั่นใจว่าตนเองจะโดนหญิงวัยกลางคนผู้ดูฉลาดเฉียบแหลมคนนี้จับพิรุธได้ จึงไม่กล้าสบตาด้วย เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างอืดอาด ก้มหน้างุดพลางคิดอยู่ในใจว่าจะรับมืออย่างไรดี โชคดีที่หงเหลียนซึ่งอยู่ด้านข้างเป็นฝ่ายเข้ามาแก้สถานการณ์ให้

หงเหลียนซอยเท้าที่เล็กจ้อยเดินกระย่องกระแย่งมาข้างเตียง ประคองเธอให้เอนหลังพิงหัวเตียงและยังสอดหมอนรองเอวให้พร้อมกับขยิบตาเป็นเชิงบอกเธอว่าอย่าโต้เถียงอีก จากนั้นหมุนตัวไปพูดกล่อมเยี่ยอวิ๋นจิ่น “อย่าทำแบบนี้เลย มีอะไรก็พูดกันดีๆ เถิด คุณหนูขี้กลัว ระวังจะเสียขวัญอีก ท่านดูสิ หลายวันนี้คุณหนูรู้ความขึ้นตั้งเยอะเลยนะ…”

“ขี้กลัว? รู้ความ?” แม่ของหญิงสาวแค่นเสียงพูดห้วนๆ ตัดบทหงเหลียนที่พยายามปกป้องอีกฝ่าย

“คนขี้กลัวจะทำเรื่องพรรค์นี้เหรอ คนที่รู้ความจะไม่เข้าใจความลำบากของฉันเหรอ หนำซ้ำยังกล้าไปกระโดดน้ำอีก! นี่เธอคิดจะบีบให้ฉันไม่มีทางเลือกใช่ไหม อย่าว่าแต่จะช่วยฉันเลย ขอแค่เห็นใจกันสักนิด เธอคงไม่ถึงขั้นทำกับฉันแบบนี้…”

หงเหลียนรินน้ำให้อีกฝ่าย ปากก็พูดอย่างเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

หงเหลียนเป็นสาวใช้ที่ติดตามเยี่ยอวิ๋นจิ่นมาตอนอีกฝ่ายออกเรือน

ในตอนนั้นสกุลเยี่ยเป็นครอบครัวชนชั้นกลางที่ทำกิจการค้ายาสมุนไพร ลูกสาวกลัวเจ็บ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมรัดเท้า นายหญิงเยี่ยจึงได้แต่ล้มเลิกความตั้งใจไป จนกระทั่งลูกสาวเติบใหญ่แล้วได้คู่ครองฐานะดีกว่า ตอนจะแต่งเข้าสกุลซู กลัวลูกเขยจะรังเกียจว่าลูกสาวเท้าโต จึงซื้อลูกสาวของครอบครัวยากจนที่ถูกรัดเท้าตั้งแต่เด็กและเลี้ยงดูจนโตเพื่อเอาไว้ขายโดยเฉพาะ จากนั้นก็ให้ออกเรือนไปพร้อมกัน หลายสิบปีที่เรียนรู้นิสัยกันมา นายหญิงกับอนุกลับกลายเป็นเพื่อนรู้ใจของกันและกัน ทุกครั้งที่เยี่ยอวิ๋นจิ่นบันดาลโทสะ คนทั้งสกุลซูตัวสั่นงันงก ก็มีแต่หงเหลียนที่กล้าก้าวออกมาพูดคำสองคำ

ทว่าหนนี้เยี่ยอวิ๋นจิ่นโมโหจริงๆ เธอลุกขึ้นพรวดพร้อมปัดถ้วยน้ำชาที่ยื่นมาตรงหน้าออกไปเสียงดังเคร้ง น้ำชาหกออกมาแล้วไหลไปตามพื้นโต๊ะก่อนหยดลงบนพื้นดังเปาะแปะๆ

เธอยกมือชี้ลูกสาวที่นั่งคอตกพลางดุด่าเสียงเกรี้ยวกราด สร้างความตระหนกตกใจให้หงเหลียนจนต้องก้าวเท้าเล็กๆ ไปยังประตูและแอบมองไปข้างนอกซ้ำๆ ก่อนจะย้อนกลับมาอย่างเร่งร้อนแล้วกล่าวขอร้องเสียงเบา “ขืนเสียงดังกว่านี้ ระวังคนอื่นจะได้ยินเข้า…”

“ได้ยินก็ได้ยินไปสิ! เธอกล้าทำถึงขนาดนี้ ชาตินี้ฉันยังจะตั้งความหวังอะไรได้อีก แล้วก็ไม่จำเป็นต้องให้เธอวุ่นวายหรอก พรุ่งนี้ฉันจะเรียกทุกคนมาให้หมดเอง สารภาพต่อหน้าคนในเมืองซวี่กับอำเภอเป่าหนิงทั้งหมดว่าฉันเยี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มีลูกชาย ให้พวกเขาหัวเราะเยาะกันตามสบาย อย่างราชวงศ์ชิง บทจะหายก็ยังหายไปได้เลย จะเสียห้างค้ายาสมุนไพรเทียนเต๋อไปก็ไม่ผิดอะไร ร้านขายเศษไม้ใบหญ้ากระจอกงอกง่อยแค่นี้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอกเหนื่อยใจอย่างนี้…”

เสียงของเยี่ยอวิ๋นจิ่นดังขึ้นเรื่อยๆ หากแต่ใต้แพขนตาแถวหางตาเริ่มเปียกชื้นขึ้นมาทีละน้อย

“โปรดเมตตาปรานีด้วย ยกโทษให้คุณหนูเถอะ เธอเป็นคนหัวดื้ออย่างนี้เอง เธอสำนึกผิดแล้ว…” หงเหลียนมองไม่เห็นหางตาที่เริ่มเปียกชื้นของเยี่ยอวิ๋นจิ่น เพราะมัวแต่พูดเสียงสั่นด้วยความแตกตื่น

เธอหันหน้าไปส่งสายตาอ้อนวอนซูชิงชิงสุดชีวิตขอให้รีบอ่อนข้อก่อน