ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 5-บทที่ 6

นับจากหรูเสี่ยวนันถูกหุ่นไม้โจมตีก็นอนไม่ได้สติไปหลายวัน

แม้จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าชิงโม่เหยียนจะไปที่ใดก็จะเอามันไปด้วย ภายหลังแม้แต่เสวียนอวี้ก็ยังรู้สึกทนดูต่อไปไม่ได้

“เมื่อครู่ท่านหมอฉางมาสอบถามอีกแล้วว่า…ซื่อจื่อจะทำถุงหอมนั่นหรือไม่ขอรับ”

การทำถุงหอมก็ต้องฉวยโอกาสตอนที่ชะมดเช็ดยังมีชีวิตอยู่ หากตายแล้วฤทธิ์ยาที่ได้จะลดลง

ชิงโม่เหยียนยกพู่กันเขียนอะไรบางอย่างบนโต๊ะ แล้วพูดโดยไม่เงยหน้าว่า “ไม่ต้องแล้ว”

เสวียนอวี้ขยับปากเอ่ยต่อ “ซื่อจื่อ ทำเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ถ้ามันไม่ฟื้นขึ้นมาจริงๆ ล่ะขอรับ…”

“ฮัดเช้ย!” เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะคำพูดของเสวียนอวี้

ชิงโม่เหยียนชะงักพู่กันในมือ มองไปยังเจ้าก้อนขนที่อยู่บนตัก ดวงตาที่ตาดำขาวแยกชัดเจนส่องประกายระยิบรางๆ

หรูเสี่ยวนันสะลึมสะลือลืมตาแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

“นอนไปนานอย่างนี้ ควรจะตื่นได้แล้ว” ใบหน้าของชิงโม่เหยียนไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ เหมือนว่าเขาคาดไว้แต่แรกแล้วว่ามันจะฟื้นขึ้นมา

หรูเสี่ยวนันอยากจะยืนขึ้น แต่ขาทั้งสี่อ่อนยวบ เหมือนเหยียบอยู่บนปุยนุ่น ออกแรงไม่ได้เลย

นี่ข้าเป็นอะไรไป…

นางพยายามสะบัดหัว ผลปรากฏว่าเกือบสะบัดตัวเองตกลงไปบนพื้น โชคดีชิงโม่เหยียนจับนางไว้ทัน ไม่อย่างนั้นนางคงจะตกจากตักของเขาหล่นลงไปแล้ว

สวรรค์ หิวเหลือเกิน ภาพตรงหน้ามีแต่ดาวดวงน้อยๆ เต็มไปหมด

เจ้านาย ท่านร้องเพลงดาวดวงน้อยเป็นหรือไม่…

ยามนี้เองหรูเสี่ยวนันราวกับเห็นไส้กรอกชิ้นใหญ่ๆ อยู่ตรงหน้า

ข้าจะกิน!

นางกระโจนเข้าไป และกัดไว้คำโต

กิน กิน กิน…

ชิงโม่เหยียนมองดูเจ้าตัวเล็กที่กัดนิ้วมือเขาไม่ยอมปล่อยอย่างจนใจพลางสั่งเสวียนอวี้ว่า “ไปเอาข้าวกับน้ำแกงเนื้อมาสักหน่อย”

ไม่นานเสวียนอวี้ก็เอาอาหารกลับมา

ชิงโม่เหยียนยากนักกว่าจะดึงนิ้วมือของตนเองออกมาจากปากของชะมดเช็ดได้

พอหรูเสี่ยวนันได้กลิ่นหอมของน้ำแกงเนื้อ จึงขยับหัวเข้าไปในจานและกินอย่างบ้าคลั่ง

จากนั้นความทรงจำในสมองของนางก็ค่อยๆ กลับมาชัดเจนอีกครั้ง

หรูเสี่ยวนันจำได้แล้ว ก่อนหน้านี้นางถูกแสงขาวลำหนึ่งสาดใส่…หากนางเดาไม่ผิด แสงขาวนั้นคงจะมาจากวิชามาร เป็นหนึ่งในวิชาสะกดวิญญาณ

“จี๊ดๆ” ในช่วงรีบเร่งกินอาหารนางก็เงยหน้ามองไปทางชิงโม่เหยียน อยากถามว่าหลังจากนั้นเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง

ชิงโม่เหยียนสีหน้านิ่งมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดข้าวของชะมดเช็ด “กินอาหารของเจ้าไปก่อน เรื่องอื่นเจ้าไม่ต้องยุ่ง”

“จี๊ดๆ” หรูเสี่ยวนันส่งเสียงด้วยความไม่พอใจ ทว่าก็ยังก้มหน้าลงกินใหม่อีกครั้งแต่โดยดี