ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 185-186

“ถ้าเดาไม่ผิด หากคืนนี้พวกนั้นลอบสังหารได้สำเร็จ เวลาของยุทธการรุกรานก็จะมาถึงในเร็ววันนี้ ผมจะทำไม่สนใจไยดีเพราะความแค้นของครอบครัวตนเองไม่ได้…” เขาหยุดพูดกะทันหัน

ซูเสวี่ยจื้อกุมมือที่เย็นเล็กน้อยข้างนั้นของเขาแน่นขึ้น ผ่านไปอึดใจหนึ่งเธอถึงพูดเสียงเบาว่า “คุณทำถูกแล้ว ฉันภาคภูมิใจในตัวคุณนะ ฉันเชื่อว่าวิญญาณบนสวรรค์ของคุณปู่ต้องเข้าใจสิ่งที่คุณทำแน่นอน”

เฮ่อฮั่นจู่ไม่พูดอะไร เพียงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับตาลง

รถเทียมล่อแล่นไปข้างหน้าเรื่อยๆ เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เลยไม่ส่งเสียงรบกวน เพียงนั่งพิงซบอกกว้างเงียบๆ เป็นเพื่อนเขา

ด้านนอกมีเสียงอึกทึกดังขึ้นทีละน้อย รถเทียมล่อก็ชะลอความเร็วลงด้วย

ถึงสถานีรถไฟแล้ว

ติงชุนซานลงจากรถรอคุ้มกันผู้เป็นนายกับซูเสวี่ยจื้อเข้าไปขึ้นรถไฟ ทว่ากลับไม่เห็นคนทั้งคู่ลงมา

ภายในรถเฮ่อฮั่นจู่ลืมตาขึ้นกะทันหัน “เสวี่ยจื้อ เมื่อครู่ผมคิดอยู่ตลอดว่าแผนสำรองของพวกเขาที่ฟู่หมิงเฉิงเอ่ยถึงจะเป็นอะไรได้บ้าง ผมเลยนึกไปถึงเรื่องหนึ่งก่อนหน้านี้ที่เลี่ยวโซ่วกวงเคยพยายามวางระเบิดเวลาในรถผม คนญี่ปุ่นกระเหี้ยนกระหือรืออยากทำสงคราม การศึกษาวิจัยด้านอาวุธต้องล้ำหน้ากว่าพวกเราไปมาก คุณว่าพวกเขาจะใช้แผนเดิมซ้ำอีกหรือเปล่า…”

เขาปล่อยเธอแล้วนั่งตัวตรง “สมมติว่ามือลอบสังหารในงานเลี้ยงคืนนี้ทำงานพลาด ต่อจากนั้นหวังเซี่ยวคุนจะทำอะไร”

“ต้องกลับไปทันทีแน่นอน…”

“ใช่แล้ว! ดังนั้นถ้าผมเป็นคิมูระ เพื่อไม่ให้แผนการล้มเหลว ผมต้องฉวยโอกาสช่วงที่รถจอดอยู่ในลานจอดรถส่งคนลอบเข้าไปทำบางอย่างกับรถแน่ ซึ่งมันไม่ยากเลย แค่ว่ามีจุดหนึ่งที่ผมไม่แน่ใจ…”

เขามุ่นคิ้วกล่าว “ถ้าติดตั้งระเบิดเวลาแบบเก่า คิมูระจะมั่นใจได้อย่างไรว่าตอนระเบิดทำงานหวังเซี่ยวคุนจะอยู่ในรถพอดี เพราะว่าแผนที่ใช้มือลอบสังหารลงมือในงานแต่งงาน ตามหลักแล้วมือลอบสังหารจะเลือกจังหวะตอนไหน คิมูระไม่มีทางเดาได้ล่วงหน้า…”

ซูเสวี่ยจื้อคิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งทันควัน เธอจึงพูดขึ้น “ฉันรู้ว่ายังมีระเบิดอีกแบบหนึ่ง หลักการทำงานคล้ายคลึงกับระเบิดเวลา เพียงต่างกันที่กลไกจุดชนวน รถยนต์มีระบบไฟฟ้า ตอนบิดกุญแจจะเป็นการเชื่อมต่อวงจรไฟฟ้า ขอแค่เชื่อมวงจรไฟฟ้าของระเบิดเข้ากับของรถยนต์ พอบิดกุญแจแล้วระบบไฟฟ้าทำงาน ก็เหมือนกับถึงเวลาที่ตั้งเอาไว้ จะเกิดระเบิดขึ้นทันที”

เฮ่อฮั่นจู่กระจ่างแจ้งในบัดดล เขาลุกพรวดขึ้นก้มตัวจะลงไป แต่แล้วราวกับฉุกคิดอะไรขึ้นได้ เขาละล้าละลังเล็กน้อย หันมามองเธอด้วยสีหน้ารู้สึกผิดพลางทำท่าอึกอัก

ซูเสวี่ยจื้อเข้าใจทันที เธอรีบบอกว่า “ขอแค่คุณรับรองว่าจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย คุณก็ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันจะรอคุณอยู่นอกเมือง”

ชายหนุ่มโอบเธอไว้ในวงแขนแล้วกอดแน่นๆ พูดเน้นหนักทุกคำด้วยเสียงแหบพร่า “เสวี่ยจื้อ ผมขอโทษที่ไม่ได้พาคุณออกไปด้วยตนเอง แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา”

ซูเสวี่ยจื้อพยักหน้ายิ้มๆ เขาจูบเธอทีหนึ่งแล้วผละออก ก่อนจะกระโดดลงจากรถไปสั่งงานติงชุนซานอย่างเร่งร้อน สุดท้ายพูดกำชับว่าพาซูเสวี่ยจื้อออกจากเมืองหลวงไปก่อนตามแผนเดิม

“ท่านผู้บัญชาการ ให้ผมไปเถอะครับ” ติงชุนซานเอ่ย

“ไม่ ระเบิดแบบนี้ผมเคยศึกษามาก่อน ผมคุ้นเคยกว่า อีกอย่างผมมีเรื่องสำคัญมากต้องพูดกับหวังเซี่ยวคุนให้รู้เรื่อง ผมจะไปเอง คุณแค่ทำงานตามที่ผมมอบหมายให้ ผมก็จะไม่เป็นไรแน่นอน”

เขาตบไหล่ติงชุนซานแล้วทำมือบอกให้ซูเสวี่ยจื้อเข้าไปในสถานีรถไฟ จากนั้นหมุนตัววิ่งไปหารถยนต์คันหนึ่งที่กำลังแล่นมาใกล้ๆ พอดี กางแขนขวางเอาไว้

เจ้าของรถเป็นพ่อค้าเศรษฐีชื่อดังของเมืองหลวง แต่เขาจำหน้าเฮ่อฮั่นจู่ไม่ได้ พอเห็นคนใส่หมวกมีหนวดเคราเต็มหน้าขวางอยู่หน้ารถก็โกรธจัด กำลังจะสั่งให้คนขับรถลงไปจัดการ คิดไม่ถึงว่าคนผู้นั้นจะเดินพรวดๆ เข้ามาเปิดประตูรถ โบกปืนที่ถืออยู่ในมือไปมาพร้อมกับสั่งให้ทุกคนลงไป

คนขับรถนั้นควบหน้าที่ผู้คุ้มกันด้วยจึงมีปืนติดตัวไว้เหมือนกันเลยกำลังแอบเอื้อมไปหยิบ แต่ไม่ทันแตะโดนปืนก็รู้สึกเจ็บข้อมือ เขายังตั้งตัวไม่ติดก็โดนคนผู้นั้นบิดมือจนกระดูกข้อเคลื่อนหลุด เจ็บจนเหงื่อแตกพลั่กขยับมือไม่ได้อีก

พ่อค้าเศรษฐีตะลึงงันที่โดนปล้นรถด้านนอกสถานีรถไฟอย่างอุกอาจ แต่เห็นโจรคนนี้หน้าตาน่ากลัว ซ้ำลงมือโหดเหี้ยมจึงไม่กล้าขัดขืน รีบลนลานลงจากรถ

เฮ่อฮั่นจู่ขึ้นไปนั่งแล้วเลี้ยวรถกลับทันที จากนั้นพารถแล่นทะยานเต็มเหยียดย้อนไปตามทางเดิมที่จากมา

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 พ.ค. 67