ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

“รีบกินสิครับ เหม่อทำไมน่ะ” ฉู่จิงหงสูดเส้นหมี่พลางพูด เสียงสูดบะหมี่ของเขาค่อนข้างดัง

สวีเจ้าอิ่งใช้ตะเกียบเขี่ยเนื้อ “นี่มันอะไร”

“เนื้อแกะ เป็นเนื้อที่ดีที่สุดในร้านผม”

“บอกแล้วไงว่าฉันไม่กินเนื้อแกะ”

“ขอโทษที ผมลืมน่ะ” ฉู่จิงหงพูดพลางเลื่อนชามของตัวเองมาตรงหน้าสวีเจ้าอิ่ง “คุณไม่กินก็คีบให้ผมแล้วกัน จริงๆ หน้าหนาวนี่เนื้อแกะช่วยบำรุงร่างกายได้ดีที่สุด คุณนี่ไม่รู้จักดูแลสุขภาพเลย”

สวีเจ้าอิ่งโยนเนื้อแกะชิ้นใหญ่ใส่ชามของฉู่จิงหงโดยไม่เอ่ยคำใดแล้วยื่นหน้าเข้าไปดมกลิ่น

“ไม่ต้องดมหรอก เนื้อนี่ไม่สาบสักนิด” ฉู่จิงหงมองความเรื่องมากของหญิงสาวด้วยความรู้สึกไม่พอใจนิดๆ

สวีเจ้าอิ่งไม่สนใจฉู่จิงหง เธอหยิบซอสกระปุกเล็กจากตู้เย็นออกมาวางตรงหน้าก่อนจะฝืนใจเริ่มต้นกิน บะหมี่ชามนี้ไม่มีกลิ่นสาบ แสดงว่าวัตถุดิบที่ใช้นั้นสดใหม่ เธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันจึงรู้สึกว่าบะหมี่ชามนี้มีรสชาติดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะฉู่จิงหงยังอยู่ในห้อง ตัวเธอที่ตอนนี้กำลังแสร้งแกล้งทำเป็นสำรวมอยู่คงยกซัดโฮกๆ จนหมดเกลี้ยงไปนานแล้ว

คนสองคนที่เคยมีเรื่องกันกลับนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวกันโดยไม่มีบทสนทนา ทำให้บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วน สวีเจ้าอิ่งรับรู้ถึงความกระอักกระอ่วนนี้ได้เช่นเดียวกับฉู่จิงหง และตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว หนุ่มโสดกับสาวโสดมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ยิ่งทำให้วางตัวไม่ถูก

แล้วจู่ๆ ฉู่จิงหงก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงวิ่งเข้าครัวไปหยิบนมหลายกล่องมาวางบนโต๊ะของสวีเจ้าอิ่ง “เมื่อเช้าผมไปเอามาจากร้านกะว่าพรุ่งนี้จะให้หมากิน แต่ในเมื่อมันมาอยู่กับคุณแล้ว ผมเลยถือโอกาสเอามาให้ด้วย ผมเอามาเยอะนะ ที่เหลือคุณก็เอาไว้ดื่มเองได้เลย”

สวีเจ้าอิ่งเงยหน้าขึ้นมองฉู่จิงหงแวบหนึ่ง อดทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่ได้ “แหม คุณอุตส่าห์หานมมาไว้ให้หมาแบบนี้ สงสัยฉันต้องมองคุณใหม่แล้วจริงๆ”

“ถึงผมจะเลี้ยงมันไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่าผมไม่สนใจมันนะ”

สวีเจ้าอิ่งวางตะเกียบก่อนจะหันไปมองพีพีที่หลับสนิท แล้วถามอย่างอดไม่อยู่ “คุณกลัวหมาขนาดนี้ ทำไมถึงรับเลี้ยงมันล่ะ”

ฉู่จิงหงสูดบะหมี่ ทำทีเหมือนไม่ได้ยิน หลังเงียบไปสักพักก็ตอบกลับมา “ตอนแรกแฟนเก่าผมเป็นคนเลี้ยงหมา แต่พอเราสองคนเลิกกัน เขาก็ไปเมืองนอก วันหนึ่งผมบังเอิญผ่านไปแถวๆ บ้านเก่าของเธอแล้วเจอมันกำลังคุ้ยหาของกินในถังขยะ มันจำผมได้ พอเห็นผมก็เลยเกาะติดผมหนึบ แล้วจะให้ผม ‘ทนเห็นคนตายแล้วไม่ช่วย’ ผมทำไม่ได้หรอก ผมกลัวหมาแต่ก็ไม่กล้าทิ้งมัน เลยต้องจ่ายเงินเพื่อให้คุณช่วยดูแล”

คำอธิบายของฉู่จิงหงสามารถคลี่คลายความสงสัยเรื่องการกระทำก่อนหน้านี้ของเขาได้หมด

“พูดแบบนี้แสดงว่าคุณก็เป็นคนมีความรับผิดชอบคนหนึ่งนี่”

ฉู่จิงหงหัวเราะหึๆ “ก็ไม่ถึงกับมีความรับผิดชอบหรอก แค่อดรนทนไม่ไหว จะว่าไปคนที่ใจร้ายที่สุดคือผู้หญิงอย่างพวกคุณ บอกจะทิ้งก็ทิ้งเลย ทั้งความรัก ทั้งสัตว์เลี้ยง อะไรที่ตัวเองคิดว่าไม่โอเคก็หักใจทิ้งได้หมด”

สวีเจ้าอิ่งมองค้อน “ช่วยเก็บเอาคำพูดเหยียดเพศของคุณกลับไปด้วยได้ไหม”