ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

ภายในห้องว่าง ชิงโม่เหยียนลุกขึ้นนั่ง คลายเสื้อออกและก้มหน้าลงมองแผ่นอกตนเอง

ตรงนั้นมีรอยสีแดงประหลาด สะดุดตาอย่างมาก รอยแดงจางๆ ทำให้ใจเขากระตุก

เขาอุ้มเจ้าก้อนขนแล้วจับอุ้งเท้าเล็กของมันขึ้นมาดู

เป็นจริงดังคาด อุ้งเท้าขวาของชะมดเช็ดน้อยแตกเป็นแผลหนึ่งจุด

เจ้าตัวเล็กทำอะไรกันแน่

เดิมทีที่มันสามารถกลายร่างเป็นคนได้ก็ทำให้เขาประหลาดใจพอแล้ว ตอนนี้เขาพบว่าความลับในตัวมันมีมากขึ้นทุกที มันยังซ่อนความลับอะไรที่ไม่ให้เขาได้รู้อีกบ้าง

ชิงโม่เหยียนใช้นิ้วมือบีบหูเล็กของมันเบาๆ

ระหว่างนอนหลับ หูของหรูเสี่ยวนันกระดิกไปตามสัญชาตญาณ

ด้านนอก ในที่สุดเหล่าเจ้าหน้าที่ก็จัดการหุ่นไม้มีชีวิตทั้งสี่ตัวได้สำเร็จ คนทั้งหมดยืนอยู่ตรงนั้น ตัวเต็มไปด้วยเหงื่อแห่งความหวาดกลัว

หุ่นไม้สิ้นฤทธิ์อยู่กลางลาน รอบด้านล้วนเป็นคนของพวกเขา แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจดูสักคน

“นี่มันของอะไรกันแน่…”

“น่ากลัวเหลือเกิน”

เสวียนอวี้เฝ้าอยู่ตรงประตูอย่างร้อนใจ ซื่อจื่อใช้กำลังภายในไม่ได้เป็นสิ่งที่เขารู้ดี ไม่เช่นนั้นปกติเขาคงไม่คอยติดตามซื่อจื่ออย่างระมัดระวังเพียงนี้ แต่ตอนที่พิษกู่ของซื่อจื่อกำเริบไม่ชอบให้ใครเห็นสภาพของตนเอง ดังนั้นแม้แต่เขาก็ทำได้เพียงร้อนใจอยู่นอกประตู

ในตอนนี้เองประตูห้องก็ถูกผลักเปิด ชิงโม่เหยียนอุ้มชะมดเช็ดน้อยเดินออกมา

เสวียนอวี้ตกใจอย่างมาก “ซื่อจื่อ ท่าน…ท่านออกมาทำไมขอรับ”

ชิงโม่เหยียนแม้จะมีสีหน้าไม่สู้ดี แต่กิริยาเป็นธรรมชาติยิ่ง ดูไม่ออกเลยว่าเขาไม่สบายที่ตรงไหน

ชิงโม่เหยียนไม่ได้ตอบคำถามของเสวียนอวี้ แต่มองไปยังกลางลานและเอ่ยสั่งการ “คดีนี้ตอนนี้ให้ศาลต้าหลี่รับช่วงต่อ พวกเจ้าจัดการเรื่องในจวนสกุลจางเสร็จแล้วก็เอาหลักฐานทั้งหมดส่งไปที่ศาลต้าหลี่”

เหล่าเจ้าหน้าที่ต่างมองหน้ากันไปมา สุดท้ายเจ้าหน้าที่ที่เป็นหัวหน้าก้าวออกมาตอบรับคำสั่ง คดีน่ากลัวเช่นนี้ พวกเขาอยากจะสลัดทิ้งไปให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว

ชิงโม่เหยียนสั่งการเรื่องจวนสกุลจางเสร็จแล้วก็นำเสวียนอวี้จากไป

เสวียนอวี้เดินตามข้างหลังอย่างระแวดระวังพลางพูดเสียงเบาว่า “ซื่อจื่อ ท่านไม่เป็นไรจริงหรือขอรับ”

ตลอดทางที่เดินมา เขาเห็นชิงโม่เหยียนเดินเหินเป็นปกติอย่างมาก ความรู้สึกสงสัยใคร่รู้จึงท่วมท้นเต็มอกอยู่นานแล้ว

เมื่อก่อนเขาเคยเห็นซื่อจื่อพิษกำเริบเพราะใช้กำลังภายใน ทุกครั้งจะทรมานจนแทบตาย จะมีพลังชีวิตเหมือนในตอนนี้ได้อย่างไร

ชิงโม่เหยียนก้มหน้าลงมองเจ้าก้อนขนในอ้อมอก บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มจางๆ

เสวียนอวี้รู้สึกงุนงง ซื่อจื่อไม่สนใจเขา เขาก็ไม่กล้าถามอะไรอีก ทำได้เพียงติดตามซื่อจื่อกลับศาลต้าหลี่ไปด้วยความสับสนในใจ

ชิงโม่เหยียนไปพบตุลาการใหญ่ของศาลต้าหลี่ก่อน แล้วเล่าเรื่องจวนสกุลจางให้ฟัง

ตุลาการใหญ่ฟังแล้วก็ตื่นตกใจอย่างมาก เพราะคดีนี้เริ่มแรกเกิดจากเรื่องเจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนสารของพวกเขา คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นจะมีหุ่นไม้ลึกลับปรากฏออกมาบ่อยครั้ง

“ไปตรวจสอบในเมืองว่าเรื่องการบูชาหุ่นไม้มีต้นตอมาจากที่ใด”