ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 183-184

ตอนนี้เหลืออีกไม่ถึงห้านาทีก็จะสิบเก้านาฬิกาแล้ว

ซูเสวี่ยจื้อยกชายกระโปรง เร่งฝีเท้าเดินเร็วรี่ไปจนถึงสุดปลายตรอกมืดระยะประมาณหนึ่งร้อยเมตรสายนี้ พอทะลุออกจากตรอกก็เป็นถนนอีกสายหนึ่ง

คืนนี้มีแขกมาร่วมงานมากมาย ด้านหน้าโรงแรมมีที่ไม่พอจอดรถ ถนนใกล้ประตูหลังสายนี้จึงถูกใช้เป็นที่จอดรถชั่วคราว แน่นอนว่ายานพาหนะที่จอดตรงนี้ล้วนเป็นของพวกแขกที่ไม่สำคัญ

หญิงสาวมองไปทางยานพาหนะซึ่งจอดต่อกันยาวเป็นแถวตรงริมบาทวิถี มีทั้งรถยนต์และรถม้าสลับกันไป

เธอนับต้นอู๋ถงจากปากตรอกไปทางซ้ายถึงต้นที่ห้า รถจะจอดอยู่ตำแหน่งนั้น

ซูเสวี่ยจื้อเดินฉับๆ ไปตรงข้างต้นไม้ เห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่จริงๆ เธอขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อดูป้ายทะเบียน แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้ากึก

ไม่ใช่รถคันที่นัดกันไว้หรือนี่! ในรถก็ไม่มีคนอยู่ด้วย!

รถล่ะ ติงชุนซานล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น!

คนรอบคอบอย่างเขาไม่ควรเกิดข้อผิดพลาดแบบนี้ได้

หากพบเหตุไม่คาดฝันจนต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน เขาน่าจะเตรียมคนสำรองไว้

ซูเสวี่ยจื้อบอกตนเองว่าอย่าตื่นตระหนก เธอคุมสติไว้แล้วเหลียวมองทั้งสี่ด้านทันใด

แถบนี้เป็นย่านการค้าที่คึกคักเฟื่องฟูมาก แม้ว่าจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงและเริ่มมีลมหนาวตอนกลางคืนแล้ว แต่ในยามค่ำมืดเช่นนี้ยังมีรถราแล่นขวักไขว่ ผู้คนเดินกันพลุกพล่าน ส่วนร้านรวงสองข้างทางนั้นไม่รู้ว่าได้รับคำสั่งหรือว่าอยากร่วมวงแสดงความยินดีเอง ค่ำคืนนี้จึงพากันแขวนโคมสีแดงไว้ด้านบนหน้าประตูกันหมด เสริมบรรยากาศเฉลิมฉลองให้ครึกครื้นยิ่งขึ้น ยามทอดสายตามองไปไกลๆ ราวกับผืนทะเลราตรีปกคลุมไปด้วยม่านหมอกสีแดง

ซูเสวี่ยจื้อมองกวาดไปทั่วบริเวณใกล้ๆ รอบหนึ่งแต่ก็ไม่เห็นติงชุนซาน

เธอยังมองหาคนที่เขาอาจจะให้มารอรับเธอแทนด้วย

ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านขายผ้า มีหญิงอ้วนคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูและกำลังพูดเป็นคุ้งเป็นแควกับเหล่าเพื่อนบ้านที่จูงลูกไว้หลายคนถึงเรื่องงานแต่งงานในคืนนี้พร้อมทำไม้ทำมือประกอบอย่างตื่นเต้น พวกเด็กๆ เบื่อที่จะฟังพยายามจะวิ่งไปอีกทาง แต่ก็ถูกแม่ตัวเองดึงตัวกลับมา ส่วนร้านติดกันเป็นร้านหนังสือ ประตูเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง มองเห็นลูกจ้างในร้านหาวไปพลางจัดหนังสือไปพลาง ถัดมาอีกเป็นร้านขายของโบราณ น่าจะมีลูกค้ากระเป๋าหนักเข้าไปในร้าน คนดูแลร้านกับลูกจ้างจึงกำลังกระวีกระวาดพูดแนะนำของอะไรสักชิ้นเป็นการใหญ่

ไม่ใช่ทั้งนั้น…

ซูเสวี่ยจื้อไม่หาต่อแล้ว เธอตัดสินใจไปจากที่นี่ก่อนโดยไม่รอช้า