ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

เดิมคิดว่าจะหาร้านหุ่นไม้ได้อย่างรวดเร็ว ผลปรากฏว่าตลอดทางเจ้าหมาโง่ถูกกลิ่นหอมของอาหารดึงดูดใจ ทำให้พวกนางถูกเจ้าของแผงไล่ตี มีครั้งหนึ่งยังเกือบถูกคนสาดน้ำร้อนใส่อีกด้วย

หลังทรหดอดทนเช่นนี้อยู่หลายชั่วยาม ตอนที่พวกเขาตามหามาถึงร้านหุ่นไม้ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว

ร้านหุ่นไม้อยู่ในมุมที่ลึกลับในเมือง ไม่เป็นที่สะดุดตาอย่างยิ่ง

นอกร้านมีคนของที่ว่าการซุ่นเทียนมารวมตัวกันอยู่ไม่น้อย ทุกคนล้วนแต่งตัวเป็นเจ้าหน้าที่ แต่พวกเขาไม่มีใครกล้าเข้าไปในร้านแม้เพียงครึ่งก้าว ทำได้เพียงล้อมร้านนี้เอาไว้

หรูเสี่ยวนันกับเจ้าหมาโง่แอบหลบอยู่ในมุมมืด ฉวยโอกาสตอนที่คนเหล่านั้นไม่ทันสังเกต ลอดผ่านขาพวกเขาเข้าไป

มีคนเห็นตัวพวกมัน ทว่าในตอนที่คิดจะยับยั้งก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว หรูเสี่ยวนันจึงพาเจ้าหมาโง่เข้าไปในร้านหุ่นไม้ได้อย่างราบรื่น

ดูจากข้างนอก นี่เป็นเพียงเรือนธรรมดาหลังหนึ่งเท่านั้น ประตูเก่า กำแพงก็ไม่สูงมาก แต่หลังจากหรูเสี่ยวนันเข้าไปแล้วจึงพบว่ามันไม่ใช่อย่างที่เห็นเลย

ในอากาศมีกลิ่นอายความเย็นเยือกน่ากลัว แม้แต่แสงก็น้อยกว่าข้างนอกสามส่วน ต่อให้เงยหน้ามองท้องฟ้าในเขตเรือนนี้ดูราวกับว่ามีหมอกควันสลัวรางปกคลุมอยู่

หรูเสี่ยวนันชะงักฝีเท้า ก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น

“เจ้าหมาโง่ มาช่วยที” หรูเสี่ยวนันเรียกเจ้าหมาโง่มา และให้มันขุดดินบนพื้นอยู่พักใหญ่

ดินบนพื้นถูกเจ้าหมาโง่ขุดไปกองข้างๆ หรูเสี่ยวนันเห็นใต้ชั้นดินมีรอยทางสีแดงประหลาดโผล่ให้เห็นรางๆ

มีการตั้งค่ายกลไว้หรือ!

จากนั้นหรูเสี่ยวนันชี้ต่อกันไปสามจุด หลังจากเจ้าหมาโง่ขุดดินแล้ว ใต้ชั้นดินเหล่านั้นล้วนปรากฏร่องรอยเช่นเดียวกัน

สิ่งเหล่านี้ยิ่งยืนยันการวิเคราะห์ของหรูเสี่ยวนันได้

ร้านหุ่นไม้ร้านนี้ ทั้งร้านสร้างอยู่บนค่ายกล มิน่าเล่าคนที่ศาลต้าหลี่ส่งมาจึงหายตัวไป คนทั่วไปที่ไม่รู้จักวิชาเวทประเภทนี้หากเข้ามาที่นี่ย่อมไม่มีทางหาทางออกได้เลย

หรูเสี่ยวนันมองสีท้องฟ้าอีกครั้ง ในใจเกิดความร้อนใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ก่อนดวงอาทิตย์ตกดิน นางต้องรีบหาตัวชิงโม่เหยียนให้เจอจึงจะดี

หรูเสี่ยวนันพาเจ้าหมาโง่เข้าไปในร้านหุ่นไม้

ในลานเรือนเงียบสนิท หากนางไม่รู้มาก่อนว่าศาลต้าหลี่ส่งคนเข้ามาไม่น้อย นางคงไม่เชื่อว่าที่นี่จะจุคนได้มากมายเพียงนั้น

เรือนสามหลังที่เชื่อมต่อกัน แม้จะจุคนจนเต็มพื้นที่ก็ยังไม่อาจใส่คนหลายร้อยไว้ได้หมด

แต่ตอนนี้ในห้องเงียบจนชวนให้ขนลุก หรูเสี่ยวนันปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง แล้วยื่นหัวขึ้นพร้อมกับเจ้าหมาโง่ มองเข้าไปในห้องนั้น

ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาร่างคน

หรูเสี่ยวนันงับอุ้งเท้า ในใจสับสนอย่างมาก

เดิมทีนางไม่มีหน้าที่ต้องเข้าไปช่วยใคร หากเกิดอะไรขึ้นกับชิงโม่เหยียน เช่นนั้นนางก็เป็นอิสระแล้ว