ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 3-บทที่ 4

แท้จริงแล้วหรูเสี่ยวนันไม่ใช่ไม่อยากเข้าใกล้เขา แต่เพราะหุ่นไม้ที่เขาถืออยู่ในมือตัวนั้น ไอชั่วร้ายไร้รูปที่กระจายออกมาจากตัวมันทำให้นางขนลุกซู่

หากเป็นคนธรรมดาก็ว่าไปอย่าง แต่นางเติบโตมากับปู่ที่เป็นจอมเวทมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงเรียนรู้อะไรมาไม่น้อย แม้ปู่จะชอบพูดอวดตนเองต่อหน้าคนอื่น บอกว่านางมีความสามารถทางนี้ ต่อไปสามารถสืบทอดกิจการทางบ้านได้…

ไอเย็นเยือกแบบนี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก แต่มองไปรอบด้าน ดูเหมือนว่านอกจากนางแล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็นจุดนี้แต่อย่างใด แม้แต่ชิงโม่เหยียนก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกประหลาด

ในตอนนี้เองมีเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังมาจากด้านข้าง “แมวน้อยน่ารักเหลือเกิน รู้จักแย่งชิงความรักกับหุ่นไม้ด้วย”

“เด็กดี เจ้าไปกับพวกเราดีกว่า พวกเราจะรักเจ้าแน่นอน” หญิงสาวในหอเชียนเล่อหัวเราะคิกคักหยอกเย้าหรูเสี่ยวนัน

หรูเสี่ยวนันตกตะลึง ความคิดจะเปลี่ยนเจ้านายนางใช่ว่าจะไม่เคยคิด แม้ว่าชิงโม่เหยียนจะดีต่อนางมาก แต่หลังจากได้ฟังคำพูดของท่านหมอประจำศาลต้าหลี่แล้วในใจของนางก็รู้สึกไม่สบายใจ

นางไม่อยากกลายเป็นตัวยาเหนี่ยวนำของชิงโม่เหยียน

เดิมทีการกลายเป็นชะมดเช็ดก็น่าเศร้าพอแล้ว หากถูกคนเอาไปเชือดอีก เช่นนั้นนางคงตายตาไม่หลับแน่นอน

ชิงโม่เหยียนเห็นความลังเลใจในดวงตาสีเขียวของมันได้อย่างชัดเจน นี่มันมีความคิดจะไปกับคนอื่นจริงๆ หรือ

เขาโยนหุ่นไม้ในมือให้เสวียนอวี้แล้วก็ก้าวยาวเข้าไป

ความสนใจของหรูเสี่ยวนันตอนนี้ไปอยู่ที่ตัวบรรดาหญิงสาวหอเชียนเล่อที่กำลังหยอกเย้านางอยู่ ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็มืดลง ร่างสูงใหญ่ของชิงโม่เหยียนปิดบังสายตาของนาง

เขาก้มลงมองเจ้าก้อนขนบนพื้นพลางเอ่ย “ทำไม รู้สึกว่าอยู่ข้างกายข้าเบื่อแล้วหรือไร”

น้ำเสียงเย็นเยือกอย่างไร้สาเหตุของเขาทำให้หรูเสี่ยวนันขนลุกชัน

“จี๊ดๆๆ…” นางโต้ตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง ขณะเดียวกันก็มองไปทางหุ่นไม้ในมือเสวียนอวี้

ชิงโม่เหยียนไม่พูดพล่าม จับหลังคอของนางแล้วยกขึ้นมาไว้ตรงหน้าตนเอง “เจ้ากำลังแย่งชิงความรักกับหุ่นไม้ไร้ชีวิตนั่นอยู่จริงหรือ”

แย่งชิงความรักก็แปลกแล้ว!

หรูเสี่ยวนันรู้สึกไม่พอใจ บนของสิ่งนั้นมีไอชั่วร้ายเต็มเปี่ยม นางไม่อยากไปแตะต้องของแบบนั้น ทว่าอย่างไรเสียก็อธิบายกับเขาได้ไม่ชัดเจน เออออไปก่อนก็แล้วกัน “จี๊ดๆ”

ชิงโม่เหยียนเหลือบตามองสำรวจนาง ดวงตาที่ตาดำขาวแยกชัดเจนเต็มไปด้วยความเย็นชา

หรูเสี่ยวนันถูกเขาจ้องจนรู้สึกกลัวแล้ว

“จำไว้ว่าเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของใคร ถ้ากล้าทรยศข้าก็อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ” ชิงโม่เหยียนพูดขู่

หรูเสี่ยวนันหูตก ท่าทางยอมรับโชคชะตา

จากนั้นชิงโม่เหยียนก็อุ้มนางกระโดดขึ้นม้า นำเสวียนอวี้กลับไปที่ศาลต้าหลี่

ตลอดทาง หรูเสี่ยวนันหันไปมองเสวียนอวี้ที่อยู่ข้างหลังชิงโม่เหยียนไม่หยุด นางมองหุ่นไม้ตัวนั้น มันยังอยู่ในมือของเสวียนอวี้ ใบหน้าหยกขาวแกะสลักไร้ความรู้สึกใด

หรูเสี่ยวนันหรี่ตาจ้องอย่างระวังอยู่ครู่ใหญ่ไม่พบความผิดปกติใด ดังนั้นจึงหันหน้ากลับ

ในตอนที่นางเพิ่งจะหันหน้ากลับไปนั้นเอง ดวงตาของหุ่นไม้ก็ยกโค้งเป็นเส้นเรียวเล็ก…ท่าทางประหลาดอย่างบอกไม่ถูก