ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 7-บทที่ 8

เสวียนอวี้ยกจานอาหารที่ใส่ของกินหลากหลายจนเต็มอ้อมไปหลังงานเลี้ยงแล้ววางจานไว้ในพุ่มดอกไม้

หรูเสี่ยวนันกำลังซ่อนตัวในพุ่มดอกไม้กับเจ้าหมาโง่

เจ้าหมาได้กลิ่นหอมของอาหาร แลบลิ้นน้ำลายไหลไม่หยุด

หรูเสี่ยวนันมองมันอย่างไม่สบอารมณ์แวบหนึ่ง “อยากกินหรือไม่”

เจ้าหมาพยักหน้าตอบรับทันที

“อย่างนั้นก็ไปกินเถอะ” หรูเสี่ยวนันพูดอย่างมีอำนาจ

เจ้าหมาโง่วิ่งเข้าไป ก้มหน้ากินเป็นการใหญ่

เสวียนอวี้มองอย่างตกใจที่เห็นชะมดเช็ดสีดำหลบซุ่มอยู่ไกลๆ ไม่ยอมขยับตัวเลย

“ซื่อจื่อ มันไม่ยอมกินขอรับ ข้าไม่อาจฉวยโอกาสจับมันไว้ได้” เสวียนอวี้พูดอย่างจนใจ

ชิงโม่เหยียนขมวดคิ้ว เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ เจ้าตัวเล็กตะกละที่สุด เหตุใดจึงไม่ออกมากิน

หรูเสี่ยวนันหลบอยู่ในพุ่มดอกไม้สบถในใจอย่างโมโหว่าพวกเขาคิดว่านี่เป็นการให้อาหารหมาสินะ คิดว่าเอาจานวางไว้ที่นี่ให้ข้ากินอิ่มแล้วข้าก็จะไปหรือ

ส่วนเจ้าหมาอารมณ์ดี เห่าโฮ่งสำทับ

นี่จะแตกต่างอะไรกับการให้อาหารขอทาน ข้าไม่กินอาหารที่วางบนพื้นหรอก

หรูเสี่ยวนันสะบัดอุ้งเท้าเล็ก “หมาโง่ เจ้ากินอิ่มหรือยัง”

“โฮ่ง!”

“เช่นนั้นพวกเราไปกัน!”

สัตว์ทั้งสองตัวเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้ง

ยังคงเป็นเจ้าหมาโง่คอยดึงดูดความสนใจคนอื่น ส่วนหรูเสี่ยวนันฉวยโอกาสลงมือ

“แมวป่ามาจากที่ใด” บนหัวมีเสียงชายหนุ่มดังขึ้นทันใด ยังไม่ทันรอให้หรูเสี่ยวนันคาบของขวัญแห่งชัยชนะของนางหนีไป หลังคอถูกบีบแน่น ร่างของนางถูกคนยกตัวขึ้นมาทันที

ปล่อยข้านะ!

หรูเสี่ยวนันบิดตัวที่มีเนื้ออวบอ้วน ระยะนี้อาหารที่ชิงโม่เหยียนเตรียมให้นางไม่เลว ดังนั้นนางจึงอ้วนขึ้นไม่น้อย

“จุๆ สกปรกเช่นนี้…รีบโยนทิ้งออกไป” สตรีที่อยู่ข้างกายเขาพูดขึ้น หญิงสาวในชุดสวยหรูหลายคนยังใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก กลิ่นแป้งหอมฟุ้งฉุนจนหรูเสี่ยวนันจามไม่หยุด

“แมวป่าตัวนี้เหตุใดจึงดูแล้วคุ้นตาเช่นนี้” สาวใช้ที่เทสุราคนหนึ่งพูดอย่างตกใจ

“นั่นมันตัวที่เลี้ยงอยู่ในเรือนพักของซื่อจื่อไม่ใช่หรือ!” มีสาวใช้จำหรูเสี่ยวนันได้

“นี่เป็นสัตว์ที่พี่ใหญ่เลี้ยงหรือ” เสียงชายคนที่หิ้วคอหรูเสี่ยวนันดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด

เขาเรียกชิงโม่เหยียนว่า…พี่ใหญ่?