ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

ทว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้ นางกลับพบว่าในใจตัวเองไม่ได้หวังให้ชิงโม่เหยียนเป็นอะไรไป

เมื่อลอบเข้าไปในห้องสำเร็จแล้วหรูเสี่ยวนันก็เดินอย่างระมัดระวังมากกว่าเดิม

ภายในห้องมีกลิ่นของไม้ผุ บนผนังแขวนหุ่นไม้ไว้เป็นแถวๆ พวกมันไม่มีหัว มีเพียงส่วนร่างกายที่ทำจากไม้ ห้อยทิ้งตัวอยู่อย่างไร้พลังชีวิต

บนโต๊ะหนังสือมีไม้กองอยู่ไม่น้อย ยังมีชิ้นส่วนลำตัวของหุ่นไม้จำนวนหนึ่งหล่นกระจายไปทั่ว

เมื่อเดินลึกเข้าไปในห้องมีหัวหุ่นไม้ที่แกะสลักจากหยกวางเต็มห้อง แต่ละใบหน้าเย็นชาราวน้ำแข็ง

หรูเสี่ยวนันขนลุกชันอย่างห้ามไม่อยู่ ไออาฆาตแค้นในที่นี้รุนแรงมาก คิดไม่ถึงว่านางจะได้พบการสะกดวิญญาณที่นี่

ท่าจะไม่ดีแล้ว หรูเสี่ยวนันรู้สึกลังเลใจขึ้นมา

ตอนนี้ในมือนางไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย สิ่งที่ปู่สอนนางแม้จะมีไม่น้อย แต่ด้วยในมือนางว่างเปล่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชาดกับแผ่นยันต์เลย

นางกำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นสายตาก็เลื่อนไปหยุดที่ตัวเจ้าหมาโง่

จริงสิ! หมาดำ!

หรูเสี่ยวนันแยกเขี้ยวเผยให้เห็นฟันน้ำนมซี่เล็ก

แหะๆๆ เจ้าหมาโง่ ขอโทษด้วยนะ

ณ เรือนด้านหลังของร้านหุ่นไม้

ควันสีเทาโอบล้อมทุกสิ่ง ไม่มีที่สิ้นสุด

ชิงโม่เหยียนปวดหัวจนแทบระเบิด เขาพยายามสะบัดหัว อยากให้ตนเองมีสติขึ้นกว่านี้

เงาคนตรงหน้าสั่นไหว ภาพฉากหลังไม่คุ้นตา

ชิงโม่เหยียนหลับตาลง ตอนลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาก็ปรับชัดขึ้น

“รองตุลาการฟื้นแล้วหรือ” ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวตรงหน้าเขา

ชิงโม่เหยียนขยับตัว แต่พบว่าสองมือขยับไม่ได้เลย พอหันหน้าไปมองก็เห็นข้อมือของเขาถูกใส่กุญแจเอาไว้

ชายหนุ่มสวมชุดเก่าๆ เอาหมวกติดเสื้อคลุมหัว ปิดบังใบหน้าเอาไว้

“รองตุลาการอย่าขยับส่งเดชดีกว่า อีกครู่อาทิตย์ก็จะตกดินแล้ว ถ้าไม่ใส่กุญแจท่านเอาไว้ ถึงตอนที่พิษกู่กำเริบ จะส่งผลกระทบมาถึงข้าได้”

ชิงโม่เหยียนพยายามนึกย้อนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า หลังจากเขานำคนเข้ามาในร้านหุ่นไม้ก็เหมือนเข้ามาในม่านหมอกลึกลับ หาทางออกไม่เจอ และไม่อาจย้อนกลับมาตามทางเดิมได้ ต่อมาก็หมดสติไปโดยไม่รู้ตัว

พิษกู่กำเริบหรือ