ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 9-บทที่ 10

เพื่อช่วยเขานางกัดนิ้วมือใช้คาถาชำระกาย…เขากลับบอกว่าสิ่งที่นางทำเป็นการปกป้องเจ้านาย…นี่นางเป็นผู้มีคุณที่ช่วยชีวิตเขานะ

ชิงโม่เหยียนเห็นเจ้าตัวเล็กทำปากบ่นพึมพำ “ทำไม เจ้าข่วนหน้าข้าผู้เป็นนาย คิดว่าเรื่องนี้จะจบไปง่ายๆ จริงหรือ”

หรูเสี่ยวนันกระโดดห่างจากข้างกายเขาพร้อมจ้องเขาอย่างระวังตัว

ไม่อย่างนั้นท่านคิดจะเอาอย่างไร จะลงโทษให้ข้ากินของมีชีวิตอีกหรือ

ชิงโม่เหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนกำลังยิ้มอยู่ “บอกมา ความสามารถนั้นของเจ้าไปเรียนรู้มาจากที่ใดกัน”

หรูเสี่ยวนันเบิกดวงตากลมโต แกล้งโง่เซ่อ แกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ

“อย่ามาทำแกล้งโง่” ชิงโม่เหยียนใช้นิ้วมือดีดหัวของนาง

“จี๊ดๆ!” หรูเสี่ยวนันส่งเสียงร้องเจ็บ

“อย่าแกล้งทำอีกเลย เปลี่ยนร่างกลับไปเสียเถอะ” ชิงโม่เหยียนกล่าว

เปลี่ยนร่างกลับไป? เปลี่ยนอะไรหรือ

หรูเสี่ยวนันขดตัวไปด้านหลังอย่างหวาดผวา

“ก็เปลี่ยนเป็นคนอย่างไรล่ะ” ชิงโม่เหยียนมองนางอย่างจริงจัง

หรูเสี่ยวนันตกใจตัวสั่น ตอนนั้นนางคิดว่าเขายังอยู่ในสภาพใกล้หมดสติ แม้จะฟื้นขึ้นมาคงจำเรื่องนี้ไม่ได้ ตอนนี้ดูไปแล้ว นางคิดผิดไปจริงๆ คนผู้นี้มีสติดีกว่าใครมากกระมัง

เปลี่ยนร่างเป็นคนต่อหน้าท่านหรือ ข้าไม่เอาด้วยหรอก!

หรูเสี่ยวนันไม่อยากถูกคนเห็นเป็นปีศาจ ได้ยินว่าในสมัยโบราณปีศาจล้วนต้องถูกเผาไฟจนตาย นางยังไม่อยากตาย

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว นางก็จะแกล้งโง่ไปให้สุดแล้วกัน

ชิงโม่เหยียนเห็นเจ้าก้อนขนเดี๋ยวขบกราม เดี๋ยวถอนหายใจ ท่าทางหวาดหวั่นกังวลหน้าหลังดูแล้วก็ยิ่งชวนขบขัน

เห็นทีเจ้าตัวเล็กของเขายังไม่เชื่อใจเขาทั้งหมด เช่นนี้ไม่ได้ ในฐานะสัตว์เลี้ยงของเขา ย่อมต้องคิดถึงเขา เชื่อใจเขาทั้งหัวใจจึงจะถูก

ในตอนที่หรูเสี่ยวนันฝืนใจ เตรียมจะรับ ‘การข่มขู่’ จากชิงโม่เหยียนอีกครั้ง กลับได้ยินเขาพูดว่า “ไม่อยากเปลี่ยนก็ช่างเถอะ ข้าจะรอ รอจนถึงวันที่เจ้ายินดีจะบอกทุกอย่างแก่ข้า”

หรูเสี่ยวนันมองมาทางเขาอย่างตื่นตกใจ ชิงโม่เหยียนมีมุมที่เข้าอกเข้าใจคนแบบนี้ด้วยหรือ

อารมณ์ของนางเพิ่งจะสงบลงได้บ้าง ก็เห็นชิงโม่เหยียนชี้ไปบนข้างแก้มที่ถูกนางข่วนพลางเอ่ย “หน้าของรองตุลาการเจ้าก็กล้าทำร้าย ยังไม่รีบมานี่อีก เรื่องการทายามอบให้เจ้าก็แล้วกัน”

หรูเสี่ยวนันสับสนในทันที นางมองดูอุ้งเท้าคู่นั้นของตัวเอง

รองตุลาการ ท่านตีเนียนเอาแต่ใจแบบนี้จะดีหรือ ท่านอยากให้ข้าข่วนหน้าท่านอีกสักสองสามรอยหรือไร

ชิงโม่เหยียนวางขวดยาลงบนโต๊ะแล้วชี้นิ้วสั่ง

หรูเสี่ยวนันเหลือบมองอุ้งเท้าตัวเองและมองขวดยาอีกครั้ง ก่อนจะทำหน้าเศร้าราวกับกำลังจะร้องไห้

อุ้งเท้าของนางยื่นเข้าไปในขวดยาไม่ได้เลย นี่ไม่เท่ากับเป็นการทำให้คนลำบากใจ…ไม่ใช่สิ ทำให้ชะมดเช็ดลำบากใจหรือไร

ชิงโม่เหยียนนั่งใจเย็นอยู่ตรงนั้น ซ้ำยังเปิดอ่านเอกสารอีกด้วย สิ่งที่เขามีคือความอดทน เขาต้องรอให้มันมาเข้าใกล้เขาเอง นี่จึงจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

หรูเสี่ยวนันฉีกปากแยกเขี้ยวใส่ขวดยา