ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

สวีเจ้าอิ่งวิ่งจนชักเริ่มหายใจหายคอไม่ทันจึงไม่สนใจจะคุยอะไรอีก เมิ่งเทียนเทียนดูท่าทางของเพื่อนสนิทแล้วก็ถือวิสาสะหยุดเครื่องวิ่ง ทำให้สวีเจ้าอิ่งต้องก้าวช้าลงก่อนจะดึงผ้าขนหนูบนบ่ามาเช็ดหน้า

“เธอจะวิ่งเวลาอารมณ์ไม่ดี ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ อยากเห็นจริงๆ ว่าคนแบบไหนที่ทำเธอปรี๊ดแตกขนาดนี้ได้”

สวีเจ้าอิ่งทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หวาย “เฮอะ! จะให้ดีเธออย่าเจอเลยดีกว่า เจอแล้วจะอารมณ์เสียไปหลายวัน”

เธอไม่อยากจะพูดอะไรเยอะแยะมากมาย เมิ่งเทียนเทียนรู้ว่าไม่มีทางทำให้เพื่อนเปิดปากได้จึงได้แต่นั่งเป็นเพื่อนกวาดตามองคนเหงื่อเปียกซ่กในฟิตเนสไปพลางๆ ก่อนชวนคุยเรื่อยเปื่อยด้วยน้ำเสียงคล้ายว่าไม่ใส่ใจ “เมื่อวานเฉิงจยาโหย่วไปหาฉัน เขาชมเธอเสียยกใหญ่”

หัวใจของสวีเจ้าอิ่งบีบรัดแน่นขึ้น แก้มแดงระเรื่อ เธอดื่มชาพลางเอ่ยถาม “ชมฉันเรื่องอะไร”

“ชมว่าเธอเก่ง สวย ใจดี แล้วก็อ่อนโยน…ฉันว่าเขาต้องล็อกเธอไว้เป็นเป้าหมายแล้วแน่ๆ”

สวีเจ้าอิ่งสำลักน้ำชา “เป้าหมาย?”

“เป้าหมายสำหรับการแต่งงานไง ผู้ชายแบบเฉิงจยาโหย่วน่ะไม่มีทางคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ได้มาแต่งงานด้วยหรอก ในสายตาเขา…เธอน่ะได้เก้าเต็มสิบแล้วนะ”

สวีเจ้าอิ่งหัวเราะออกมาด้วยท่าทางประดักประเดิด “เธอรู้ได้ไง”

“ตอนที่เขาพูดถึงเธอ หน้าตางี้ระรื่นมาก ตาก็วิบวับ ระวังตัวเอาไว้เถอะ”

“ฟังจากน้ำเสียงของเธอแล้ว เหมือนฉันกำลังจะตกหลุมพรางอะไรสักอย่าง ในเมื่อเธอมองว่าเฉิงจยาโหย่วเป็นหนุ่มโสดเนื้อทอง ถ้างั้นก็ให้ฉันคบกับเขาไม่ดีกว่าเหรอ”

เมิ่งเทียนเทียนส่ายหน้าปฏิเสธ “แล้วแต่งงานไม่ใช่การตกหลุมพรางหรอกเหรอ ถ้าเขาชอบเธอ และเธอก็ชอบเขา งั้นเป็นเพื่อนกันก็ได้นี่ แต่ถ้าต้องแต่งงานกัน…พอนิสัยของเขาถูกเปิดเผยออกมาจนหมด แถมข้อเสียของเธอก็มีอีกเป็นกระบุง แบบนี้จะไม่ทะเลาะกันทั้งวันจนเข้าหน้าไม่ติดเหรอไง”

“เทียนเทียน เธอกลัวการแต่งงานขนาดนี้เชียว?”

มุมมองทั้งสาม* ของสวีเจ้าอิ่งกับเมิ่งเทียนเทียนนั้นแตกต่างกัน ทำให้ไม่ว่าจะคุยยังไง สุดท้ายแล้วก็เป็นต้องมีปากเสียงกันจนได้

“ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ เอาไว้แก่แล้วค่อยไปอยู่บ้านพักคนชราที่ดีที่สุดในประเทศ ถ้าเห็นตาแก่คนไหนน่าสนก็ค่อยเข้าไปอ่อย คนเราก็แบบนี้ ต่อให้หาผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์ที่สุดในโลกได้ แต่การแต่งงานก็ทำให้เธอเซ็งได้อยู่ดี”

“เธอกลัวจมน้ำก็เลยไม่ยอมดื่มน้ำต่างหาก” สวีเจ้าอิ่งดื่มน้ำชาจากแก้วในมือจนหมดแล้วรินให้ตัวเองใหม่อีกหนึ่งแก้ว

เมิ่งเทียนเทียนหันไปมองเพื่อนก่อนจะพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ฉันพูดจริงนะ ฉันไม่มีความเห็นถ้าเธออยากจะเป็นแฟนกับเฉิงจยาโหย่ว แต่คิดว่าถ้าจะให้ดีก็ดูเขานานๆ หน่อยจะดีกว่า เพราะฉันรู้สึกว่าพวกเธอสองคน…ไม่เหมาะสมกัน”