ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 2

เยี่ยต้าซึ่งหน้าตาบวมปูดและมีผ้าคล้องแขนข้างหนึ่งไว้กับคอกำลังรอคอยอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้ากระวนกระวาย พอเห็นเธอปรากฏตัวขึ้นเขาก็คุกเข่ากับพื้น “นายหญิง ผมไม่เอาไหนเอง ผมไม่ได้คุ้มครองนายท่านให้ดี ถ้าไม่ได้ท่านหัวหน้าใหญ่สกุลเจิ้งช่วยนายท่านไว้ ถึงผมตายไปก็ไม่มีหน้าเป็นผี…”

ร่างกายของเยี่ยต้าบึกบึนล่ำสันตามแบบฉบับของคนมีวิชาหมัดมวย เขาเป็นสารถีของสกุลเยี่ยและทำหน้าที่ผู้คุ้มกันควบคู่กัน มักติดตามเยี่ยหรู่ชวนเวลาออกไปข้างนอกบ่อยๆ ยามนี้เขาโขกศีรษะไม่หยุด สีหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ

เยี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยห้ามเขาแล้วซักถามถึงต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้

เยี่ยต้าสงบอารมณ์ให้เป็นปกติ “วันก่อนดูเหมือนนายท่านจะมีเรื่องด่วนต้องการพบนายหญิง พอกลับมาจากข้างนอกก็ออกเดินทางเลย เมื่อคืนนั่งเรือมาจนถึงท่าเทียบเรือหมี่เหลียง เห็นว่าอยู่ห่างจากตัวอำเภอไม่ไกลแล้วอยากเร่งให้เร็วขึ้น เช้าวันนี้เลยขึ้นฝั่งจ้างรถม้าคันหนึ่ง แต่เพิ่งออกมาได้ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีโจรป่ากลุ่มหนึ่งโผล่จากริมทางมาขวางหน้ารถ ตอนนั้นนายท่านบอกว่าจะให้เงินเป็นค่าผ่านทาง ใครจะรู้ว่าเจ้าพวกนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ชักดาบฟันใส่หัวนายท่าน ผมดึงตัวนายท่านหลบ ปลายดาบถึงฟันเฉียดไป จากนั้นผมผลักนายท่านขึ้นรถม้า เบนหัวรถม้ากลับแล้วบังคับเต็มเหยียด เจ้าโจรกลุ่มนั้นขี่ม้าไล่ตามมาไม่ลดละ ตอนใกล้จะกวดมาทัน เคราะห์ดีที่ท่านหัวหน้าใหญ่สกุลเจิ้งกับผู้ติดตามขี่ม้าผ่านมา ท่านส่งเสียงตวาดไล่ เจ้าพวกนั้นถึงหนีไป…”

พอพูดจบเขาก็โขกศีรษะรับผิดอีก

เยี่ยอวิ๋นจิ่นพูดปลอบเขาสองสามคำ ก่อนบอกให้คนพาเขาไปนอนพักรักษาตัวเช่นกัน

ซูจงเข้ามาถามว่าจะไปแจ้งความที่ที่ว่าการอำเภอหรือไม่

สองปีมานี้หลังมีการออกหนังสือราชการฉบับหนึ่ง คำเรียกเขตการปกครองในระดับต่างๆ แต่เดิมก็ถูกยกเลิกไม่ให้ใช้อีกต่อไป แม้แต่ตำแหน่งเจ้าเมืองยังกลายเป็นนายอำเภอ แต่ชาวบ้านไม่สนใจ อยากเรียกอย่างไรก็ยังคงเรียกอย่างนั้น…จะอย่างไรที่ว่าการก็แค่เปลี่ยนป้ายใหม่ตรงหน้าประตู ท่านเจ้าเมืองคนเก่าวิ่งเต้นอยู่พักหนึ่งก็ชุบตัวใหม่กลับมาเป็นนายอำเภอต่อไป ส่วนเจ้าหน้าที่ในนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นคนชุดเดียวกับเมื่อก่อน

เยี่ยอวิ๋นจิ่นกัดฟันแล้วกล่าว “แกก็ได้ยินแล้วว่าไม่ใช่โจรป่าธรรมดา นี่เป็นการหมายหัวเอาชีวิตกันเลย แจ้งความไปก็เปล่าประโยชน์ ซ้ำยังจะทำให้เรื่องบานปลายโดยใช่เหตุ เอาไว้ก่อนเถอะ”

ซูจงจึงขานรับ

เยี่ยอวิ๋นจิ่นนึกบางอย่างขึ้นได้ เธอมองไปรอบๆ “ท่านหัวหน้าใหญ่สกุลเจิ้งล่ะ เมื่อครู่ฉันมัวแต่ห่วงอาการของพี่ใหญ่ ไม่ทันได้ต้อนรับเขา”

ซูจงเอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว “หลังจากพวกเขาพานายท่านเยี่ยมาส่งก็รีบกลับไปในตัวเมืองแล้วขอรับ ผมไล่ตามออกไปตั้งใจจะคำนับทักทาย แต่ไม่เห็นท่านหัวหน้าใหญ่สกุลเจิ้ง เจอแต่หวังหนีชิวที่เป็นลูกน้อง หวังหนีชิวบอกว่าเขายังมีธุระเลยไม่ได้เข้าเมือง พอส่งนายท่านเยี่ยถึงหน้าประตูเมืองก็แยกไปก่อนแล้วขอรับ”

เยี่ยอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วนิดหนึ่ง เธอมองไปทางประตูใหญ่คล้ายจมอยู่ในภวังค์ความคิด ครู่หนึ่งต่อมาเธอดึงสายตาคืนทำท่าคล้ายอยากถามอะไรอีก แต่พลันเหลือบเห็นลูกสาวออกมาตั้งแต่เมื่อไรก็สุดรู้ ยืนอยู่ในมุมหนึ่งของห้องโถงไม่ไกลนัก เธอชะงักไปนิดหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นพูดว่า “รู้แล้ว ถึงอย่างไรเขาก็ช่วยนายท่านเยี่ยไว้ ถือเป็นผู้มีพระคุณ ฝ่ายเราจะเสียมารยาทไม่ได้”

ซูจงมองเห็นแล้วเหมือนกัน เขาเปล่งเสียงดังขึ้นทันที “ถ้านายหญิงไว้ใจก็มอบหน้าที่นี้ให้ผม พอผมเตรียมของขวัญพร้อมแล้วจะไปขอบคุณท่านหัวหน้าใหญ่สกุลเจิ้งถึงที่บ้านแทนนายหญิงเองขอรับ”

เธอผงกศีรษะน้อยๆ แล้วยังพูดเรื่องอื่นกับเขาต่ออีก พอคุยจบหันหน้าไปก็พบว่าลูกสาวหายไปไม่เห็นวี่แววแล้ว