ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 3-บทที่ 4

ช่วงชีวิตของชะมดเช็ดตัวหนึ่งอย่างมากก็สิบกว่าปี ไม่รู้ว่าหลังจากที่นางตายแล้วจะกลับไปในโลกก่อนหน้านี้ได้หรือไม่ ร่างเดิมของนางจะยังอยู่หรือเปล่า

เกรงว่าทรัพย์สมบัติของปู่คงถูกอาสามของนางยึดไปแล้ว

ปู่ขา ขอโทษด้วย นันนันของปู่ดูแลของล้ำค่าเหล่านั้นไว้ไม่ได้…

หรูเสี่ยวนันยิ่งคิดยิ่งเสียใจ ในดวงตาสีเขียวมีม่านน้ำตาปรากฏขึ้นมาทันใด

ฮือๆๆ…ข้าควรทำอย่างไร ทำอย่างไรจึงจะไปจากที่นี่ได้…

“เจ้าตัวเล็ก” เสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งตัดบทความคิดของนางในทันใด

หันหน้าไปตามเสียง เห็นเพียงชิงโม่เหยียนยืนอยู่ใต้ชายคา แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่องมา เสื้อคลุมนกกระเรียนดั้นเมฆเหมือนถูกเคลือบด้วยผงทองบางๆ เปล่งประกายระยิบระยับ

หรูเสี่ยวนันมองจนใจลอย ดวงตากลมโตลืมกะพริบ จ้องตรงมาที่เขา ท่าทางโง่เซ่อน่ารักมาก

ชิงโม่เหยียนเห็นความหลงใหลในดวงตาเจ้าตัวเล็กอย่างชัดเจน

“เป็นเจ้าตัวเล็กที่ลามกจริงๆ” ชิงโม่เหยียนหัวเราะเบาๆ

หรูเสี่ยวนันดวงตาเปล่งประกาย คิดไม่ถึงว่ารองตุลาการศาลต้าหลี่ที่ปกติมีใบหน้าไร้ความรู้สึกจะมีรอยยิ้มที่น่าดูแบบนี้ได้

นางแอบพูดพลางทอดถอนใจอยู่ภายในใจว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคนผู้นี้อยากจะเอาข้าไปทำตัวยาเหนี่ยวนำ ก็คุ้มค่าให้ลองยั่วยวนดูสักหน่อย

แต่ไม่ช้าอารมณ์ของนางก็ถูกความเป็นจริงสาดน้ำเย็นใส่อย่างไร้น้ำใจ

ตอนนี้นางมีร่างกายเป็นสัตว์ สภาพแบบนี้ไม่มีทางไปหลอกล่อชายหนุ่มได้!

ในคืนนั้นชิงโม่เหยียนไม่ได้กลับจวนโหว แต่พักอยู่ในศาลต้าหลี่

หรูเสี่ยวนันกินอาหารเย็นร่วมกับเขา จากนั้นก็ขดตัวอยู่บนโต๊ะนอนหลับสนิท

อาจเป็นเพราะอายุยังน้อย เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันของหรูเสี่ยวนันจึงใช้ไปกับการนอน ชิงโม่เหยียนเห็นจนเป็นปกติแล้ว จึงปล่อยให้นางนอน เขาจัดการเอกสารต่ออีกจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งตกดึกจึงอุ้มหรูเสี่ยวนันไปพักผ่อนบนเตียงนอนในห้องหนังสือ

หรูเสี่ยวนันนอนหลับไปจนถึงกลางดึก จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมา หูของนางขยับ นางได้ยินเสียงดังซ่าๆ ดังมาจากนอกหน้าต่าง

นี่…ไม่เหมือนเสียงลมพัดใบไม้…