ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 1

บทที่ 1 ผู้ชายสุดยี้

บนโลกใบนี้…ชีวิตแบบไหนถึงจะนับได้ว่าคูลสุดๆ? การที่สามารถจองตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวยุโรปในฤดูหนาวอากาศเย็นจัดเพื่ออาบแดดและชมทิวทัศน์อันงดงามเหมือนภาพวาด หรือไปเล่นกระดานโต้คลื่น หรือพอนึกไม่ชอบใจในเวลาที่ต้องทำโอทีแบบโต้รุ่งอยู่ในห้องทำงานก็ส่งข้อความไปบอกเจ้านายว่าจะขอลาออกไปเที่ยวรอบโลกได้ หรืออีกทีคือพอเหนื่อยหน่ายต่อความวุ่นวายสับสนในเมืองก็ทิ้งอุปกรณ์สื่อสารทุกอย่างเพื่อเร้นตัวไปอยู่ในป่าลึกของรัสเซีย…สำหรับสวีเจ้าอิ่งแล้วเรื่องพวกนี้เป็นชีวิตที่คูลมาก

แต่น่าเสียดายที่ชีวิตแบบนี้ไม่ใช่ชีวิตของเธอ เพราะคนที่ได้ไปเล่นกระดานโต้คลื่นคือเพื่อนสมัยเรียนอยู่ยุโรปของเธอ คนที่ปลีกวิเวกไปอยู่ในป่าลึกก็คืออาจารย์ที่ปรึกษางานวิจัยของเธอ ในขณะที่ตัวเธอเป็นเจ้านายที่ถูกลูกน้องเอาแต่ใจเสิร์ฟผัดปลาหมึก* มาให้คนนั้น

ในเวลานี้หญิงสาวกำลังสะสางงานจากพนักงานคนที่ลาออกแบบปุบปับทิ้งไว้ ในขณะที่เพื่อนสมัยเรียนและอาจารย์กำลังใช้ชีวิตแบบคูลๆ อย่างเริงร่าอยู่บนชายหาดแถบยุโรปท่ามกลางแสงแดดสดใส เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้สวีเจ้าอิ่งเพิ่งเสร็จจากการมีตติ้งกับเพื่อนฝูงที่ไม่ได้เจอกันมาห้าปี พอได้เห็นภาพสวยๆ ที่เพื่อนเก่าส่งมาให้ทางอินเตอร์เน็ต ทั้งก้อนเมฆสีขาว ทะเลสีคราม กับความเขียวขจีที่อยู่ตรงหน้าล้วนทำให้เธอรู้สึกเหมือนสามารถสัมผัสธรรมชาติภายในรูปถ่ายนั้นได้

เมื่อห้าหรือหกปีก่อนเธอยังเป็นเด็กสาวร่าเริงสดใส และเป็นคนที่เคยเล่นกระดานโต้คลื่นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับต้องมาขาติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้จนไปไหนไม่ได้

สวีเจ้าอิ่งพิมพ์คอมเมนต์เป็นคำชมไว้ที่ใต้ภาพถ่ายนั้นตามความเคยชิน พอคุยเสร็จเธอก็ปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะดูนาฬิกาจึงพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว หิมะนอกหน้าต่างกำลังโปรยปราย รถที่จอดอยู่ในลานจอดปกคลุมไปด้วยหิมะ แสดงว่าหิมะตกมาได้พักหนึ่งแล้ว เธอลูบผมยุ่งๆ ของตัวเองเบาๆ เป็นเพราะยายเด็กคนนั้นเกิดลาออกไปแบบกะทันหันแท้ๆ กว่าผู้ช่วยที่จ้างมาใหม่จะมาทำงานได้ก็ตั้งวันจันทร์ คืนนี้เธอเลยอ่านบทความวิชาการสองบทนั้นไม่จบสักที

ไม่เอาแล้วๆ ขืนอยู่แบบนี้อีกสักชั่วโมงฉันต้องเป็นบ้าแน่ ต่อให้เป็นชีวิตที่คูลแค่ไหนก็สู้การได้หลับยาวๆ สักตื่นไม่ได้หรอก

เสียงฝีเท้าของสวีเจ้าอิ่งดังก้องอยู่ตรงระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล ภายใต้แสงไฟนวลๆ เธอได้ยินเสียงลมหวีดหวิวลอดเข้ามาทางขอบหน้าต่าง ทำให้เผลอกระชับเสื้อโค้ตขนแกะบนตัวให้แน่นขึ้น

“ผอ. จะกลับแล้วหรือคะ เดี๋ยวดิฉันช่วยเรียกรถให้นะคะ” ในเวลาแบบนี้ที่เคาน์เตอร์มีเพียงพยาบาลอยู่เวรหนึ่งคนกับยามที่กำลังสัปหงกอยู่ตรงประตู

“ไม่ต้องหรอก ที่พักอยู่ไม่ไกล ยิ่งหิมะตกอากาศก็ยิ่งดี ฉันเลยว่าจะเดินกลับน่ะ ตอนกลางคืนพวกคุณก็ตรวจเช็กประตู หน้าต่าง น้ำไฟอีกครั้งก่อนไปพักด้วยนะ” ถึงจะกำชับพยาบาลเวรไว้แล้ว แต่สวีเจ้าอิ่งก็ยังคงไปตรวจสอบเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเองอีกครั้งถึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมา เมื่อกี้ตอนพยาบาลเดินไปส่งเธอที่ประตู หญิงสาวได้ยินเสียงร้องดังงี้ดๆ เบาๆ จึงอดวกกลับไปดูไม่ได้

เสียงร้องงี้ดๆ ของหมาตัวน้อยดังออกมาจากกรงในโซนแอดมิต

“ฉันดูตารางแล้ว วันนี้ไม่น่าจะมีเพื่อนตัวน้อยแอดมิตไม่ใช่เหรอ”

โรงพยาบาลสัตว์ที่สวีเจ้าอิ่งเปิดเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่สุดในเซี่ยงไฮ้ และมีความเป็นมืออาชีพอย่างที่สุด แน่นอนว่าราคาย่อมแพงชนเพดานด้วย เธอคุ้นชินกับการเรียกเจ้าขนปุยพวกนี้ว่าเพื่อนตัวน้อย เพราะคนที่สามารถส่งสัตว์เลี้ยงมาพักรักษาที่นี่ได้ย่อมต้องรักเจ้าขนปุยพวกนี้เสมือนแก้วตาดวงใจ

“เช้านี้ไม่มีเจ้าตัวเล็กแอดมิตค่ะ แต่เมื่อตอนบ่ายมีเจ้าของมาชำระค่าใช้จ่ายสำหรับสองเดือน”

ได้ยินพยาบาลเวรพูดแบบนี้สวีเจ้าอิ่งก็รู้สึกค่อนข้างหนักใจ เจ้าตัวที่ร้องเสียงงี้ดๆ อยู่ในกรงเป็นสุนัขขนาดเท่าม้านั่งตัวเล็กตัวหนึ่ง หญิงสาวมองดูอย่างละเอียดจึงพบว่าไม่ใช่สุนัขสายพันธุ์แท้ แต่เป็นหมาปั๊กพันธุ์ผสมตัวหนึ่ง บนกรงมีป้ายติดว่า

‘ชื่อ : พีพี เจ้าของ : ฉู่จิงหง’