ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 7-บทที่ 8

“เจ้าตัวเล็กอายเป็นด้วยหรือ” ชิงโม่เหยียนแกล้งทำท่าทางตกใจ “เจ้าต้องรู้ว่าเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ตั้งแต่ท่อนบนถึงท่อนล่าง ขนทุกเส้นของเจ้าล้วนเป็นของข้า”

หรูเสี่ยวนันมองดูชิงโม่เหยียนหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ เอาใส่บนคอของนาง ตรงแผ่นอกรู้สึกหนักขึ้นทันที

อะไรน่ะ

พอก้มลงดูก็ตกใจที่เห็นบนคอตัวเองถูกเขาสวมปลอกคอไว้เสียแล้ว

ปลอกคอ?! ท่านเห็นข้าเป็นหมาหรือ ถึงต้องใส่ของแบบนี้ด้วย และบนนั้นยังฝังอัญมณีไว้อีกด้วย…

หา?! อัญมณีหรือ

หรูเสี่ยวนันดีดตัวขึ้นมาทันที เบิกตาโตอย่างตกใจ

ถูกต้อง นางมองไม่ผิด อัญมณีที่ฝังอยู่บนปลอกคอนั้น…ก็คือหนึ่งในหินห้าสีบนกำไลที่ทำให้นางข้ามมิติมาอย่างน่าประหลาดตอนที่นางจัดเก็บของที่ปู่ทิ้งไว้ให้

รูปร่างอัญมณีนั้น ต่อให้กลายเป็นเถ้าถ่านนางก็ไม่มีทางลืม

เพียงพริบตานางก็รู้สึกยินดีขึ้นมาแล้ว ขอเพียงนางเก็บรวบรวมหินห้าสีให้ครบก็สามารถกลับไปโลกอนาคตได้แล้วใช่หรือไม่

หรูเสี่ยวนันดึงปลอกคอบนคอของตน มองดูหินห้าสีบนนั้นไม่หยุด

ชิงโม่เหยียนเห็นมันไม่ได้พยายามดึงปลอกคอทิ้ง จึงรู้สึกวางใจลง

หินห้าสีชิ้นนั้นเป็นหินที่ศักดิ์สิทธิ์มาก ในอดีตเคยได้ภิกษุฉือจิ่วที่จาริกไปทั่วทำพิธีให้ ทั่วแคว้นเยี่ยซย่ามีเพียงห้าชิ้นเท่านั้น

ในยามนี้เองเสียงของเสวียนอวี้ก็ดังลอยมาจากข้างนอก “ซื่อจื่อ ท่านโหวส่งคนมาขอรับ”

“รู้แล้ว” ชิงโม่เหยียนลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปห้องชั้นนอกทันที

หรูเสี่ยวนันกระโดดลงจากเตียง ตามไปแอบฟังข้างประตูอย่างเงียบๆ

“ท่านโหวโกรธมาก…บอกว่าให้ท่านกลับไปเตรียมของหมั้นหมายไปที่จวนสกุลจางขอรับ…”

ชิงโม่เหยียนจะแต่งงานเร็วอย่างนี้เลยหรือ

ไม่รู้เพราะอะไร ได้ยินเรื่องนี้แล้วทำให้หรูเสี่ยวนันอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

พอนางหลบแอบฟังอยู่ข้างประตูสักครู่ท้องก็ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา จึงนึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองยังไม่ทันได้กินอาหารเย็นเลย

แต่เห็นสีหน้าชิงโม่เหยียน นางคิดว่าตอนนี้ไม่ไปรบกวนเขาจะดีกว่า ดังนั้นนางจึงหมุนตัวกระโดดออกไปทางหน้าต่างทันที

นางเคยไปที่ห้องครัวของศาลต้าหลี่มาหลายครั้ง ดังนั้นจึงเดินหาตำแหน่งไปตามความทรงจำ

ทันใดนั้นก็มีกลิ่นหอมลอยมาตามลม ด้วยสัญชาตญาณของสัตว์ นางจึงกระโดดลงจากชายคา มาที่หน้าต่างบานหนึ่ง

นางเห็นบนโต๊ะตั้งถั่วปากอ้าไว้จานหนึ่ง ยังมีขนมถั่วแดงอีกหนึ่งจาน กู้เซียนเซิงเจ้าหน้าที่จดบันทึกของศาลต้าหลี่มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือโยนอาหารเข้าปากอย่างสบายอารมณ์

“จี๊ดๆ” หรูเสี่ยวนันส่งเสียงร้องอย่างเอาใจ