ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 5-บทที่ 6

ในกลุ่มมีคนพูดเสียงเบาขึ้นว่า “แปลกเสียจริง เหตุใดมันจึงไม่ถูกไฟเผา”

“แค่แปลกที่ไหน เจ้าไม่เห็นหรือ…แม้แต่เสื้อบนตัวมันก็ยังไม่ติดไฟเลย”

“ของสิ่งนี้…ถูกผีสิงใช่หรือไม่…”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ที่นี่คือศาลต้าหลี่ แม้บนโลกนี้จะมีผีอยู่จริง พวกมันก็ไม่กล้าเข้าใกล้ที่นี่เด็ดขาด”

ที่ว่าการที่เต็มไปด้วยไอชั่วร้าย แม้แต่ผีก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้

ชิงโม่เหยียนมองดูเปลวไฟในกระถางไฟค่อยๆ มอดลง หุ่นไม้ตัวนั้นนอนอยู่ข้างในโดยไม่เสียหายเลย มุมปากที่ยกขึ้นเหมือนกำลังหัวเราะเยาะการไร้ความสามารถของพวกเขา

“เอาน้ำมันมาหน่อย” ชิงโม่เหยียนพูดเสียงเย็นชา

ไม่ช้าก็มีคนเอาน้ำมันมาราดไปบนตัวหุ่นไม้

“จุดไฟอีกครั้ง” ชิงโม่เหยียนสั่งการ

ครั้งนี้หุ่นไม้ถูกไฟคลอกทั้งตัว

แกรก…แกรก…

แขนขาหุ่นไม้มีเสียงดังประหลาด ดูเหมือนกำลังพยายามดิ้นรนอยู่ในกองไฟ

ในตอนที่ทุกคนกำลังจดจ้องไปที่เปลวไฟก็มีเสียงเปรี๊ยะดังสนั่น เปลวไฟในกระถางไฟแตกกระจาย

“ซื่อจื่อระวัง!” เสวียนอวี้รีบขวางตรงหน้าชิงโม่เหยียน

หลังจากไฟแตกกระจายทำให้ทุกคนพากันถอยหลังห่างไปสิบก้าวแล้วจึงควบคุมสติกันได้ ก่อนจะยื่นหน้าไปมองในกระถางไฟอีกครา

หุ่นไม้หน้าหยกยังคงนอนอยู่ตรงนั้นอย่างดีดังเดิม ใบหน้าหยกแกะสลักไม่ติดขี้เถ้าดำเลยสักนิด แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังอยู่ดีไม่เสียหาย น้ำมันที่เทลงไปเมื่อครู่ไม่เหลือร่องรอยแม้แต่น้อย

“รอง…รองตุลาการ พวกเราต้องเชิญภิกษุมาดูสักนิดหรือไม่…”

“เชิญภิกษุมาเพราะจะทำพิธีกรรมแล้วสิ”

มีคนพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก

ชิงโม่เหยียนสีหน้าเย็นชา ผู้ใดก็เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ซื่อจื่อ” เสวียนอวี้ลองหยั่งเชิงเรียกดู “เรื่องนี้จะจัดการอย่างไรดีขอรับ”

ในเมื่อเผาไม่ไหม้ก็ช่วยไม่ได้ เรื่องนี้ทำให้คนคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

“ไปหาหีบเหล็กมา ใส่มันลงกลอนแยกเก็บต่างหาก ไม่มีคำสั่งของข้า ไม่ว่าใครก็เข้าใกล้ไม่ได้” ชิงโม่เหยียนเอ่ยสั่งเสียงเย็นเยียบ

เสวียนอวี้รีบส่งคนไปเตรียมหีบเหล็กทันที

“คนงานที่ถูกมันควบคุมวันนี้อยู่ที่ใด” ชิงโม่เหยียนเอ่ยถามขึ้น

“เขาฟื้นแล้ว แต่ยังอ่อนแอลงจากเตียงไม่ได้ขอรับ” เสวียนอวี้กล่าวรายงาน “ข้าสอบถามเขา แต่เขาจำอะไรไม่ได้เลย หลังเชิญท่านหมอมาดูอาการ ท่านหมอบอกแค่เพียงว่าเขาเสียสติไปแล้ว ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นปกติได้หรือไม่…”

ชิงโม่เหยียนขบกรามแน่นทันที

เสียสติ…หรือคนที่ถูกเจ้าสิ่งนี้สิงร่างจะกลายเป็นเช่นนี้

เขาไม่อยากคิดว่าหลังจากเจ้าตัวเล็กฟื้นขึ้นมาจะ ‘เสียสติ’ เช่นนี้หรือไม่ ในสมองปรากฏดวงตากลมสุกใสคู่หนึ่งที่มองเขา เต็มไปด้วยความฉลาด หรือประจบเอาใจ หรือเง้างอน…

เขาไม่กล้าคิดภาพเลยว่าเจ้าตัวเล็กของเขาจะกลายเป็นเช่นนั้น