ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

ศาลต้าหลี่ปกติแล้วจะไม่ได้รับหน้าที่ด้านการตามสืบคดีโดยตรง แต่งานที่พวกเขาทำมีประสิทธิภาพดีกว่าที่ว่าการซุ่นเทียนเสียอีก หลังจากสั่งการแล้วก็มีข่าวกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ในเมืองมีร้านหุ่นไม้ร้านหนึ่ง กิจการดีมาก มีตระกูลเศรษฐีไม่น้อยไปซื้อหุ่นไม้จากที่นั่นขอรับ” คนที่ไปสืบข่าวกลับมารายงาน

“ร้านหุ่นไม้?” ชิงโม่เหยียนขมวดคิ้ว เขาอยู่ในเมืองมานาน แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยได้ยินว่ามีร้านแบบนี้มาก่อนเลย

“รองตุลาการไม่รู้ก็ไม่แปลก ร้านนี้ไม่ได้ทำกิจการแบบเปิดกว้าง เพียงแค่รับสั่งจอง ได้ยินว่าแม้แต่องค์ชายรองก็ยังทรงสั่งซื้อหุ่นไม้หน้าหยกคู่หนึ่งไปให้พระสนมที่โปรดปรานของพระองค์เลยขอรับ…”

ชิงโม่เหยียนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “องค์ชายรองระยะนี้ต้องนำทหารไปชายแดนไม่ใช่หรือ พระราชโองการน่าจะลงมาแล้วกระมัง”

แคว้นเยี่ยซย่ามักจะถูกแคว้นข้างเคียงรุกราน ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ของพวกเขาจึงจะส่งองค์ชายรองไปที่ชายแดน

ตุลาการใหญ่ก้มหน้าไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“สิ่งที่ถูกหุ่นไม้ทำลายไปครั้งก่อนล้วนเกี่ยวข้องกับคดีโกงกินเงินทหาร ใต้เท้าจางเป็นคนของกองอาวุธกรมทหาร ในเรื่องนี้…หรือว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกัน” เสมียนศาลทังเซียนเซิงพูดอยู่ข้างๆ

ตุลาการใหญ่แววตาเป็นประกายขึ้นฉับพลัน “รีบไปตรวจสอบให้แน่ชัดว่าร้านหุ่นไม้อยู่ที่ใด นำคนไปปิดร้าน”

“ขอรับ”

แต่ละคำสั่งถูกถ่ายทอด รอถึงตอนชิงโม่เหยียนออกจากห้องของตุลาการใหญ่ ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

หรูเสี่ยวนันอ้าปากหาว เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่ารอบด้านเงียบสนิท

หรูเสี่ยวนันยันตัวขึ้น สะบัดหัวทีหนึ่ง ทันใดนั้นเบื้องหน้าของนางก็ปรากฏใบหน้าของใต้เท้าจาง

ผี!

นางใช้อุ้งเท้าตะปบเข้าใส่ทันที

วิญญาณร้ายจงสลายไป!

“ใจกล้าไม่เบา แม้แต่เจ้านายก็กล้าข่วนหรือ” เสียงที่คุ้นเคยทำให้หรูเสี่ยวนันขนลุกซู่

สวรรค์! เหตุใดจึงไปข่วนหน้าเขาได้

ชิงโม่เหยียนโน้มตัวเข้าไปตรงหน้านาง บนข้างแก้มยังทิ้งรอยข่วนสามรอยที่นางเพิ่งข่วนเมื่อครู่นี้ไว้

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้ทำลายบารมีของเขาในตอนนี้เลย

“จี๊ดๆ…” ข้านอนละเมอนี่นา ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ…

หรูเสี่ยวนันพยายามทำท่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ดวงตาราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า กะพริบระยิบระยับยิ่ง

สายตาของชิงโม่เหยียนยังคงจับจ้องหรูเสี่ยวนัน ความกดดันไร้รูปอันแรงกล้าทำให้นางหายใจไม่ทั่วท้อง ว่ากันว่าสายตาฆ่าคนได้ หรือจะหมายถึงเช่นในยามนี้

หรูเสี่ยวนันขดตัวเป็นก้อนกลมอย่างรู้ความผิดตัวเอง

ชิงโม่เหยียนดึงอุ้งเท้าของนางไปโดยแรง แล้วใช้นิ้วทาอะไรบางอย่างลงไปบนนั้น

หรูเสี่ยวนันเชิดจมูกขึ้นดมกลิ่น เป็นกลิ่นยา

“ครั้งนี้เห็นแก่ที่เจ้าปกป้องเจ้านายเช่นข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไป” เขาทายาบนอุ้งเท้าของนางพลางพูดออกมา

ปกป้องเจ้านาย…หรูเสี่ยวนันนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น