ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 5

หลินหวั่นชิงรู้สึกกระวนกระวาย นางเดินตามซูโม่อี้ขึ้นไปที่ตั่ง

ซูโม่อี้ยังคงนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา เขาก้มหน้าจัดเสื้อคลุม ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ผู้หนึ่งยกสำนวนความบางส่วนเดินมา ขณะที่กำลังจะถอยออกไปก็ถูกหลินหวั่นชิงเรียกไว้

“ชาหลงจิ่ง กาหนึ่ง ขอบคุณมาก”

เด็กรับใช้ตกตะลึง เขามองหลินหวั่นชิงแล้วพูดอย่างดูแคลน “ที่นี่คือศาลต้าหลี่ไม่ใช่หอสุราหรือร้านน้ำชา”

หลินหวั่นชิงอึกอัก กำลังจะพูดตอบ กลับได้ยินคนตรงข้ามพูดขึ้นช้าๆ ว่า “ชาหลงจิ่งกาหนึ่ง ถ้วยชาสองใบ”

“ขอรับ” เด็กรับใช้พยักหน้าแล้วรีบร้อนเดินออกไป

หลินหวั่นชิงงงงันแล้ว “…”

“เจ้าคิดอย่างไรกับการตายของหวังหู่”

สำนวนความม้วนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า หลินหวั่นชิงพลันรู้สึกตัว นางคลี่สำนวนความออกอย่างช้าๆ

หวังหู่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆ่าข่มขืนนั้นถูกต้อง แต่ได้วินิจฉัยความเกี่ยวข้องกับคดีเมื่อปีก่อนอย่างชัดเจนแล้ว สำนวนความนี้ก็เขียนขึ้นมาใหม่ ในนั้นยังได้ลงตราประทับของเสนาบดีศาลต้าหลี่ไว้ด้วย

“ใต้เท้า…” หลินหวั่นชิงตกใจ นางเงยหน้าขึ้นมองซูโม่อี้ด้วยความประหลาดใจ จำได้ว่าก่อนหน้านี้ซูโม่อี้เคยพูดไว้ว่าไม่อยากยุ่งเรื่องนี้

กลิ่นชาหอมกรุ่น คนที่อยู่ตรงหน้ารินชาให้นางโดยไม่รีบร้อนพร้อมพูดช้าๆ “ตอนนี้ทั้งสองคดีนี้เป็นของศาลต้าหลี่แล้ว”

สองคดี? หมายความว่าเขาไม่เพียงจะรับช่วงต่อคดีของหวังหู่เท่านั้น แม้แต่คดีฆ่าข่มขืนต่อเนื่องเขาก็รับช่วงต่อมาพร้อมกันด้วย…

มือที่ถือสำนวนความของหลินหวั่นชิงสั่นเทา นางได้ยินซูโม่อี้ถามขึ้นอีก

“เจ้าคิดว่าการตายของหวังหู่เป็นฝีมือของผู้ใด”

“แน่นอนว่าต้องเป็นฆาตกรตัวจริง”

“อ้อ?” ซูโม่อี้ยังคงมีท่าทีสงบ เขาผลักชาร้อนไปตรงหน้านาง

“ประมาณช่วงที่หวังหู่เข้าห้องขัง ฆาตกรตัวจริงก็คิดถึงขั้นตอนนี้แล้ว”

พอได้ยินดังนั้นสีหน้าของซูโม่อี้ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ที่มุมปากมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นอย่างยากที่จะสังเกต “แต่หากฆาตกรตัวจริงเป็นคนทำ เหตุใดจึงไม่ทำให้เป็นการฆ่าตัวตายเพราะกลัวถูกลงโทษเล่า”

หลินหวั่นชิงก้มหน้าลงจิบชาหนึ่งอึก ก่อนพูดอย่างไตร่ตรองแล้วว่า “เช่นนั้นก็คิดได้อีกว่าเหตุใดฆาตกรตัวจริงจึงไม่ฆ่าหวังหู่ตรงๆ ตั้งแต่แรกไปเสียเลย แต่กลับปล่อยให้เขามาที่ห้องขังนี้ ฆ่าคนข้างนอกง่ายกว่าการฆ่าคนในห้องขังมากกว่ามิใช่หรือ”

ซูโม่อี้ยังคงไม่พูดไม่จา เพียงเติมชาอย่างเงียบๆ

“ดังนั้นหวังหู่จึงเป็นตัวแปรที่ฆาตกรตัวจริงไม่ได้นึกถึงตั้งแต่แรก” หลินหวั่นชิงมองซูโม่อี้และพูดต่อว่า “เดิมทีคนที่ฆาตกรตัวจริงต้องการฆ่าคือจ้าวอี๋เหนียงผู้เดียวเท่านั้น เขาต้องการผลักคดีนี้ให้กับฆาตกรคดีฆ่าข่มขืน สำหรับคนที่โหดร้ายทารุณเช่นนั้น เหยื่อจะมากขึ้นหรือน้อยลงสักคนก็ไม่มีใครสืบสาวราวเรื่องอย่างจริงจัง ย่อมเป็นเป้าหมายในการโยนความผิดที่ดีที่สุด”

“แต่ตอนที่ท่านเจ้าเมืองไปถึงกลับพบกับหวังหู่ในที่เกิดเหตุ”

หลินหวั่นชิงพยักหน้า “ถูกต้อง จะต้องเป็นเช่นนั้น ดังนั้นเป็นเพราะเจ้าเมืองหลี่เข้าใจผิดเองคิดว่าหวังหู่เป็นฆาตกร จากนั้นเพราะอยากได้ลาภยศสรรเสริญจึงได้ใช้วิธีทรมานจนต้องยอมรับผิด ฆาตกรกลัวว่าเรื่องจะแดงออกมาจึงต้องการจะฆ่าคนปิดปาก”

ซูโม่อี้ไม่ปริปากพูดว่าถูกต้องหรือไม่ นิ้วชี้ที่เห็นข้อกระดูกชัดเจนเคาะขอบถ้วยหยกขาว ตั้งใจสนทนาต่อ “ถ้าเช่นนั้นกลับมาที่ปัญหาแรก เหตุใดจึงไม่ทำให้เป็นการฆ่าตัวตายเพราะกลัวถูกลงโทษ”

หลินหวั่นชิงนิ่งเงียบไป ถูกต้อง หากต้องการฆ่าคนปิดปาก ฆาตกรตัวจริงย่อมไม่ทำเรื่องเช่นนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการดึงดูดความสนใจจากทุกฝ่าย ตามเหตุผลแล้วไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ เมื่อพิจารณาจากผู้ตายในที่เกิดเหตุแล้วเห็นได้ชัดว่าผู้ที่ลงมือได้ผ่านการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ถ้าจะลอบเข้าไปในห้องขังอย่างลับๆ ก็ย่อมทำได้

ยามนี้ระหว่างคนทั้งสองล้วนตกอยู่ในภาวะชะงักงัน เหลือเพียงสายลมที่อบอุ่นและดอกไม้ที่ร่วงโปรยปรายที่ขยับเคลื่อนไหว