ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 5-บทที่ 6

ณ ศาลต้าหลี่

ชิงโม่เหยียนนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะเอกสาร บนขาของเขามีก้อนขนสีดำก้อนหนึ่งนอนขดอยู่

“ซื่อจื่อ คืนนี้ยังไม่กลับจวนโหวหรือขอรับ” เสวียนอวี้ยกอาหารเย็นเข้ามาพลางเอ่ยถาม

“ไม่กลับ” ชิงโม่เหยียนพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

เสวียนอวี้วางอาหารลงพร้อมกล่าวอย่างลังเลใจ “ได้ยินว่าระยะนี้ท่านโหวกำลังช่วยจัดการเรื่องการแต่งงานของท่านอยู่ ถ้าท่านไม่กลับไป…”

พู่กันในมือชิงโม่เหยียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เขาเป็นท่านพ่อข้า ในเมื่อเขาอยากจะลำบากก็ปล่อยเขาไปเถอะ”

เสวียนอวี้รีบพูดแย้ง “เช่นนี้จะได้อย่างไร ภรรยาเอกของท่านก็ถือเป็นนายหญิงของพวกเรา พวกเราจะทนเห็นท่านโหวยัดคนที่เป็นภาระให้เรือนหลังของท่านได้อย่างไร”

ชิงโม่เหยียนหัวเราะเย็นชา “ในสายตาของเขา ภาระที่แท้จริงของเขาคงเป็นข้าจึงจะถูก ทุกครั้งที่พิษกู่กำเริบก็แทบเป็นแทบตาย คิดว่าตอนที่เขาพูดทาบทามกับคนอื่นก็คงได้บอกพวกเขาเป็นนัยว่าข้ามีชีวิตไม่ยืนยาว”

“ซื่อจื่อท่านไม่ต้องกังวล พวกเราต้องหาตัวยาเหนี่ยวนำได้ครบแน่นอน” เสวียนอวี้ขอบตาแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้

“จะหาตัวยาเหนี่ยวนำได้ครบหรือไม่คงแล้วแต่สวรรค์ลิขิต” ชิงโม่เหยียนกลับไม่สนใจ ตอนที่วางพู่กันลงมือซ้ายก็ลูบชะมดเช็ดน้อยที่หมอบอยู่บนตัก ท้องของมันแบนราบ พอคิดถึงว่าตอนกลางวันมันยังท้องว่างอยู่ เขาจึงสั่งการเสวียนอวี้ทันที “เจ้าไปเอานมแพะมาถ้วยหนึ่ง”

เสวียนอวี้เดิมทีคิดจะกล่อมอีกฝ่ายเพิ่มเติมสักหน่อย เห็นชิงโม่เหยียนไม่สนใจในเรื่องนี้เลย จึงรับคำแล้วเดินออกไป

แต่งงานหรือ

ตอนที่ในห้องไม่มีใคร ชิงโม่เหยียนก็หัวเราะเย็นชาขึ้น

แม้เขาจะไม่กลับไปก็เดาได้ว่าท่านพ่อเขาจะเลือกสตรีแบบใดมาให้ตนเอง อ่อนแอไร้สามารถ ร่างกายไร้แรง ก็เหมาะกับเขาที่ร่างกายถูกพิษรักษาไม่ได้แล้ว

นมแพะที่เสวียนอวี้เอามายังอุ่นอยู่ ชิงโม่เหยียนหยิบช้อนตักนมแพะใส่ปากของหรูเสี่ยวนันอย่างช้าๆ

“ข้าคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่มาสนใจเจ้าตัวเล็กอย่างเจ้า” ชิงโม่เหยียนพูดพึมพำกับตนเอง

ด้วยหรูเสี่ยวนันยังนอนหลับอยู่ กลืนเองไม่ได้ ดังนั้นจึงป้อนเข้าไปได้น้อย และหกออกมามากกว่า

ชิงโม่เหยียนใช้ผ้าเช็ดน้ำนมที่มุมปากของมัน “เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า เป็นตายต้องให้ข้าเป็นคนตัดสิน ไม่ได้รับอนุญาตจากข้า เจ้าจะตายไม่ได้ ได้ยินหรือไม่”

เขาใช้นิ้วแตะหัวของมันเบาๆ ไม่อาจไม่ยอมรับว่าเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างกับเจ้าตัวเล็กนี่

ในขณะที่เขาต้องการมัน มันก็ต้องพึ่งพาเขาจึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

ความรู้สึกที่ต่างคนต่างต้องการกันและกันเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างประหลาด