ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 189-190

เธอเขียนเกริ่นนำว่าตอนผู้อำนวยการเหอได้อ่านจดหมายฉบับนี้เธอน่าจะไปจากเมืองหลวงแล้วและคงไม่ได้กลับมาในเร็วๆ นี้ เมื่อหวนรำลึกถึงคำชี้แนะสั่งสอนและความห่วงใยอาทรที่ได้รับจากเขาหลังจากมาถึงที่วิทยาลัยแพทย์ทหารบก เธอรู้สึกซาบซึ้งตื้นตันและเคารพนับถือเขาจากใจจริง สำหรับการจากไปโดยไม่อำลานี้ เธอก็ละอายแก่ใจเหลือเกิน หวังว่าเขาจะเข้าอกเข้าใจ นอกจากนี้เธอได้ยื่นใบลาออกกับกรมสาธารณสุขแล้ว แต่ยังไม่บอกเรื่องที่ตนเองต้องไปจากเมืองหลวงให้ท่านจงรับทราบ จึงขอฝากคำขอบคุณและคำขอโทษเสียใจไปถึงท่านจงผ่านทางเขาในวันหลัง

นอกจากกล่าวลาแล้วซูเสวี่ยจื้อยังบอกอีกเรื่องหนึ่งกับผู้อำนวยการเหอในจดหมาย เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ เธออธิบายว่าเพราะปัญหาในตระกูลเป็นเหตุให้เธอต้องอยู่ในสถานะผู้ชายต่อหน้าคนภายนอกตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเมื่อสองปีก่อนหลังจากครอบครัวประสบเหตุร้ายเธอจึงมาเข้าเรียนที่นี่ในฐานะผู้ชายต่อไป และปิดบังมาถึงตอนนี้ เธอรู้ว่าทำผิดกฎวิทยาลัย ยิ่งผู้อำนวยการเหอเอ็นดูและปกป้องเธอมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้นเท่านั้น เวลานี้เธอต้องจากไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ปิดบังต่อไปอีกไม่ได้ ด้วยความเคารพนับถือที่มีต่อเขา เธอจึงตัดสินใจเปิดเผยความจริง โดยหวังอย่างสุดใจว่าเขาจะเข้าใจที่เธอต้องปกปิดเรื่องนี้เช่นกัน

เธอยังเอ่ยถึงเฮ่อฮั่นจู่ว่าตอนเขาแนะนำเธอมาที่นี่นั้นไม่ได้มีเจตนาปิดบังทางวิทยาลัย แต่เพราะตอนแรกเขาก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ เขานึกว่าเธอเป็นผู้ชาย จนต่อมาภายหลังเมื่อทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเขาถึงค้นพบความลับของเธอโดยบังเอิญ

สุดท้ายเธอบอกกับผู้อำนวยการเหอว่าหลังจากเธอกับเฮ่อฮั่นจู่ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกันมากมายก็เริ่มเข้าใจซึ่งกันและกันทีละน้อย อีกทั้งต่างรู้สึกประทับใจอีกฝ่าย บัดนี้เธอกับเขาได้ตกลงปลงใจเป็นคนรักกันและจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันตลอดไปแล้ว เธอหวังว่าความรักของเธอกับเขาจะได้รับคำอวยพรจากอาจารย์ที่ทั้งคู่เคารพนับถือ

ระหว่างที่ผู้อำนวยการเหอก้มหน้าอ่านจดหมายอยู่ ผู้ช่วยที่รออยู่ด้านข้างเห็นเขาจ้องเขม็งที่แผ่นกระดาษในมือโดยไม่กะพริบตา แต่ความรู้สึกที่ฉายออกมาทางสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายครั้งภายในชั่วอึดใจสั้นๆ เดี๋ยวก็เหมือนจะประหลาดใจ เดี๋ยวก็คล้ายตะลึงพรึงเพริด ไม่รู้ว่าในจดหมายฉบับนี้เขียนว่าอะไรกันแน่ ขณะเขากำลังวุ่นวายใจอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น

ผู้ช่วยเห็นผู้อำนวยการเหอยังเพ่งตามองจดหมายนิ่งๆ ไม่ขยับตัวเลยรับสายเอง พูดได้สองคำก็หันมาบอกว่า “ผู้อำนวยการครับ ท่านจงโทรศัพท์มา ท่านมีเรื่องอยากพูดด้วย…”

ตอนนี้เองผู้อำนวยการเหอราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน เขารับกระบอกหูโทรศัพท์ไว้

สถานการณ์ทางกรมสาธารณสุขเมื่อเช้าไม่ได้ดีไปกว่าที่วิทยาลัยสักเท่าไร ไม่เพียงมีคนเอากระดาษข้อความติดไว้ด้านนอกแต่เช้าตรู่ ยังมีนักข่าวหนังสือพิมพ์เล็กๆ มายืนออหน้าประตูสอบถามข่าวคราวของซูเสวี่ยจื้อเหมือนกัน เมื่อครู่ที่ผู้อำนวยการเหอโทรศัพท์ไม่ติดก็เพราะท่านจงกำลังรับหน้าง่วนอยู่ พอท่านจงหาจังหวะว่างได้ก็โทรติดต่อผู้อำนวยการเหอทันทีเพื่อถามว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่

ผู้อำนวยการเหอฟังแล้วมองจดหมายในมือซ้ำอีกที จากนั้นเขาอ้าปากพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เสี่ยวซูเป็นผู้หญิงครับ! เสี่ยวซูเป็นผู้หญิง เสี่ยวซูเธอเป็นผู้หญิง ท่านเชื่อไหมครับ ผมขอบอกว่านี่เป็นความจริงครับ จริงแท้แน่นอน!”

ผู้อำนวยการเหอพูดกรอกหูโทรศัพท์ติดๆ กันสามรอบจบแล้วแหงนหน้าหัวเราะร่า เสียงหัวเราะของเขาแฝงความเบิกบานใจเหลือเกิน ความวิตกกังวลและความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดในเช้าวันนี้อันตรธานไปหมดสิ้น

ท่านจงตะลึงงัน “อะไรนะ เสี่ยวซูเป็นผู้หญิงหรือ นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน”

“ครับ! ผมขอบอกท่านว่าเป็นความจริงแน่นอน” ผู้อำนวยการเหอพยักหน้ารัวๆ “ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องสนใจข่าวลือที่พวกคนถ่อยจงใจปล่อยออกมาแต่อย่างใดเลยครับ” เขาพูดจบแล้วดีใจจากใจจริง

ผ่านไปอึดใจหนึ่งท่านจงถึงดึงตนเองออกจากความตะลึงพรึงเพริดครั้งใหญ่ได้ในที่สุด “คุณรู้ตั้งแต่ตอนไหนหรือ”