ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 7

ตอนแรกเธอหยุดชะงักกับที่ จากนั้นพอตั้งสติได้ก็ไม่กล้าออกวิ่ง ย่อตัวลงเอามือกุมหัวไว้ทันที พยายามไม่ให้ตนเองเด่นสะดุดตามากที่สุด

เป้าจื่อกับผู้คุ้มกันต่างไปคุ้มครองคุณชายหวังไว้ ไม่มีใครสนใจเธอ หลังจากซูเสวี่ยจื้อทรุดตัวลงนั่งยองๆ ก็กลัวอีกว่าจะอยู่ใกล้คุณชายหวังที่เป็นเป้ายิงเกินไป ถ้าเป็นอย่างนั้นระดับความอันตรายย่อมเพิ่มขึ้นเท่าตัว ด้วยเหตุนี้เธอใช้ทั้งมือทั้งเท้าตะเกียกตะกายคลานหนีไปอยู่มุมหนึ่งอย่างรวดเร็ว แล้วอยู่นิ่งๆ ทำตัวเป็นเต่าหดหัวต่อ พอเห็นว่ามือปืนที่ตกลงมาน่าจะตายไปแล้ว หัวใจที่เต้นแรงจนแทบกระดอนออกนอกอกเมื่อครู่ถึงเริ่มกลับเป็นปกติ

จริงๆ แล้วเหตุการณ์ที่ดูเหมือนเกิดเรื่องขึ้นมากมายทั้งหมดนี้กินเวลาสั้นมาก นับตั้งแต่เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นแล้วเธอหนีเอาชีวิตรอดจนกระทั่งมือปืนหล่นลงบนพื้นเรือชั้นล่าง ไม่เกินหนึ่งนาทีแน่นอน

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นตรงดาดฟ้าเรือมีคนเพิ่มอีกคนหนึ่ง

‘ท่านสี่’ คนนั้นออกมาแล้วเช่นกัน

เขาน่าจะได้ยินเสียงแล้วออกมาตอนเธอหลบหนีเมื่อครู่นี้ ด้วยเกิดเรื่องขึ้นกะทันหันเขาคงไม่ทันได้สวมเสื้อชั้นนอก บนตัวมีแค่เสื้อคลุมป้ายข้างตัวในหลวมโพรกทำจากผ้าไหมหูสีขาวปลอด ร่างของชายหนุ่มเคลื่อนที่ว่องไวดุจสายฟ้าแลบ เธอเพิ่งกะพริบตาทีเดียวก็เห็นเงาสีขาวสายนั้นพุ่งทะยานมาถึงใกล้ๆ คุณชายหวังแล้ว

“พี่สี่ มือปืนตายแล้ว ผมไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องออกมา…” คุณชายหวังซึ่งยังโดนคร่อมทับไว้ข้างล่างผงกหัวขึ้นร้องบอก

“ระวังยังมีคนซุ่มยิงอยู่ พาเขาเข้าไปเดี๋ยวนี้!”

เขาเอ่ยตัดบทคุณชายหวังแล้วหันไปตะโกนสั่งเป้าจื่อเสียงห้วน

ลูกน้องของเขาไม่พูดพร่ำทำเพลงช่วยกันกับผู้คุ้มกันดึงตัวคุณชายหวังขึ้นจากพื้นแล้วล้อมเขาไว้ตรงกลาง ก่อนพาออกไปยังห้องเรืออย่างรวดเร็ว

ซูเสวี่ยจื้อยังซุกตัวอยู่ในมุม เห็นเขาหยุดยืนกับที่ ดวงตาคมกริบดุจตาเหยี่ยวทั้งคู่มองกวาดไปรอบๆ อย่างฉับไว ตอนมองเห็นเธอเขาดูเหมือนจะอึ้งไปในทีแรก จากนั้นก็ขมวดคิ้วสาวเท้าเดินมาหา

เธอยังตกตะลึงอยู่เล็กน้อยจึงลืมลุกขึ้น ซ้ำยังนั่งยองๆ กุมหัวอยู่บนพื้น และแหงนคอมองเขาด้วยท่าทางเหมือนคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เขาปรี่เข้ามาหาเธอ โน้มตัวลงคว้าแขนข้างหนึ่งไว้หมับแล้วฉุดขึ้นจากพื้นพาไปทางห้องในเรือ

คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้หยุดพักหายใจ ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นติดต่อกันอีก

หลังจากมือปืนร่วงหล่นลงมา ตรงดาดฟ้าเรือชั้นล่างที่กำลังสับสนอลหม่าน คนขายน้ำตาลปั้นคนนั้นวิ่งฝ่าฝูงชนออกมา เขาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วปราดเปรียวเกินใคร ท่าทางมีฝีมือเหนือกว่าพรรคพวกเดียวกันที่โดนยิงตายไปก่อนหน้านี้ เขาวิ่งตรงดิ่งมาหน้าห้องในเรือชั้นกลาง เหยียบระเบียงหน้าต่างกระโจนขึ้นเอามือจับฐานราวรั้วซี่หนึ่งของดาดฟ้าเรือชั้นบนไว้ ออกแรงดึงตัวขึ้นปีนข้ามราวรั้วมาทิ้งตัวลงบนดาดฟ้าเรือชั้นบนในอึดใจเดียว

เขายังยกปืนในมือขึ้นในเวลาเดียวกัน

มือปืนคนที่สองแสดงตัวแล้ว

“หมอบลง!”

ในชั่วเสี้ยววินาทีที่มือปืนขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือแล้วเหนี่ยวไกยิง ซูเสวี่ยจื้อได้ยินผู้ชายด้านข้างร้องตวาดคำหนึ่ง ก่อนปล่อยมือทิ้งเธออย่างไม่ดูดำดูดี แล้ววิ่งถลันไปทางคุณชายหวังที่อยู่ข้างหน้าโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 15 ก.พ. 67 เวลา 12.00 น.