ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 193-195

ซูเสวี่ยจื้อสองจิตสองใจนิดหนึ่งก่อนถามออกมาในที่สุด เธอถามจบก็พูดต่อ “แม่คะ พวกแม่ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรจริงๆ นี่ไม่ใช่ความคิดของหนูคนเดียว เยียนเฉียวก็เห็นด้วยเต็มที่! คืนนี้หนูมาหาแม่ เพราะอยากบอกเรื่องนี้กับแม่อย่างชัดเจนค่ะ”

เยี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า “ความหวังดีของพวกลูก แม่เข้าใจ พวกลูกเป็นเด็กดีมาก แต่ว่าแม่กับเขาอายุปูนนี้แล้ว สมัยเป็นหนุ่มเป็นสาวก็ยังผ่านมาได้ ตอนนี้ยังจะมีความคิดอะไรได้อีกล่ะ”

เธอพูดจบแล้วเห็นลูกสาวมองเธอเงียบๆ แววตาแฝงรอยสงสารแล้วคลายยิ้ม จึงเดินไปตรงหน้าลูกสาว ยกมือลูบเรือนผมที่ยาวขึ้นเรื่อยๆ อย่างอ่อนโยนพลางพูดเสียงนุ่ม “พวกลูกไม่ต้องวุ่นวายใจกับเรื่องนี้แล้ว วันหลังพวกลูกอยู่ดีมีสุขได้ สำหรับแม่ชาตินี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว…”

เธอหยุดเว้นจังหวะแล้วพูดต่อ “แม่คิดว่าเขา…น่าจะคิดแบบนี้เหมือนกัน”

“แม่คะ” ซูเสวี่ยจื้อรู้สึกสงสารมากขึ้น เธอยังอยากพูดเกลี้ยกล่อมต่อ แต่เยี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้าตัดบท

“เสวี่ยจื้อ คนเราจะโลภมากเกินไปอยากได้ทุกอย่างไม่ได้นะ แม่พูดจริงๆ หลังจากนี้เขาปลอดภัยสบายดี ส่วนแม่ก็เหมือนกัน แบบนี้ดีมากแล้ว”

เธอพูดย้ำด้วยน้ำเสียงเน้นหนักราวกับเป็นการอธิบายให้ลูกสาวเข้าใจมากขึ้น ทั้งคล้ายจะบอกกับตนเอง

ซูเสวี่ยจื้อไม่พูดอะไรอีก

เยี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้เป็นแค่หญิงสาวที่เคยมีความรักและพัวพันกับหัวหน้าใหญ่ของสมาคมชาวน้ำในวัยหนุ่มคนนั้น เธอยังเป็นนายห้างหญิงของห้างค้ายาสมุนไพรเทียนเต๋อ

เมื่อคลาดกันไปก็เป็นดั่งเส้นตรงสองเส้นที่ตัดกันแล้วทอดตัวยาวต่อไปจนไกลลิบ ครั้นคิดจะหันหลังกลับก็พบว่ามีพันธะภาระหนักอึ้งเสียแล้ว ความกล้าบ้าบิ่นโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดเพียงอยากให้ชายในดวงใจพาตนเองหนีไปตอนยังเป็นหนุ่มสาวไม่อาจเรียกคืนกลับมาอีกครั้งอย่างง่ายดายอีกต่อไป

มนุษย์เราคงจะเป็นเช่นนี้เอง ความเสียดายต่างหากคือความจริงของชีวิตอันเป็นนิรันดร

ชั่ววินาทีนี้ซูเสวี่ยจื้อยิ่งรู้สึกว่าตนเองโชคดีเพียงใด

เธอยื่นแขนไปกอดหญิงวัยกลางคนตรงหน้าคนนี้ไว้หลวมๆ บอกว่า “แม่คะ คืนนี้หนูอยากนอนห้องแม่ได้ไหมคะ”

เยี่ยอวิ๋นจิ่นนิ่งขึงไปชั่วอึดใจ จากนั้นพยักหน้าแรงๆ “ได้สิ” ขอบตาของเธอร้อนผ่าวน้อยๆ ขณะพูดเสียงแผ่วเบา

คืนนี้ซูเสวี่ยจื้อกับเยี่ยอวิ๋นจิ่นนอนบนเตียงเดียวกัน พวกเธอต่างเป็นคนที่แสดงความรู้สึกไม่เก่งทั้งคู่ อีกทั้งไม่ช่างพูด เยี่ยอวิ๋นจิ่นเพียงกอดลูกสาวไว้เฉยๆ เหมือนสมัยเธอยังเป็นเด็ก ฝ่ายซูเสวี่ยจื้อนั้นก็เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เกิดความรู้สึกอุ่นใจของการมีแม่อยู่ข้างกาย เธออิงแอบเยี่ยอวิ๋นจิ่นเงียบๆ หลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราลึก

วันถัดมาเฮ่อฮั่นจู่พาทหารกองหนึ่งมารับซูเสวี่ยจื้อไปยังเมืองเฉิงตู ขบวนรับตัวเจ้าสาวยิ่งใหญ่อลังการขนาดไหนนั้นย่อมไม่จำเป็นต้องบรรยาย คืนนี้เขากับเธอค้างคืนที่เมืองซวี่ บรรยากาศทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยเสียงดังอึกทึกครึกโครม พลุดอกไม้ไฟหลากสีสันสะท้อนเงาอยู่เหนือผิวแม่น้ำเป็นระลอกริ้วพลิ้วไหว แสงเดือนงามตาประหนึ่งห้วงฝัน

ด้านข้างท่าเรือตรงปากอ่าว ผืนน้ำมืดสนิท คืนนี้ผู้คนแห่แหนกันออกไปชมความสนุกครึกครื้นกันครึ่งเมือง ทำให้บริเวณนี้เงียบเชียบเป็นพิเศษ ถึงขั้นแฝงความวังเวงไว้อยู่บ้าง

ชายสวมเสื้อสีเทากับรองเท้าผ้าคนหนึ่งยืนอยู่ริมแม่น้ำ เขาเอาสองมือไพล่หลังแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย ทอดสายตามองดอกไม้ไฟที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าราตรีไม่ขาดสายอยู่ไกลๆ ด้วยท่าทางคล้ายเพลิดเพลินจนลืมตัว

หวังหนีชิวพร้อมด้วยคนกลุ่มหนึ่งยืนตัวตรงอยู่ด้านหลังคนผู้นั้น ผ่านไปชั่วครู่เห็นเขาหันหน้ามากวักมือเรียกก็รีบสาวเท้าเร็วรี่เข้าไป