ทดลองอ่าน คดีร้อนซ่อนปมรักแห่งศาลต้าหลี่ บทที่ 5

ด้วยเป็นสภาพแวดล้อมใหม่ นางจึงยังไม่คุ้นชินกับทุกสิ่งทุกอย่าง โดยเฉพาะข้างกายยังขาดคนเอะอะโวยวาย ก่อนหน้านี้ตอนทำคดีอยู่ที่ที่ว่าการเมืองหลวง นางและเหลียงเว่ยผิงมักถกเถียงกันเป็นเวลาหลายคืน แม้นางจะได้รับชัยชนะเหนือกว่าในทุกๆ ด้านในทุกครั้ง แต่การแสดงความคิดเห็นร่วมกับผู้อื่นกับการครุุ่นคิดเพียงผู้เดียว นางรู้สึกว่ายังคงมีความแตกต่างอย่างมาก จึงถอนหายใจออกมา รู้สึกคิดถึงเหลียงเว่ยผิงขึ้นมาบ้างแล้ว

สายตาของหลินหวั่นชิงเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างตามความคิดที่ล่องลอย ดวงจันทร์ที่สว่างสดใสลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ต้นเหมยในฤดูใบไม้ผลิในเรือนหลายต้นผลิใบแล้ว ปลายใบส่องประกายแสงสีเงินภายใต้แสงจันทร์

ในระหว่างที่แสงจันทร์เคลื่อนที่ ต้นไม้เตี้ยๆ ต้นหนึ่งก็โยกไปมาทั้งที่ไม่มีลมและฝน กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยจู่โจมเข้ามา ทั่วทั้งบริเวณเงียบสงัด

หลินหวั่นชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางนึกถึงสีชาดในคืนที่หวังหู่ถูกสังหาร…พลันความหนาวยะเยือกบริเวณสันหลังปรากฏขึ้น นางกัดฟันโดยไม่รู้ตัว ในเวลาเดียวกันความไม่ยอมแพ้ภายในจิตใจก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน ทั้งยังมีความรู้สึกลอบดีใจเล็กน้อย นางรีบหยิบลูกดอกแขนเสื้อ ออกมาทันทีแล้ววิ่งออกไปจากห้อง

เงาดำนั้นชะงักเล็กน้อย แตะปลายเท้าไปตามระเบียงของเรือน แล้วกระโดดเยื้องกรายออกจากกำแพงไป รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นจน…ไม่เหมือนบุรุษ

หลินหวั่นชิงตามติดออกไปจากเรือน ภายใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืนเห็นเงานั้นวิ่งไปตามทางเดินที่คดเคี้ยว แล้วกระโดดลงไปในสระน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก แสงสะท้อนของน้ำใต้แสงจันทร์ เงาดำนั้นบินผ่านไปราวกับห่านป่าที่ตกใจกลัว ปลายเท้าทิ้งรอยบางๆ ไว้บนสระน้ำ เมื่อหันกลับมามองนาง นางยังรู้สึกได้ว่าการเคลื่อนไหวของเงาดำดูเหมือนกำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อยนิ่มนวล

การร่ายรำชนิดนี้…

หลินหวั่นชิงใคร่ครวญไปพร้อมกับสืบค้นความทรงจำทั้งหมดที่มีอยู่ในสมอง ขณะที่กำลังใจลอยอยู่นั้นก็รู้สึกยิ่งห่างไกลจากเงาดำนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ เพียงพริบตาเดียวอีกฝ่ายก็หายเข้าไปในความมืดที่กว้างใหญ่มองไม่เห็นอีกเลย

หลินหวั่นชิงหยุดวิ่ง นางเพิ่งพบว่าตนเองตามมาถึงบริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่ง ไม่มีดอกไม้ ไม่มีต้นไม้ แม้แต่บ้านสักหลังก็ไม่มี หากต้องการซ่อนตัวจะต้องไม่ใช่ที่นี่อย่างแน่นอน นางก้าวเท้าเบาๆ ไปตามความมืด หูกลับได้ยินเสียงน้ำดังซู่ๆ ที่ปลายทางเดิน ห้องหนังสือขนาดใหญ่ยังคงมีไฟส่องสว่าง ในยามค่ำคืนแสงริบหรี่นั้นประเดี๋ยวมืดประเดี๋ยวสว่าง

จากระยะไกลที่ช่องหน้าต่างหลินหวั่นชิงเห็นภายในห้องมีไฟส่องสว่าง สะท้อนให้เห็นร่างเพรียวบางผ่านไปแวบหนึ่ง เขานั่นเอง! ในใจหลินหวั่นชิงรู้สึกประหลาดใจ จึงเดินอย่างรวดเร็ว ก้าวกระโดดไปที่ห้องที่มีไฟส่องสว่างในทันที

โครม!

หน้าต่างไม้แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย นางกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง ในพริบตาที่ลงสู่พื้นนางรู้สึกเท้าลื่นเหมือนเหยียบโดนน้ำ ทันใดนั้นจุดศูนย์ถ่วงไม่มั่นคงจึงหงายหลังไปทันที

หลังจากเสียงอู้อี้ดังขึ้นเรื่องราวก็จบลงเช่นนี้ นางนอนอยู่บนพื้น เจ็บปวดไปทั้งตัว พยายามดิ้นรนอยู่เป็นเวลานานก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ ที่เหนือศีรษะสายตาเย็นชาที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจ้องมาที่นาง…

คนในอ่างอาบน้ำเลิกคิ้วมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าทั้งหมด หนังสือที่อยู่ในมือสั่นเทา

“คราวนี้เจ้าคิดจะทำอะไรอีก”

น้ำเสียงเย็นชาของบุรุษทำให้บรรยากาศในห้องอาบน้ำที่อบอวลไปด้วยไอร้อนพลันหนาวเหน็บขึ้นมาอึดใจหนึ่ง

ไม่นะ…คนผู้นี้นอกจากสร้างระเบียงแล้วยังสร้างห้องอาบน้ำไว้หลังห้องหนังสือให้ตนเองอีกหรือ