ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

บทที่ 2 คู่แค้นเป็นง่าย สหายเป็นยาก

“ผอ. คะ คุณฉู่มาค่ะ” พยาบาลตรงเคาน์เตอร์โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

สวีเจ้าอิ่งกำลังปวดศีรษะจากการตรวจสอบบัญชีของเดือนที่แล้วอยู่ “ร่างเอกสารเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เธอก็พริ้นต์ออกมาให้เขาเซ็นชื่อซะก็จบ ต้องโทรหาฉันด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะ ผอ. คือเขา…ไม่ได้มาเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดู”

เหมือนมีเสียงดังเปรี้ยงๆ สองครั้งติดๆ กันดังขึ้นในสมองของสวีเจ้าอิ่ง เธอสัมผัสได้ถึงลางไม่ดีจึงออกคำสั่ง “ส่งสายให้เขา”

โทรศัพท์ถูกส่งไปให้ฉู่จิงหงอย่างรวดเร็ว จากนั้นฉู่จิงหงก็พูดขึ้น “ฮัลโหล”

แค่ได้ยินเสียงของชายหนุ่ม อารมณ์ของสวีเจ้าอิ่งก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “คุณฉู่! คุณช่วยรักษาเวลาของพวกเราทั้งสองฝ่ายด้วยการเซ็นเอกสารแค่ไม่กี่นาทีเพื่อที่พวกเราจะได้ไม่ต้องข้องแวะกันอีก และฉันจะได้ไปคุยกับสมาคมคุ้มครองสัตว์ไม่ได้หรือไง”

“ใช่ คุณพูดถูก เพียงแต่…ตอนนี้ผมมีปัญหา…”

ฉู่จิงหงพูดเสียงอึกอัก “ผมรู้ว่าตัวเองถ่วงเวลาไว้นาน เป็นความผิดของผมเอง แต่ตอนนี้ผมต้อง…รับพีพีกลับ”

หากสวีเจ้าอิ่งไม่ฝืนระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ป่านนี้เธอคงปาโทรศัพท์ลงพื้นไปแล้ว หญิงสาวสะกดกลั้นเพลิงโทสะในใจแล้วกัดฟันพูด “คุณขึ้นมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

สวีเจ้าอิ่งเคาะศีรษะตัวเองเบาๆ เธอรู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะแตก ฉู่จิงหงทำตัวว่าง่ายด้วยการขึ้นมาชั้นบนอย่างสงบเสงี่ยม เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ แต่สวีเจ้าอิ่งทำเป็นไม่สนใจเขา ชายหนุ่มจึงเดินหน้าจ๋อยเข้ามาในห้องทำงาน

ผู้อำนวยการสาวที่อยู่ด้านในห้องนั่งอยู่หน้าโต๊ะผู้บริหารตัวใหญ่ ความใหญ่ของโต๊ะนั้นทำให้ตัวเธอดูเล็กกระจ้อยร่อย แต่ก็เป็นคนตัวเล็กนี่แหละที่น่ากลัวมาก เธอมีสายตาคมกริบและรัศมีน่าเกรงขาม

สวีเจ้าอิ่งกอดอกเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงข่มขู่ชวนหวาดผวา “คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า”

ฉู่จิงหงส่ายหน้าพร้อมรีบแก้ตัว “ไม่กล้าครับ ไม่กล้า”

“คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า ฉันขัดหูขัดตาคุณเต็มทีแล้วนะ”

“ขัดหูขัดตาผม ผมโอเค แต่คุณใจเย็นก่อนนะ” ฉู่จิงหงปั้นหน้ายิ้มแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่”

ฉู่จิงหงเกาศีรษะ พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ผมไม่ได้จะทำอะไร แต่แฟนเก่าผมกลับมา”

“คุณพูดนั่นนี่ หน้าหลังไม่ต่อกัน ฉันฟังแล้วไม่เข้าใจ”

“เอ๋? ทำไมถึงไม่เข้าใจล่ะ ในเมื่อหมาเป็นของแฟนเก่าผม แล้วตอนนี้เขากลับมาก็เลยอยากเจอหมา ถ้าไม่เจอก็คงจะต้องอาละวาดขึ้นมาแน่ๆ ผมไม่ได้อยากกลับคำ ทำตัวเหลาะแหละกับคุณหรอกนะ”

สวีเจ้าอิ่งนวดขมับพลางรำพึงรำพันกับตัวเอง “ประหลาดจริงๆ”

ฉู่จิงหงหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา “แล้วใครบอกว่าไม่ใช่ล่ะ คุณก็เห็นด้วยใช่ไหม เขาบทจะไปก็ไป บทจะมาก็ทำให้ผมเดือดร้อน”

“ฉันว่าคุณต่างหากที่ประหลาด ช่างสรรหาบันไดลงให้ตัวเองจริงๆ”