ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

เมื่อนั้นฉู่จิงหงถึงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป รีบหุบปากฉับ

“คราวหน้าถ้าแฟนเก่าคุณกลับมาหาหมาอีกจะทำยังไง ฉันคงยืมมันมาจากครอบครัวอุปถัมภ์ให้อีกไม่ได้หรอกนะ”

“ไม่แล้วๆ ที่เธอมาดูพีพีก็เพราะอยากหาเรื่องมาเจอผม ขนาดหมาวิ่งไล่ตามรถ เธอยังไม่ยอมลงจากรถมาดูมันเลย คนแบบนี้…ผมไม่ปล่อยให้มาเจอหมาอีกหรอก”

“คุณก็ชัดเจนดี แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว ช่วยป้องกันปัญหาในอนาคตได้”

ฉู่จิงหงดูนาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เขารู้ตัวว่ามันเลยเวลาจึงรีบลุกขึ้นขอตัวลาจากไป

สวีเจ้าอิ่งหยิบซอสจากตู้เย็นหนึ่งกระปุกมาส่งให้ฉู่จิงหง “คนแบบฉันไม่ชอบติดหนี้น้ำใจคนอื่น นี่เป็นของตอบแทนที่คุณช่วยทำอาหารเย็นนี้”

หญิงสาวปิดประตูห้องลงทันทีโดยไม่มีคำลา ไฟอัตโนมัติตรงหน้าประตูที่โถงทางเดินดับลง ฉู่จิงหงก็เดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกระปุกซอสในมือ เขาทำปากยื่น ผู้หญิงคนนี้หัวรั้นสิ้นดี

ถึงสวีเจ้าอิ่งจะรู้สึกหวั่นใจ แต่ครั้งนี้ฉู่จิงหงรักษาคำพูดของเขาไว้ได้ ชายหนุ่มเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูอย่างไม่อิดออดและชำระเงินกับโรงพยาบาลสัตว์ทั้งหมด สวีเจ้าอิ่งมองฉู่จิงหงเดินข้ามถนนกลับไปยังร้านบ้านฟาร์มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

ในที่สุดเรื่องวุ่นๆ ที่เหมือนผ้าพันเท้าก็ถึงคราวสิ้นสุด เธอรู้สึกสมองปลอดโปร่งขึ้นมาทันที ไม่มีอาการปวดอีกต่อไป แสงตะวันสดใสที่นอกหน้าต่างส่องลอดเข้ามาถึงในหัวใจ ทำให้รู้สึกราวกับว่าชีวิตของเธอกำลังจะงดงามขึ้น และยังทำให้นึกอยากออกไปเดินช็อปปิ้ง กินของอร่อยๆ อีกด้วย

สวีเจ้าอิ่งรู้สึกโล่งไปทั้งตัว เธอไม่ลืมโทรไปหาเฉิงจยาโหย่วเพื่อบอกเรื่องที่พีพีกลับมาแล้วให้เขารู้

“งั้นตอนเย็นผมไปรับมันกลับตอนหลังเลิกงานได้ไหมครับ” เฉิงจยาโหย่วถาม

“พีพีป่วยนิดหน่อย คงต้องทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลสักสองสามวันค่ะ เอาไว้มันอาการดีขึ้นแล้วคุณค่อยมารับมันกลับจะดีกว่านะคะ”

“แบบนั้นก็ดีครับ ผมสบายใจกว่าถ้าพีพีอยู่กับคุณ เอ้อ…เจ้าอิ่ง คุณคงไม่ลืมนัดของเราใช่ไหมครับ”

สวีเจ้าอิ่งเคาะศีรษะเบาๆ นัดอะไรกัน ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกนะ

“เอ่อ…”

“คุณลืมไปแล้วจริงๆ ด้วย ก็งานมีตติ้งสัตว์เลี้ยงแสนรักวันเสาร์ไงครับ”

คำเตือนของเฉิงจยาโหย่วทำให้สวีเจ้าอิ่งนึกถึงนัดที่เธอลืมไปแล้วขึ้นมาได้ “โอเคค่ะ”

“งั้นผมขอรบกวนคุณให้ช่วยจัดโปรโมชั่นของทางโรงพยาบาลไว้ให้สักหน่อยด้วยได้ไหมครับ ถึงพวกเขาจะเป็นลูกค้าระดับสิบล้าน แต่ก็ยังชอบของขวัญกับคูปองอะไรพวกนี้กันสุดๆ”

สวีเจ้าอิ่งหัวเราะ “ไม่มีปัญหาค่ะ คุณอุตส่าห์ช่วยหาลูกค้าให้ฉันทั้งที ฉันต้องให้ความร่วมมือเต็มที่อยู่แล้ว”

“เออ จริงสิ วันนี้ผมยุ่งๆ นิดหน่อย คงไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลของคุณนะ ไว้เดี๋ยวผมจะให้พนักงานเอาของไปส่งให้นะครับ”

หลังคุยโทรศัพท์กันสั้นๆ จบ ก่อนเลิกงานสวีเจ้าอิ่งก็ได้รับของจากพนักงานที่เฉิงจยาโหย่วสั่งให้นำมาให้ มันเป็นกล่องของขวัญที่ถูกห่อมาอย่างดี