ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 191-192

ค่ำวันนี้เฮ่อฮั่นจู่กับซูเสวี่ยจื้อยังไปร่วมงานราตรีที่ผู้ว่าราชการเมืองจัดให้คนทั้งคู่ ในงานเลี้ยงเขาขอเธอเต้นรำ ทั้งสองควงคู่เต้นลีลาศจนจบเพลง เรียกเสียงปรบมือดังเกรียวกราว งานเลี้ยงดำเนินไปจนดึกดื่นถึงยุติลง พวกเขาพักที่โรงแรมชั้นหนึ่งซึ่งโด่งดังที่สุดของเมือง หลังจากขอให้คนอื่นๆ ส่งถึงแค่นี้พอ เฮ่อฮั่นจู่เข้าห้องมาแล้วยังอยู่ตรงหลังประตูก็กอดเธอไว้และจูบกันไปจนถึงห้องนอน ค่อยพากันไปที่ห้องน้ำ พออาบน้ำเสร็จแล้วก็สวมกอดกันล้มลงนอนบนเตียง

“นี่ คุณเดาซิว่าคนที่อยู่เมืองหลวงพวกนั้นเห็นข่าววันนี้แล้วจะเป็นอย่างไร”

ซูเสวี่ยจื้อซึ่งหลบจูบของชายหนุ่มได้แล้วเอ่ยถามเขา

เฮ่อฮั่นจู่ย่อมรู้อยู่แล้วว่า ‘คนพวกนั้น’ ที่เธอเอ่ยถึงคือใคร

“โมโหตายไปเลยก็ดี” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เธอแค่นหัวเราะ “ฉันคิดแบบนี้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นต้องเหนื่อยขนาดนี้แล้วยังมีคนมุงดูเหมือนละครลิงทั้งวัน ฉันขาดทุนแย่”

เขาหัวเราะเสียงดังแล้วให้เธอมานอนซบบนตัว ช่วยนวดไหล่ผ่อนคลายกล้ามเนื้อให้

แสงจากโคมไฟหัวเตียงสาดส่องมา ภายในห้องพักเงียบสงบมาก ซูเสวี่ยจื้อนอนซบอกกว้างอย่างแสนสบาย เพลิดเพลินกับการปรนเปรอเอาใจจากสองมือเขาพลางเอียงคอมองใบหน้าคมคายที่ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อเหลา เธอคงมองได้ชั่วชีวิตโดยไม่มีวันเบื่อ หญิงสาวคิดคำนึงในใจ ชั่วอึดใจต่อมาเธอเห็นเขานอนพิงหัวเตียงมองดูเธอ ฝ่ามือก็ขยับช้าลงเรื่อยๆ คล้ายใจลอยไปที่อื่น

“คุณคิดอะไรอยู่หรือ” เธอคลายยิ้มถามอย่างอยากรู้โดยห้ามไม่อยู่

เขาทำเสียงตอบในลำคอเสียงหนึ่งเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน “ผมกำลังคิดว่า…”

เฮ่อฮั่นจู่หยุดพูดแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะออกมาก่อนราวกับรู้สึกเองว่าน่าขำ เขามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดบ่ายเบี่ยง “ไม่มีอะไร” ว่าแล้วก็นวดไหล่ให้เธอต่อ

ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ซูเสวี่ยจื้อยิ่งอยากรู้ เธอคาดคั้นให้เขาบอกมาเดี๋ยวนี้ พอเห็นเขาไม่ยอมพูดก็งอนโกรธ ปัดมือเขาออกแล้วทำท่าจะลงจากตัวเขาไม่ให้นวดอีก เขายื่นแขนรวบร่างเธอกลับมากอดไว้อีกครั้ง

“เอาล่ะๆ ผมบอกก็ได้” เขาพูดง้อเธอด้วยน้ำเสียงแกมจนปัญญาอยู่บ้างแต่กลับแฝงความเอ็นดูตามใจเสมอ

“บอกมาเร็วๆ” เธอเอ่ยเร่ง

“เมื่อครู่ผมกำลังคิดว่าลูกของพวกเราในอนาคตน่าจะเป็นแบบไหน…”

เขามองเธอพลางพูดเสียงเนิบนาบ

ซูเสวี่ยจื้ออึ้งไป

ว่ากันตามสัตย์จริงเธอไม่เคยนึกถึงปัญหานี้เลย ก่อนหน้านี้เธอเพียงคิดว่าจะป้องกันเผื่อพลาดอย่างไร ต่อให้เป็นตอนนี้ที่เธอกับเขาใกล้จะแต่งงานกันรอมร่อ ในหัวเธอก็คิดแต่ว่าต้องทำเช่นไรถึงไม่กระทบกับงานที่จะเริ่มดำเนินการต่อจากนี้ เพื่อให้บรรลุตามเป้าหมายของเธอโดยเร็ว พอได้ยินเขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน ในใจเธอเกิดความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่คุ้นเคยขึ้นมาอย่างช้าๆ

แม้ว่าเธอยังไม่ได้เตรียมใจไว้ แต่เมื่อคิดไปถึงลูกที่เป็นของเธอกับเฮ่อฮั่นจู่สองคน เธอพลันรู้สึกคล้ายกับว่ามันก็ไม่ใช่อะไรที่ยอมรับไม่ได้…

ชายหนุ่มเห็นเธอเงียบไปก็คลี่ยิ้ม โน้มตัวมาจูบหน้าผากเธอทีหนึ่งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดปลอบว่า “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้เร่งรัดคุณ เมื่อครู่ผมเห็นคุณยิ้มสวยมาก ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงเกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมา ความจริงผมไม่สนใจเด็กสักนิด แล้วก็ไม่ชอบด้วย พวกเด็กน่ะน่ากลัวเกินไป”

เขาทำสีหน้าเหมือนยังแขยงๆ

“…เสวี่ยจื้อ ผมจะเล่าให้ฟัง ตอนหลานของจางอี้จิ่วอายุครบร้อยวัน เขาชวนผมไปงานเลี้ยงฉลองด้วย พอไปถึงผมก็ต้องอุ้มหลานเขา แต่เด็กดันพ่นน้ำลายใส่ผม! คุณว่าสกปรกไหมล่ะ แต่อยู่ต่อหน้าเจ้าภาพ ผมจะพูดอะไรก็ไม่ถนัด ตอนนี้นึกถึงขึ้นมายังแทบทนไม่ไหว ผมรู้ว่าคุณก็ไม่อยากมี ดังนั้นไม่ต้องกังวลใจนะ เมื่อครู่ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้จู่ๆ ถึงคิดแบบนั้น วันหลังถึงคุณอยากมี ผมก็ยืนยันว่าไม่เอา”

สุดท้ายเขาตระกองกอดหญิงสาวในอ้อมแขน พูดปลอบเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นใจ

ซูเสวี่ยจื้อเม้มปากปรายตามองเขา เธอทำเสียงอือออคำหนึ่ง “ทราบแล้วค่ะ ท่านผู้บัญชาการของฉัน รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้า”