ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 7-บทที่ 8

หรูเสี่ยวนันหันหน้าไปอย่างตกใจ เห็นเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกปีที่ยกตัวนาง หน้าตาท่าทางธรรมดามาก ไม่มีความภูมิฐานเหมือนชิงโม่เหยียนแม้แต่น้อย หากบนตัวเขาไม่ได้สวมชุดสง่างามหรูหรา นางไม่มีทางดึงเขากับชิงโม่เหยียนมาคิดโยงกันได้

“คุณชายรอง นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของซื่อจื่อ โยนทิ้งไม่ได้นะเจ้าคะ” มีเหล่าสาวใช้ที่รู้เรื่องที่พวกแม่นางเหลียนประสบรีบพูดขึ้น

“เหตุใดพี่ใหญ่จึงเลี้ยงเจ้าสิ่งนี้ได้ สกปรกเชียว” เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“นั่นสิ พวกเจ้าคงจำผิดไปแล้วกระมัง” สตรีที่อยู่ข้างๆ เขาพูดสำทับ

ยามนี้เองหรูเสี่ยวนันก็ดีดขาเล็กทั้งสี่ ร้องจี๊ดๆ

รีบวางข้าลงนะ ไม่อย่างนั้นชิงโม่เหยียนจะมาตีก้นพวกเจ้าแน่นอน!

ในตอนนี้เองหมาใหญ่ตัวหนึ่งไม่รู้ว่าจู่ๆ ผุดออกมาจากที่ใด พุ่งชนตัวคุณชายรองอย่างแรง

เด็กหนุ่มตกใจ คลายมือออก หรูเสี่ยวนันจึงหล่นลงที่พื้น

“หมาโง่ รีบหนีเร็ว!” หรูเสี่ยวนันร้องจี๊ดๆ เสียงดังลั่น

เจ้าหมาใหญ่หันหัววิ่งมุดเข้าไปในพุ่มไม้กลางสวน วิ่งเร็วกว่านางเสียอีก

หรูเสี่ยวนันขยับตัวช้าไปครึ่งจังหวะ ตอนวิ่งไม่ได้มองทางให้ชัดเจน จึงชนเข้ากับขาของคนผู้หนึ่งในทันที

ร่างของนางทั้งเบาและเล็ก ดังนั้นการชนครั้งนี้จึงทำให้นางหัวหมุน ล้มนั่งบนพื้นลุกไม่ขึ้นอยู่เป็นนานทีเดียว

คุณชายรองพูดอย่างโมโห “หมามาจากที่ใดอีกตัว บ่าวไพร่ในจวนทำอะไรกันอยู่ สัตว์วิ่งเข้ามามากมายเช่นนี้ยังไม่รู้กันอีกหรือ!”

พวกสาวใช้พากันตกใจหวาดกลัว ก้มหน้าลงไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

จากนั้นเด็กหนุ่มก็ยื่นมือไปเพื่อจะจับชะมดเช็ดน้อย

หรูเสี่ยวนันรีบถอยกรูด อย่าเข้ามานะ ข้ากัดคนเป็นนะ!

นางแยกเขี้ยวแหลมเล็กเป็นการข่มขู่ ทว่าฟันน้ำนมทั้งปากต่อให้แหลมคมเพียงใดก็ไม่มีพลังทำลายล้างอะไร ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงวิ่งหลบไปมาใต้เท้าทุกคน

ในตอนที่เขาจะจับนางอีกครั้ง เสียงบุรุษคุ้นหูเสียงหนึ่งก็ดังลอยมา “หยุดนะ”

เขาชะงักมือ มองไปตามเสียงอย่างตื่นตกใจ เห็นเพียงชิงโม่เหยียนเดินเข้ามาใกล้ตนเอง “พี่ใหญ่?”

“อืม” ชิงโม่เหยียนรับคำอย่างเสียมิได้ ก่อนจะเดินฝ่ากลุ่มคนมาถึงตรงหน้าพวกเขา

“พี่อยู่รับแขกข้างกายท่านพ่อไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงว่างมาทางนี้ได้เล่า” เขาถามขึ้น

ทางด้านท่านโหวประจำอยู่ที่โต๊ะเจ้าภาพ แขกที่มาเยือนล้วนเป็นคนมีหน้ามีตาในราชสำนัก ดังนั้นต้องให้ชิงโม่เหยียนนั่งอยู่ด้วยตลอดเวลา

สายตาเย็นชาของชิงโม่เหยียนเลื่อนมาที่ตัวของหรูเสี่ยวนัน

ดวงตาของหรูเสี่ยวนันเบิกโต เปล่งประกายราวกับดาวดวงเล็กๆ

เจ้านาย รีบช่วยข้าด้วย…

โลกนี้น่ากลัวเหลือเกิน ทุกที่ล้วนมีอันตราย มีเพียงในอ้อมอกท่านจึงจะปลอดภัยที่สุด…

นางพยายามทำหน้าตาท่าทางน่ารักน่าสงสาร ‘สุดชีวิต’ และก็สะกดทุกคนได้ในพริบตา