ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

สวีเจ้าอิ่งเปิดประตูห้องแล้วพบว่าฉู่จิงหงกำลังยืนอยู่ด้านนอกท่าทางทำอะไรไม่ถูก เขาอุ้มพีพีที่ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูเอาไว้พูดรัวเร็ว “ขอโทษที่มารบกวนตอนกลางดึกครับ ผอ. สวี แต่ผมอยากให้คุณช่วยดูหมาให้หน่อย มัน…เหมือนจะไม่สบาย”

หัวใจของสวีเจ้าอิ่งเต้นตุบๆ รู้สึกเหมือนจะหน้ามืดไปวูบหนึ่ง “นี่คุณดูแลมันยังไง”

“ผมไม่ทันมอง มันก็เลยตกลงไปในน้ำ”

สวีเจ้าอิ่งปัดปอยผมที่อยู่ตรงหน้าผากไปด้านหลัง เธอรู้สึกว่าเลือดลมกำลังเดือดพล่าน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไข้หรือโทสะที่ทำให้ผิวแก้มแดงก่ำอย่างน่ากลัว

“ไม่ถึงวันมันก็ตกน้ำแล้วเนี่ยนะ?! ตกลงคุณดูแลมันประสาอะไรกัน”

วันนี้ฉู่จิงหงหมดความมาดแมนที่สะสมมาทั้งชีวิต ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าสวีเจ้าอิ่งด้วยท่าทางเหมือนเด็กทำความผิดมาคนหนึ่ง ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะตอบ “อยากด่าเอาไว้ค่อยด่าได้ไหม ตอนนี้ช่วยมันก่อน เมื่อตอนเย็นมันตัวสั่นตลอด แถมยังอ้วกของที่กินเข้าไปออกมาด้วย”

สวีเจ้าอิ่งรับตัวพีพีที่อยู่ในมือของฉู่จิงหงมา พีพีถูกห่อตัวอยู่ในผ้าขนหนู เผยให้เห็นเพียงดวงตาฉ่ำวาว มันกำลังตัวสั่นอยู่จริงๆ การตกน้ำในวันที่อากาศหนาวแบบนี้…ไม่ป่วยสิแปลก

หญิงสาวรีบกลับเข้าไปในห้องทันที ในขณะที่ฉู่จิงหงยังยืนอยู่ด้านนอก ลมหวีดหวิวพัดเข้ามาทางประตูจนสวีเจ้าอิ่งขนลุกไปทั้งตัว

“ทำบื้อใบ้เป็นไก่ไม้อะไรอยู่ตรงนั้นล่ะ?! ถ้าคุณไม่กลับก็รีบๆ ปิดประตูแล้วเข้ามา”

ฉู่จิงหงได้ยินก็รีบเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูทันที

พีพียังตัวเปียกโชก เธอจึงคาดว่าฉู่จิงหงคงไม่ได้ทำอะไรเลย นึกแล้วสวีเจ้าอิ่งก็รู้สึกรังเกียจเขามากยิ่งขึ้น

“มันตกน้ำได้ยังไง” สวีเจ้าอิ่งตรวจอาการพลางสอบถาม

“มันไล่ตามรถแฟนเก่าผม”

สวีเจ้าอิ่งรู้สึกตื้อตันในอกอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยถาม “แล้วทำไมคุณถึงไม่จับสายจูงไว้ล่ะ”

ฉู่จิงหงตั้งท่าจะพูด แต่สุดท้ายกลับเกาศีรษะเงียบๆ ไม่พูดอะไร เธอคาดว่าเรื่องคงเกี่ยวข้องกับแฟนเก่าเขา

ถึงจะบอกว่าสุนัขว่ายน้ำเป็น แต่อากาศหนาวแบบนี้ และในน้ำที่เย็นจัดจนเป็นน้ำแข็งเช่นนั้นก็ทำให้พีพีหนาวจนสำลัก สวีเจ้าอิ่งตรวจอาการอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อพบว่ามันไม่ได้เป็นอะไรมากจึงค่อยเบาใจลงได้ โชคดีที่ในห้องของเธอมียา สวีเจ้าอิ่งจึงฉีดยาให้พีพีหนึ่งเข็ม ก่อนจะเอาผ้าห่มขนสัตว์สีส้มคอรัลมาห่มให้มัน พอเห็นพีพีหลับตาครางเบาๆ เรียบร้อย สวีเจ้าอิ่งจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างมึนๆ เพื่อไปรินน้ำร้อน

สวีเจ้าอิ่งเห็นฉู่จิงหงพับแขนเสื้อขึ้นเกาท่อนแขนทั้งสองข้างอย่างอดไม่อยู่ เธอเดาว่าคงเป็นเพราะเขาโดนตัวเจ้าพีพีเลยรู้สึกไม่สบายตัว

“ในเมื่อคุณไล่แฟนเก่าไปแล้ว งั้นก็ยกพีพีให้ฉันเถอะ พรุ่งนี้ก็ไปเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูด้วย โอเคไหม”

“โอเค งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปทำงานพร้อมคุณ จะได้แวะเซ็นเอกสารเลย” ฉู่จิงหงเห็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยังไม่แกะซองวางอยู่บนโต๊ะเลยอดถามไม่ได้ “ผอ. สวี คุณยังไม่ได้กินข้าวเหรอ”

“อืม คุณรีบไปเถอะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว”

ฉู่จิงหงยิ้มประจบก่อนถอยออกจากห้องไป